Ο Τζωρτζ Γκρόουτ[13](αγγλ.George Grote, 17 Νοεμβρίου1794 – 18 Ιουνίου1871) ήταν Άγγλος ιστορικός και προοδευτικός βουλευτής, κυρίως γνωστός για το μνημειώδες πολύτομο έργο του «Ιστορία της Ελλάδος» (A History of Greece), που εκδόθηκε από το 1846 έως το 1856.
Ο Γκρόουτ γεννήθηκε στο Κλέυ Χιλ, το σημερινό προάστιο Σόρτλαντς του νοτιοανατολικού Λονδίνου.[14] Ο εκ πατρός παππούς του Ανδρέας ήταν Γερμανός έμπορος από τη Βρέμη και εκ των ιδρυτών (1766) του τραπεζικού οίκου «Grote, Prescott & Company» στο Λονδίνο. Ο πατέρας του, επίσης ονόματι Τζωρτζ, είχε νυμφευθεί το 1793 τη Σελίνα, κόρη του κληρικού της Εκκλησίας της Αγγλίας Χένρυ Πέκγουελ και της γαλλικής καταγωγής Μπέλα Μπλοσέ.
Ο μελλοντικός ιστορικός ήταν ο πρωτότοκος από δέκα γιους και μία κόρη. Ο ένας από τους αδελφούς του ήταν ο μετέπειτα αποικιακός αξιωματούχος Άρθουρ Γκρόουτ (Arthur Grote, 1814-1886) και ένας άλλος ο Τζων Γκρόουτ, κληρικός και φιλόσοφος (1813-1866).[15]
Ο Γκρόουτ έμαθε τα πρώτα γράμματα από τη μητέρα του και κατόπιν στάλθηκε στο γυμνάσιο του Σέβενοουκς (1800-1804) και μετά στο φημισμένο Σχολείο Τσάρτερχάουζ (1804-1810), ένα από τα «Μεγάλα εννέα» ιδιωτικά σχολεία της Αγγλίας (θεωρείται και σήμερα ένα από τα κορυφαία ιδιωτικά σχολεία όλου του κόσμου), όπου μεταξύ των συμμαθητών του ήταν και ο μετέπειτα στρατηγός Χένρυ Χέβλοκ. Παρά τους καλούς βαθμούς του, ο πατέρας του αρνήθηκε να τον στείλει σε πανεπιστήμιο και τον έβαλε να δουλεύει στην τράπεζά του. Ωστόσο ο νεαρός Τζωρτζ ξόδευε όλο τον ελεύθερο χρόνο του μελετώντας τους κλασικούς συγγραφείς, ιστορία, μεταφυσική και πολιτική οικονομία, καθώς και στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Πέρα από τον πουριτανισμό της μητέρας του και την περιφρόνηση του πατέρα του για τις ανώτερες σπουδές, ανεζήτησε άλλες συναναστροφές. Μέσω ενός φίλου του, του Τζωρτζ Νόρμαν, γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο, τη Χάριετ Λιούιν (Harriet Lewin, 1792-1878), συγγραφέα (ήταν η βιογράφος του ζωγράφου Άρι Σέφερ). Μετά από διάφορες δυσκολίες, ο γάμος έλαβε χώρα στις 5 Μαρτίου 1820 και το ζεύγος έζησε αρμονικά[16], αν και το μοναδικό τέκνο τους πέθανε μία εβδομάδα μετά τη γέννησή του.
Το 1817 ο Γκρόουτ δέχθηκε την επίδραση του Ντέηβιντ Ρικάρντο και μέσω αυτού των Τζέιμς Μιλ και Τζέρεμι Μπένθαμ. Εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του σε μια οικία μεσοτοιχία με την τράπεζα του πατέρα του στην οδό Threadneedle του Λονδίνου. Το πρώτο έργο του που εκδόθηκε ήταν το πολιτικό κείμενο «Statement of the Question of Parliamentary Reform» (1821), μια απάντηση σε άρθρο του σερ Τζέιμς Μάκιντος στην Edinburgh Review.
