Friedrich ACHLEITNER (naskiĝinta en la 23-a de majo 1930 en Schalchen, mortinta la 27-an de marto 2019 en Vieno][1]) estas aŭstra verkisto kaj arkitekturteoriisto. Kiel membro de la Viena Grupo li aŭtoris eksperimente, poste li okupiĝis kiel docento kaj verkisto pli pri arkitekturo.
Post la abiturienta ekzameno en Salcburgo li studis en Vieno de 1950-55 ĉe Clemens Holzmeister kaj Emil Pirchan ĉe la Akademio pri vidigaj artoj arkitekturon kaj enscenejigajn dekoraciojn. En 1955 li aniĝis al la Viena Grupo kaj kunlaboris ĉe ties eksperimentaj literaturproduktoj (hosn rosn baa, 1959; kinderoper, 1964). Krome li partoprenis la literaturajn kabaredojn ("literarische cabarets").
Liaj teksturoj konstruktivismaj rilate al lingva materialo aperis en 1970 en la volumo prosa, konstellationen, montagen, dialektgedichte, studien; krome li kontribuis al la serio konkrete poesie de Eugen Gomringer. Lia plej ampleksa libro, quadratroman (1973) resumas memkritike-ironie la lingvoeksperimentaĵojn. Sub la titolo kaaas (1991) kaŝiĝis volumo kun dialektpoemoj. Einschlafgeschichten (2003) kaj wiener linien (2004) estas kolektoj de akurate komponitaj etprozaĵoj, en kiuj la terminoj nuliĝis per turnigo de metaforoj kaj abstraktaĵoj. Fariĝas kvazaŭ ŝveba stato de lingvo.
En 1961 li komencas deĵoradon kiel arkitekto kaj arkitekturkritikisto; i.a. li publikigis: Österreichische Architektur im 20. Jahrhundert (1980-95, en 4 volumoj), Nieder mit Fischer von Erlach (1986), Aufforderung zum Vertrauen. Aufsätze zur Architektur (1987). Ekde 1963 li estis docento ĉe la Akademio pri vidigaj artoj en Vieno, ekde 1983 profesoro pri historio kaj teorio de arkitekturo ĉe la Altlernejo pri dekoraj artoj.