Amador Bueno de Ribeira
| Amador Bueno (1584-1649) | ||
|---|---|---|
 Amador Bueno estis aklamita reĝo de San-Paŭlo, pentraĵo de Oscar Pereira da Silva.
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 1584 en São Paulo dos Campos de Piratininga, San-Paŭlo | |
| Morto | 1649 en São Paulo dos Campos de Piratininga, San-Paŭlo | |
| Lingvoj | portugala vd | |
| Ŝtataneco | Brazilo  vd
| |
| Profesio | ||
| Okupo | politikisto vd
| |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Amador Bueno de Ribeira estis brazila terproprietulo kaj kolonia administranto de la Kapitanlando de San Vicente.
Li iĝis grava karaktero en onidiro en kolonia Brazilo kiam li estis supozeble aklamita reĝo de San-Paŭlo en la 1-a de aprilo 1641-a[1] fare de la kastilia populacio de la urbo kiel reago al la fino de la dinastia unio inter Portugalio kaj Hispanio. Legendo diras ke Amador Bueno senprokraste rifuzis la aklamon, ĝojkriante reĝon Dom Johano la 4-a de Portugalio.
Tio estis ago movita per la sama ribelo de 1641, kiu estis populare konata kiel la "forpelo de la sacerdotoj", ĉar ĝi estis direktita kontraŭ la jezuitoj. La sama spirito de ribelo ĉeestis en ambaŭ movadoj aŭ popolaj impulsoj.
Biografiaj datumoj
[redakti | redakti fonton]
Lia patro estis la hispano, Bartolomeu Bueno, konata kiel la sevilano ĉar li naskiĝis en Sevilo, ĉirkaŭ 1555 kaj mortis en San-Paŭlo, ĉirkaŭ 1629. Li kaj lia patro, ĉarpentisto el Ribeira de Sevilla, venis al Brazilo en la flotego de pt:Diego Flórez de Valdés Dom Diego Flores de Valdez. En 1616 li estis urba konsilisto. Ĉirkaŭ 1584, li edziĝis kun Maria Pires, la patrino de Amador, naskita en 1564, filino de Salvador Pires, portugalo de la urbo Porto, kaj Mécia Fernandes, ankaŭ konata kiel Mécia Uçu. Mécia Fernandes estis la filino de António Fernandes, portugalo, kaj Antónia Rodrigues, mamlukino, posteulo de la indiana ĉefo Piquerobi de Ururaí kaj António Rodrigues, unu el la du portugaloj trovitaj fare de Martim Afonso de Sousa, kiu ne estas konata kiel ili alvenis sur la marbordo de San-Paŭlo. Amador Bueno tiel havis portugalan, indiĝenan kaj kastilian devenon.
Kiam duko Dom João de Bragança leviĝis al la trono de Portugalio en 1640, la sekvan jaron Amador estis aklamita reĝo en San-Paŭlo fare de la potenca partio de influaj kaj riĉaj kastilianoj, gviditaj fare de la fratoj Rendon de Quevedo, Juan kaj Francisco, naskitaj en Coria, partio al kiu ankoraŭ apartenis D. pt:Francisco de Lemos, el la urbo Orense; D. Gabriel Ponce de León, el Guaira; D. pt:Bartolomeu de Torales, el Vila Rica do Paragvajo, D. André de Zunega kaj lia frato D. Bartolomeu de Contreras y Torales, D. João de Espíndola e Gusmão, el la provinco de Paragvajo, kaj aliaj kiuj subskribis la dokumenton de aklamo, la 1-an de aprilo 1641. Male al la Revolucio de la 1-a de decembro 1640, en la Reĝlando Portugalio, la hispanoj ne volis esti vasaloj de D. Johano la 4-a, kiun ili konsideris ribelema vasalo al sia reganto, decidinte provoki la secesion de la regiono de San-Paŭlo el la resto de Brazilo, eble esperante aneksi ĝin al la najbaraj hispanaj domajnoj. Diras la historiisto Afonso Taunay en sia "Ensaios Paulistas", p. 631: «Ili proponas la tronon al sia bopatro, li mem filo de hispano kaj viro de granda valoro en sia respubliko pro lia inteligenteco, lia riĉaĵo, lia fono kiel bandejrano, lia edziĝo, la postenoj kiujn li okupis.»
La loĝantoj de San-Paŭlo konservis la reputacion esti malbonaj vasaloj, posedantaj aŭtonomisman impeton, tio estas, tendencon al ribelo. La disvastigo de tiaj trajtoj, kiu devenas el la fino de la 16-a jarcento, estis respondeco de jezuitoj, vojaĝantoj kaj reĝaj oficistoj.