Η σύζυγός του ισχυρίσθηκε ότι ήταν εκείνη που του πρότεινε το 1823 να συγγράψει την Ιστορία της Ελλάδος, αλλά το έργο προετοιμαζόταν ήδη το 1822. Τον Απρίλιο του 1826 ο Γκρόουτ δημοσίευσε στην Επιθεώρηση του Γουεστμίνστερ μια έντονη κριτική του επίσης πολύτομου έργου του Γουίλιαμ ΜίτφορντΙστορία της Ελλάδος και αυτή η κριτική δείχνει ότι οι ιδέες του Γκρόουτ σχετικώς ήταν ήδη ταξινομημένες στο μυαλό του. Αλλά από το 1826 μέχρι το 1830 εργάσθηκε σκληρά μαζί με τους Τζον Στιούαρτ Μιλ και Χένρυ Μπρούαμ για την οργάνωση του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου. Ο Γκρόουτ ήταν μέλος του συμβουλίου που οργάνωσε τις σχολές και το πρόγραμμα μαθημάτων. Το 1830 παραιτήθηκε, αλλά το 1849 έγινε και πάλι μέλος του συμβουλίου, το 1860 διορίσθηκε ταμίας και τελικώς το 1868 Πρόεδρος του εκπαιδευτικού αυτού ιδρύματος. Στη διαθήκη του ο Γκρόουτ άφησε 6.000 λίρες ως καταπίστευμα για την «Έδρα Γκρόουτ Φιλοσοφίας του Νου και της Λογικής» στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου.[15]
Το 1830 πέρασε μερικούς μήνες στο Παρίσι μαζί με τα ηγετικά στελέχη του βρετανικού Φιλελεύθερου Κόμματος. Κλήθηκε ωστόσο εσπευσμένα με τον θάνατο του πατέρα του προκειμένου να αναλάβει τον οικογενειακό τραπεζικό οίκο, το οποίο καθήκον και δέχθηκε, ενώ ταυτοχρόνως ανελάμβανε ηγετικό ρόλο ανάμεσα στους ριζοσπάστες του Σίτυ του Λονδίνου.[18] Το 1831 ωστόσο αρνήθηκε να θέσει υποψηφιότητα ως βουλευτής για την περιφέρεια του Σίτυ. Αλλαξε γνώμη στις επόμενες εκλογές και εκλέχθηκε με τρεις άλλους φιλελευθέρους τον Δεκέμβριο του 1832. Ως μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, ο Γκρόουτ ξόδεψε πολύ χρόνο και ενεργητικότητα αγωνιζόμενος ανεπιτυχώς για την καθιέρωση της μυστικής ψηφοφορίας.[19] Μετά από τρεις κοινοβουλευτικές θητείες, παραιτήθηκε το 1841.
Σε όλα αυτά τα χρόνια του ενεργού δημόσιου βίου, το ενδιαφέρον του Γκρόουτ για την αρχαία ελληνική ιστορία και φιλοσοφία είχε αυξηθεί. Μετά και από ένα ταξίδι του στην Ιταλία το 1842, παραιτήθηκε από την τράπεζα και αφοσιώθηκε πλέον στη συγγραφή. Το 1846 κυκλοφόρησαν οι πρώτοι δύο τόμοι της Ιστορίας της Ελλάδος.[17] Εκδόθηκαν και άλλοι δέκα τόμοι, από το 1847 έως την άνοιξη του 1856 περιγράφοντας την ιστορία έως το 301 π.Χ.[13]
Η δημιουργία του Ζόντερμπουντ στην Ελβετία τον Ιούλιο του 1847 τον προέτρεψε να επισκεφθεί αυτή τη χώρα και να μελετήσει ο ιδίος μια πολιτική κατάσταση κατά κάποιο τρόπο ανάλογη με εκείνη των αρχαιοελληνικών πόλεων-κρατών.
Το 1856 ο Γκρόουτ άρχισε να ασχολείται με τα έργα του για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Το τρίτομο Plato and the Other Companions of Sokrates εμφανίσθηκε το 1865 και τον κατέστησε γνωστό ως τον «μεγαλύτερο ειδικό στον Πλάτωνα του 19ου αιώνα» (σύμφωνα με μερικούς).[20] Το βιβλίο του για τον Αριστοτέλη δεν ολοκληρώθηκε: Ο Γκρόουτ είχε τελειώσει το Όργανον και επρόκειτο να ασχοληθεί με τα Μετά τα φυσικά και τα Φυσικά, όταν πέθανε στο σπίτι του στο Μέιφαιρ του Λονδίνου σε ηλικία 76 ετών και τάφηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ.
