José Antonio Abreu

José Antonio Abreu
Persona informo
Naskonomo José Antonio Abreu Anselmi
Naskiĝo 7-an de majo 1939 (1939-05-07)
en Valera
Morto 24-an de marto 2018 (2018-03-24) (78-jaraĝa)
en Karakaso
Lingvoj hispana
Ŝtataneco Venezuelo Redakti la valoron en Wikidata
Alma mater Universitato de Miĉigano
Jose Angel Lamas School of Music (en) Traduki
Katolika Universitato Andrés Bello - ekonomiko Redakti la valoron en Wikidata
Okupo
Okupo pianisto
komponisto
dirigento
politikisto
ekonomikisto
universitata instruisto Redakti la valoron en Wikidata
v • d • r

José Antonio Abreu (* 7-a de majo 1939 en Valera, Venezuelo - 24-a de marto 2108 en Karakaso) estis venezuela komponisto, ekonomiisto, socia reformisto, kiu fondis la plej grandan muzikprojekton El sistema en Venezuelo.

Profesio

[redakti | redakti fonton]

Abreu studis en la muzikaltlernejo de Caracas kaj paralele ekonomikon kaj juron en la universitato. Li tenas doktortitolon pri naftoekonomiko de la Universidad Católica Andrés Bello. Poste li instruis tiujn fakojn kiel universitata profesoro. Samtempe li prezentiĝis kiel dirigento kaj koncertis ludante klavicenon, orgenon kaj pianon. En 1983 li estis ministro pri kulturo.

Sinfónica de la Juventud Venezolana Simón Bolívar

[redakti | redakti fonton]

Pli ol 75 % de la venezuela loĝantaro estas tre malriĉaj. Multegaj homoj en Karakaso vivas en ladkvartaloj, kie krimo kaj perforto disvastiĝas.

José Antonio Abreu celis malpliigi la mizeron de infanoj kaj doni ŝancon al ili. Li taksis muzikon bona rimedo tiucela.

Citaĵo
„ La plimulto de la infanoj kaj junuloj apartenas al la grupoj plej senprotektaj kaj ekskluditaj el la venezuela socio. Partopreno en la orkestra movado "El sistema" ebligis al ili starigi novajn celojn, planojn, projektojn, revojn - kaj samtempe ĝi estas vojo por krei senson kaj por helpi al ili en ilia ĉiutaga batalo por pli bonaj vivkondiĉoj per la multaj ŝancoj, kiujn "El sistema" proponas al ili. ”
— José Antonio Abreu[1]

En 1975 Venezuelo havis du simfoniorkestrojn, en kiuj ludis plejparte eŭropaj profesiaj muzikistoj. Abreu invitis 11 junajn muzikantojn al provludado kaj klarigis la projekton. La dua provludado jam allogis 25 muzikantojn, la tria 46 kaj la kvara 75. Abreu fondis Venezuelan junularan simfoniorkestron Simón Bolívar, kies nomo omaĝas la liberigiston Simón Bolívar.

Sed Abreu celis multe pli ol nur fondiĝon de simfoniorkestro, li volis efektivigi muzikon por la edukado kaj la psika kaj socia memfidigo de la junuloj, ĉefe de la malavantaĝigitaj infanoj.

El sistema, nacia reto de infan- kaj junulorkestroj de Venezuelo

[redakti | redakti fonton]

Kiam Venezuelo multe profitis de sia naftoprovizo, Abreu sukcesis konvinki la ministerion pri sano, subvencii la muzikpedagogian aktivadon. Tiel ekestis "El Sistema", la sistemo de infan- kaj junularorkestroj de Venezuelo. Ĝia kerno estas la núcleos, la muziklernejoj de la sistema. Ili akceptas infanojn de pli ol 2 jaroj. Dum ses tagoj en la semajno la infanoj rajtas senkoste uzi la muzikinstrumentojn kaj la muzikinstruadon de la muziklernejoj. Ili estas instruataj en instrumentaj grupoj, poste en ensembloj. La partopreno estas deviga. Krom trejnado en la instrumenta fako la infanoj multe kantas, dancas kaj moviĝas.

En la muziklernejoj la infanoj ĝuas sekuran kaj senperfortan medion. La instruistoj kunlaboras kun la lokaj sociaj servoj, orfejoj kaj helpas eĉ prizorgi mankantajn nutraĵojn, vestaĵojn aŭ aliajn bezonataĵojn.

La infanoj ricevas multan atenton kaj konfirmon. Ili estas kuraĝigataj en pozitiva etoso. Kiam ili eklernis iom ludi, ili jam povas instrui pli junajn infanojn. Multaj muzikinstruistoj laboras por la projekto - plejparte laŭ la metodoj de Kodály, Suzuki kaj Solfeĝo.