Tamen, Amador Bueno rifuzis la honoron kaj, kun sia glavo eltirita, male, krisalutis al la Reĝo de Portugalio, deklarinte sin kiel lia lojala vasalo, post sesdek jaroj da hispana regado, aliancante sin al la restarigo de la portugala sendependeco. Minacita de malestimo, Amador Bueno estis rifuĝinta en la benediktana monaĥejo petante la intervenon de la abato kaj liaj monaĥoj.
La sama historiisto diras: «La prelato kaj lia komunumo malsupreniris al la landlima placo, penante konvinki la manifestaciantojn, ke ili forlasu la intencon, kiu ilin kunigis (...) Bedaŭrinte sian malkonsenton, la aklamantoj decidis aliĝi al la restariga movado de la 1-a de decembro 1640. Kaj tiel D. Johano la 4-a estis solene agnoskita kiel suvereno de la kolonio la 3-an de aprilo 1641, en grandioza gesto de la Portugala solidareco, de kiu la unueco de grandega Brazilo profitus per la eksterordinara pligrandigo de ĝia teritorio.»
La rekordo de la Ĉambro estis subskribita fare de la generalkapitano de San-Paŭlo, João Luís Mafra (1640), António Raposo Tavares, Frei João da Graça, abato de la Monaĥejo de São Bento, Frei Bento da Trindade, Frato pt:Manuel de Santa Maria, frato Francisco dos Santos, Fernão Dias Pais Leme, pt:Antônio Pompeu de Almeida, la vikario Patro Manuel Nunes, Lourenço Castanho Taques (1609-1677) kaj aliaj el la kolonio.
Por ĉi tiu ago, Amador Bueno lasis gloran nomon kaj ricevis leteron de la Reĝo dankanta lin pro lia lojaleco. Preskaŭ ducent jarojn poste, D. Pedro la 1-a plej klare elstarigis ke li estis aklamita Imperiestro por la unua fojo en la tero de la "tre fidela kaj neniam alte laŭdita Amador Bueno de Ribeira".
Pri tiu ĉi tiel konata “Aklamado” de Amador Bueno multe skribiĝis. Amador estis tre riĉa viro kun granda prudento, kiu ĝuis la plej grandan prestiĝon. Pri la neŝanĝebla mito de lia aklamo, oni devas legi tion, kion skribis pt:Alfredo Ellis Jr. en "O Ouro e a Paulistânia" en Bulteno n-ro 8 de la Katedro pri Historio pri la Brazila Civilizo de la Fakultato de Filozofio, Sciencoj kaj Literoj de la Universitato de San-Paŭlo.
Prudenta, kiam la hispana partio volis vidi lin reĝo, Amador prenis rifuĝon en la monaĥejo de São Bento kaj alvokigis Lourenço Castanho Taques por trankviligi kaj malpersvadi la homojn. Castanho Taques apogis la jezuitan partion kaj la du, Castanho Taques kaj Amador Bueno, apogis Salvador Correia de Sá e Benevides, admiralon kaj guberniestron de la suda Brazilo.
La grupo de Amador inkludis liajn kastiliajn bofilojn kaj amikojn, D. Francisco Mateus de Rendon, D. João Mateus Rendon (bofiloj); D. Francisco de Lemos kaj liaj du filoj, D. Gabriel Ponce de León, D. Bartolomeu de Torales kaj liaj tri filoj, D. Andrés de Zuñega, Bartolomeu de Contreras kaj João Espínola.
La 15-an de marto 1611, Amador Bueno ricevis de la Kapitano-majoro de la Kapitanlando de São Vicente, pt:Gaspar Conqueiro, teritorio en la regiono de Mogi[2]. Gaspar Conqueiro estis kastilia el Sevilo, kiu funkciis kiel kapitano-majoro inter 1607 kaj 1612, dum la periodo de la Ibera Unio. Lia bofilo, la bandejrano pt:Manuel Lourenço de Andrade, edziĝinta kun Maria Branca Conqueiro, ankaŭ estis unu el la subtenantoj de la Aklamado de Amador Bueno. El la Libro 13-a de sesmarias, ŝajnas ke la 31-an de marto 1627, li akiris ĉarton de tero en la kampoj de pt:Juqueri, pludonita fare de kapitano-majoro Álvaro Luís do Vale, provizado-leŭtenanto de la kapitanlandulo.
Amador Bueno ankaŭ estis provizanto kaj revizoro de la Nacia Fisko de la menciita kapitanlando per koncedo de pt:Diogo Luís de Oliveira, datita la 6-an de decembro 1633 en Bahio, ekoficinte en Santos donita fare de Pedro da Mota Leite[3], ĝenerala kapitano de la kapitanlando, en Aprilo 1634.
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Os sertaníadas
- ↑ Sesmarias: 1602-1642
- ↑ Guberniestro de San-Paŭlo en 1628.