Λέγεται ότι υπήρξε άνθρωπος ισχυρού χαρακτήρα, αλλά και με αυτοέλεγχο, πάντοτε ευγενικός και με σταθερή αφοσίωση σε αυτό που ο ίδιος θεωρούσε το πλέον συμφέρον για τη χώρα του. Κάποιοι άλλοι ιστορικοί, όπως ο Guy MacLean Rogers, πιστεύουν ότι μπορεί να κατηγορηθεί αιτιολογημένα για αντικληρικαλισμό. Ο βίος του έχει προσελκύσει ποικιλία βιογραφικών σχολιασμών εξαιτίας των ισχυρών του απόψεων.
1831 – «Speech of George Grote, Esq. M.P., delivered April 25th, 1833, in the House of Commons, on moving for the introduction of the vote by ballot at elections»
1846 έως 1856 – A History of Greece; from the Earliest Period to the Close of the Generation Contemporary with Alexander the Great (12 τόμοι)[23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33]
1847 – Seven Letters on the Recent Politics of Switzerland[34]
1859 – Life, Teachings, and Death of Socrates. From Grote's History of Greece
1860 – Plato's Doctrine Respecting the Rotation of the Earth, and Aristotle's Comment upon that Doctrine
1865 – Plato, and the Other Companions of Sokrates (3 τόμοι), 2η έκδοση 1867, 3η έκδοση σε 4 τόμους 1885.[35]
1868 – Review of the Work of Mr. John Stuart Mill Entitled 'Examination of Sir William Hamilton's philosophy'[36]
1872 – Poems, 1815-1823
1872 – Aristotle (σε επιμ. Αλεξάντερ Μπέιν και Τζωρτζ Κρουμ Ρόμπερτσον).[37][38] Δεύτερη έκδοση, με κάποιο επιπλέον υλικό αλλά επίτομη, εκδόθηκε το 1880.
Το «Βραβείο Γκρόουτ Αρχαίας Ιστορίας» (George Grote Prize in Ancient History) «για εξέχουσα έρευνα σε θέματα της ελληνικής ιστορίας», απονεμόμενο ετησίως από το 1982, από το Ινστιτούτο Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου[41]
Η οδός Γκρόουτ (Grote Street), στενή αλλά σημαντική εμπορική οδός στο κέντρο της Αδελαΐδας, στην Αυστραλία[42]
↑Kinzer, Bruce (2004), «George Grote, the Philosophical Radical and Politician», Brill's Companion to George Grote and the Classical Tradition, Λονδίνο: Brill, σελ. 16-45
↑Kinzer, Bruce: «George Grote, the Philosophical Radical and Politician» στο Brill's Companion to George Grote and the Classical Tradition, εκδ. Brill, Λονδίνο 2004, σσ. 16-45
Dow, Elizabeth Flagg: «George Grote, Historian of Greece: Some Notes for the Centennial», The Classical Journal, τόμ. 51, No. 5 (έτος 1956), σσ. 211-219
Johnson, W.: «Edward Gibbon and George Grote: A Bicentenary in Common», Notes and Records of the Royal Society of London, τόμ. 48, No. 2 (έτος 1994), σσ. 221-226
Jones, Tom B.: «George Grote and His History of Greece», The Classical Weekly, τόμ. 29, No. 8 (έτος 1935), σσ. 59-61
Momigliano, Arnaldo: George Grote and the Study of Greek History, εκδ. H.K. Lewis & Co., Ltd., Λονδίνο 1952
Robertson, G. Croom (1890). «George Grote». Dictionary of National Biography. XXIII. Νέα Υόρκη: Macmillan & Co. σελίδες 284–293.
Stephen, Leslie (1900). «George Grote». The English Utilitarians. III (John Stuart Mill). London: Duckworth & Co. σελίδες 336–44.
Thomas, William: «George Grote and the Ballot» στο The Philosophic Radicals: Nine Studies in Theory and Practice, 1817–1841, Clarendon Press, Οξφόρδη 1979
Tritle, Lawrence: «The Athens of George Grote: Historiography and Philosophic Radicalism» στο Text and Tradition: Studies in Greek History and Historiography, Regina Books, Claremont της Καλιφόρνια 1999
Whedbee, Karen E.: «Reclaiming Rhetorical Democracy: George Grote's Defense of Cleon and the Athenian Demagogues», Rhetoric Society Quarterly, τόμ. 34, νο. 4 (έτος 2004), σσ. 71-95
Whedbee, Karen E.: «Authority and Critical Reason: George Grote's Defense of Democratic Justice», Victorians Institute Journal, τόμ. 33 (έτος 2005), σσ. 97-115