Φουλκ ντε Βιλαρέ
| Φουλκ ντε Βιλαρέ | |
|---|---|
_(14786339503).jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13ος αιώνας Allenc |
| Θάνατος | 1 Σεπτεμβρίου 1327 Τεράν |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Θρησκευτικό τάγμα | Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολεμιστής μοναχός θρησκευόμενος (καθολικισμός) στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Συγγενείς | Γκιγιώμ ντε Βιλαρέ (θείος από την πλευρά του πατέρα) |
| Οικογένεια | Famille de Villaret |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | ναύαρχος (από 1299, Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ) Grand Commander of the Order of the Hospitallers of Saint John of Jerusalem (1301–1305) Μεγάλος Μάγιστρος του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ (1306–1319) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φουλκ ντε Βιλαρέ (οξιτανικά: Folco del Vilaret, ... - 1 Σεπτεμβρίου 1327), εκλέχτηκε το 1305[1] 25ος Μεγάλος Μάγιστρος[2] των Οσπιταλιέρων του Αγίου-Ιωάννη της Ιερουσαλήμ αντικαθιστώντας τον θείο του Γκιγιώμ ντε Βιλαρέ. Γεννήθηκε στο οικογενειακό κάστρο στο φέουδο του Αλάν, στο Ζεβωντάν.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ανέλιξη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Φουλκ ντε Βιλαρέ ήταν αρχικά ναύαρχος, βαθμό τον οποίο έλαβε στις 3 Ιουνίου 1299. Έπειτα, στις 31 Δεκεμβρίου 1301, έγινε grand-précepteur. Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι ο θείος του,[N 1] Γκιγιώμ, ήταν ο Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Οσπιταλιέρων του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ ώστε να γίνει βοηθός του το 1303.[3]
Η επέκταση του Τάγματος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν μεταξύ του τέλους του έτους 1304 και του τέλους του 1305[3][N 2] που ο Φουλκ ντε Βιλαρέ εκλέχτηκε ως 25ος Μεγάλος Μάγιστρος του Τάγματος, διαδεχόμενος έτσι τον θείο του.
Με την άφιξή του στην ηγεσία του Τάγματος, οι ιππότες ήταν εγκατεστημένοι στην Κύπρο. Ο προκάτοχός του είχε ως φιλοδοξία την κατάληψη της Ρόδου, αποστολή την οποία επίσης ο Φουλκ επιθυμούσε να φέρει εις πέρας. Για το λόγο αυτό μετέβη στο Πουατιέ όπου συνάντησε τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο, και τον Πάπα Κλήμη Ε΄. Αιτήθηκε οι κληροδοσίες των πρελάτων να μεταβιβάζονται στο Τάγμα, και η φορολόγηση των Εβραίων της Χριστιανοσύνης να αυξηθεί.[4] Έλαβε τη βοήθεια του βασιλιά και του Πάπα. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να ενισχύσει τον στρατό του.
Το 1306, οι Οσπιταλιέροι ξεκίνησαν επίθεση κατά του νησιού της Ρόδου, το οποίο άνηκε στο Βυζάντιο. Κατά τον Αύγουστο του 1310, το Τάγμα κατόρθωσε να εγκατασταθεί στο νησί. Η Ρόδος έγινε σύντομα η έδρα του Τάγματος το οποίο πήρε μάλιστα την ονομασία της Ρόδου. Το 1315, οι Οθωμανοί επεχείρησαν ανεπιτυχώς να ανακαταλάβουν τη Ρόδο. Ενδιάμεσα, το Τάγμα συνέχισε τις κατακτήσεις του, καταλαμβάνοντας διαδοχικά τις νήσους Κω, Νίσυρο, Σύμη, Επισκοπή, Τήλο και Χάλκη. Στην εποχή του ο Ισπανός και μέλος του Τάγματος Γιαννούλης Α΄ ντα Κορόνια κατέλαβε το νησί της Σίφνου στις Κυκλάδες από το Δουκάτο της Νάξου (1307).[5]
Το τέλος του Τάγματος του Ναού
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1310, ο Φίλιππος ο Ωραίος ήταν περιτριγυρισμένος από δικαστικούς ώστε να ερευνήσει την κατάσταση εντός του Τάγματος του Ναού, των οποίων η δραστηριοποίηση ως Οσπιταλιέρων είχε τεθεί εν αμφιβόλω. Μεταξύ των ερευνητών αυτών, συγκαταλεγόταν και ο Γκιγιώμ Ντυράν, επίσκοπος της Μαντ στο Ζεβωντάν, χώρα καταγωγής του Φουλκ. Με τη διάλυση των Ναϊτών, το 1312, το σύνολο των αγαθών τους περιήλθε στην κατοχή των Οσπιταλιέρων.[6] Ήταν ο Φουλκ ο οποίος έλαβε, στις 22 Μαΐου 1312, τη μεταβίβαση της περιουσίας και των πλούτων του Τάγματος του Ναού.[6]
Η αποπομπή του Φουλκ ντε Βιλαρέ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παρά τις επιτυχίες του, η φήμη του Φουλκ ντε Βιλαρέ άρχισε σταδιακά να καταρρέει. Κατηγορήθηκε από τους ιππότες ότι επιδιδόταν σε πολυτελή βίο και ότι κυβερνούσε με δεσποτικό τρόπο. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο αποπέμφθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Μωρίς ντε Πανιάκ. Μη αποδεχόμενος την απόφαση αυτή, ο Φουλκ ντε Βιλαρέ μετέβη στην Αβινιόν πλησίον του Πάπα για να ακυρώσει την απόφαση αυτή. Τελικώς όμως παραιτήθηκε το 1319.
Με τον θάνατο του διαδόχου του, το 1319, ο Φουλκ ντε Βιλαρέ ξαναπήρε τα καθήκοντά του. Παραιτήθηκε όμως και πάλι το 1321, κατόπιν έκκλησης του Πάπα Ιωάννη ΚΒ΄, με τον Ελιόν ντε Βιλνέβ να τον διαδέχεται. Ως αποζημίωση, έλαβε το Προσευχητάριο της Καπούης, χωρίς όμως να κατοικήσει εκεί ποτέ. Επέστρεψε στη Λανγκντόκ κοντά στην οικογένειά του, όπου και πέθανε το 1327. Θάφτηκε τότε στην Εκκλησία του Αγίου-Ιωάννη του Μονπελιέ.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Les Hospitaliers en Terre Sainte et à Chypre (1100-1310), par Joseph Delaville Le Roulx Publié par Adamant Media Corporation, 1904 ISBN 978-1-42120-843-5
- ↑ B. Galimard Flavigny (2006) p. 317-319
- ↑ 3,0 3,1 Les Hospitaliers en Terre Sainte et Chypre. (1100-1310), Joseph Delaville Le Roulx, p. 267, disponible sur (Γαλλικά) Google Books
- ↑ Les Hospitaliers en Terre Sainte et Chypre. (1100-1310), Joseph Delaville Le Roulx, pp. 269-270, disponible sur (Γαλλικά) Google Books
- ↑ Miller 1908, σ. 584
- ↑ 6,0 6,1 Félix Buffière, Ce tant rude Gévaudan, tome I, p. 722
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bertrand Galimard Flavigny (2006). Histoire de l'ordre de Malte (στα Γαλλικά). Paris: Perrin.
- Miller, William (1908). The Latins in the Levant, a History of Frankish Greece (1204–1566). New York: E.P. Dutton and Company.