De 1975 Abreu sukcesis la apogon de ĉiuj administracioj. Tiel El Sistema havis (en 2007) 90 muziklernejojn kun pli ol 250.000 lernantaj infanoj, 125 junularorkestrojn, 57 infanorkestrojn kaj 30 profesiajn simfoniorkestrojn. 1500 muzikinstruistoj laboras en la sistemo Fundación del Estado para el Sistema National de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela (Fesnojiv). Entute la kostoj estas 29 milionoj da dolaroj, sumo eksterordinare alta por evoluanta lando.

Abreu mem komentas: „La registaro subtenas mian projekton ĵus pro ties socia orientiĝo. La ŝtato bone komprenis, ke la projekto - kvankam funkcianta per muziko kiel rimedo - unuavice estas socia: projekto por apogado de ĝeneralaj homaj kvalitoj. Ĉar por la infanoj, kun kiuj ni laboras, muziko estas preskaŭ la sola vojo al digna homa vivo. Malriĉeco - tio signifas: soleco, tristeco, anonimeco. Orkestro - tio signifas: ĝojo, motivigo, teama spirito, strebado al sukceso. Ni estas granda familio serĉanta pri harmonio kaj tiaj belaj aferoj, kiujn nur muziko povas alporti al homo.“

Foje, kiam mankis mono por ekipi ĉiujn infanojn per muzikinstrumentoj, El Sistema eltrovis novan virton en tiu manko: la infanoj ricevis memfaritajn instrumentojn el papero kaj kartono kaj per tiuj ludiloj-instrumentoj ili trovis tre kreivan aliron al muziko. La "paperorkestro" montriĝis nova, tre ĝojiga vojo al muziko. - Ankaŭ handikapitaj infanoj ne estas ekskludataj, eĉ surdaj infanoj povas kunmuziki. [2]

La "sistemo" aperigis orkestrojn kaj muzikistojn de elstara kvalito. Altrenomaj dirigentoj kiel Claudio Abbado, Sir Simon Rattle kaj Zubin Mehta venas al Venezuelo ĉiujare por muziki kun la junuloj.

Kelkaj el la junaj muzikistoj intertempe mem akiris mondfamon, interalie Gustavo Dudamel (dirigento de la Sinfónica de la Juventud Venezolana Simón Bolívar) kaj Aléxis Cárdenas (violono). Edicson Ruiz (kontrabaso) estis alvenigita al El sistema, kiam la patrino afliktiĝis pro pli kaj pli agresema konduto de sia filo; kiam li aĝis 17, la Berlina filharmonia orkestro akceptis lin, la plej juna muzikisto iam ajn akceptita en tiu orkestro.

Honorigoj

[redakti | redakti fonton]

La Sistemo de junular- kaj infanorkestroj de Venezuelo en 1993 estis distingita per la Internacia muzikpremio de UNESKO. En 1998 Abreu estis nomumita de UNESKO kiel pacambasadoro, kaj en 2001 li ricevis la Alternativan Nobelpremion. En 2005 Germanio distingis lin per meritordeno pro lia elstara muzikpedagogia laboro. Krome li ricevis la Blue Planet Award (2008) de germana fondaĵo Ethecon [3] kaj la Frankfurtan muzikpremion (2009).

Muzikverkoj

[redakti | redakti fonton]

Abreu komponis ĉambran muzikon kaj verkojn por piano, kaj por korusoj, interalie rekviemon a cappella, du simfoniojn.

Fontoj, referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. ↑ Laŭ citaĵo en la paĝaro Arkivigite je 2006-04-28 per la retarkivo Wayback Machine de la Alternativa Nobelpremio, kiun Abreu ricevis en 2001
  2. ↑ Vidu la apartan sekcion en la dokumenta filmo El Sistema Arkivigite je 2009-04-12 per la retarkivo Wayback Machine de Paul Smaczny kaj Maria Stodtmeier, 2009
  3. ↑ Mitteilung der Stiftung ethecon. Arkivita el la originalo je 2011-11-30. Alirita 2009-04-20 .

Literaturo

[redakti | redakti fonton]
  • "Sinfonie der Straße. Die venezolanische Jugendorchesterbewegung", in: Matices, Zeitschrift zu Lateinamerika, Spanien und Portugal, Nr. 39/ 2003
  • Shirley Apthorp: Musik gegen Armut, Verwahrlosung und Kriminalität. Das "Sistema" von Jugendorchestern und Musikschulen in Venezuela. Neue Zürcher Zeitung, Internationale Ausgabe, 12. März 2007, S. 27

Filmo

[redakti | redakti fonton]
  • El Sistema (originala titolo), Germanio, 102 min., 2009, Reĝisoro: Paul Smaczny, Maria Stodtmeier. Dokumenta filmo, kiu prezentas intervjuojn kun la kreinto de la projekto José Antonio Abreu, juna dirigento Gustavo Dudamel, kiu mem estis studento de El Sistema, kun pluraj junuloj kaj instruistoj de la projekto.

Eksteraj ligiloj

[redakti | redakti fonton]
Bibliotekoj