2013 | |||
Προσωπικές πληροφορίες | |||
---|---|---|---|
Ημερ. γέννησης | 17 Μαρτίου 1939 | ||
Τόπος γέννησης | Κουζάνο Μιλανίνο, Ιταλία | ||
Ύψος | 1,75 μ. | ||
Θέση | Μέσος | ||
Ομάδες νέων | |||
1953–1959 | ΑΚ Μίλαν | ||
Επαγγελματική καριέρα* | |||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† |
1959–1971 | ΑΚ Μίλαν | 274 | (3) |
1971–1972 | ΑΣ Βαρέζε 1910 | 10 | (0) |
Σύνολο | 284 | (3) | |
Εθνική ομάδα | |||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† |
1960–1964 | Ιταλία | 17 | (1) |
Προπονητική καριέρα | |||
Περίοδος | Ομάδα | ||
1972–1974 | ΑΚ Μίλαν (νέων) | ||
1974 | ΑΚ Μίλαν | ||
1975–1976 | ΑΚ Μίλαν | ||
1976–1986 | Γιουβέντους | ||
1986–1991 | Ίντερ | ||
1991–1994 | Γιουβέντους | ||
1994–1995 | Μπάγερν Μονάχου | ||
1995–1996 | Κάλιαρι Κάλτσιο | ||
1996–1998 | Μπάγερν Μονάχου | ||
1998–2000 | Φιορεντίνα | ||
2000–2004 | Ιταλία | ||
2004–2005 | Μπενφίκα | ||
2005–2006 | Στουτγκάρδη | ||
2006–2008 | ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ | ||
2008–2013 | Ιρλανδία | ||
2010 | Βατικανό | ||
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). |
Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι και Τζοβάνι Τραπατόνι[1][2][3][4] (ιταλικά: Giovanni Trapattoni, γεννήθηκε 17 Μαρτίου 1939) είναι Ιταλός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου.
Ο Τραπατόνι ήταν παίκτης της Μίλαν από το 1957 έως το 1971, κατακτώντας, μεταξύ άλλων, δύο τίτλους πρωταθλήματος, δύο Κύπελλα Πρωταθλητών Ευρώπης και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης.
Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα με την ομάδα της γενέτειράς του Μίλαν, προτού σημειώσει επιτυχία με τη Γιουβέντους για δεκαετή θητεία και, εκτός από το Παγκόσμιο Κύπελλο, και τα τρία Ευρωπαϊκά Κύπελλα μία φορά και το Κύπελλο UEFA δύο φορές, το οποίο επανέλαβε αργότερα με την Ίντερ.
Ως παίκτης και προπονητής, έχει κατακτήσει οκτώ μεγάλα ευρωπαϊκά κύπελλα και εννέα τίτλους ιταλικού πρωταθλήματος. Υπάρχουν επίσης τρία εθνικά πρωταθλήματα σε Γερμανία, Πορτογαλία και Αυστρία. Με 21 τίτλους, ο Τραπατόνι θεωρείται ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές στον κόσμο.[5] Η ευγενική του συμπεριφορά του χάρισε το παρατσούκλι Μαέστρος. Διετέλεσε επίσης προπονητής της εθνικής Ιταλίας και Ιρλανδίας.