Alicia Hermida

Alicia Hermida
(2014)
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Alicia Pérez Herranz
Jaiotza	Madril, 1932ko irailaren 26a
Herrialdea	Espainia
Lehen hizkuntza	gaztelania
Heriotza	Villanueva de la Cañada, 2022ko otsailaren 9a (89 urte)
Hezkuntza
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	aktorea
Jasotako sariak	ikusi [[]]  (2007) [[]]  (2003) [[]] Premio Max for best supporting actress  (1999) Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina  (2014)

Alicia Hermida, benetako izena Alicia Pérez Herranz (Madril, 1932ko irailaren 26a – Villanueva de la Cañada, 2022ko otsailaren 9a), aktorea eta interpretazio-irakaslea izan zen.^[1]

Biografia

Filmografia nabarmena bazuen ere, Alicia Hermidaren interpretazio-lana, batez ere, antzerkian nabarmendu zen , eta telebistako karrera ere emankorra izan zen.

Antzerkia

Batxilergoko ikasketak amaitu ondoren, Madrilgo María Guerrero Antzerki Konpainian sartu zen. Taulen gaineko lehen etapan, Joaquín Calvo Soteloren Plaza de Oriente, Shakespeareren Medida por medida (1955), Anna Bonacciren La hora de la fantasía (1955), Frances Goodrichen El diario de Ana Frank , Thornton Wilderren La casamentera (1960), Lope de Vegaren La viuda valenciana; Chéjoven El jardín de los cerezos (1960), eta Federico Garcia Lorcaren La casa de Bernarda Alba (1964).

1981ean, La Barraca lanarekin, bere garaian Federico García Lorcak Bigarren Errepublikan egin zituen agertoki berak zeharkatu zituen. Gero, Alicia Hermida eskola izena hartu zuen, eta bertan ematen zituen interpretazio-eskolak aktoreak.^[2]

Parte hartu zuen azken lanen artean hauxek daude: Carl Sternheim-en Las bragas (1980); La Dorotea (1983); Tennessee Williams-en La gata sobre el tejado de zink (1995); Miguel de Unamunoren El otro (1995), El retablillo de Don Cristóbal (1997) eta Doña Rosita la soltera (2004)- biak Federico Garcia Lorcarenak- eta Juan Mayorgak egokitutako Fedra (2007).

Ibilbidea

Plaza de Oriente ,Joaquín Calvo Sotelo Las flores (1954), Álvarez Quintero anaiak Medida por medida (1955), Shakespeare La hora de la fantasía (1955), Anna Bonacci Los maridos engañan después del fútbol (1956), Luis Maté El diario de Ana Frank (1957), Frances Goodrich Juicio contra un sinvergüenza (1958), Alfonso Paso César y Cleopatra (1959),George Bernard Shaw. Los tres etcéteras de Don Simón (1959), José María Pemán. El hombre que se vestía de perro (1959), Bich Wright. La casamentera (1960), Thornton Wilder. El gato y el canario (1960), John Willard.[3] El jardín de los cerezos (1960),Chejov. Juegos para marido y mujer (1961), Alfonso Paso. La viuda valenciana (1961),Lope de Vega. Pisito de solteras (1962), Jaime de Armiñán. La revelación (1962), René-Jean Clot. Academia de baile (1963), Jaime de Armiñán. Don Juan Tenorio (1963), José Zorrilla. El lindo don Diego (1963), Agustín Moreto.[4] La pareja (1963),aime de Armiñán. No hay burlas con el amor (1963), Calderón de la Barca.[5] El gran teatro del mundo (1963), Calderón de la Barca. La casa de Bernarda Alba (1964), Federico García Lorca. Diálogos de la herejía (1964),Agustín Gómez Arcos. Noches de San Juan (1965), Ricardo López Aranda.Los gatos (1965),Agustín Gómez Arcos.

El rey se muere (1965), Ionesco. Una vez a la semana (1966),Jaime de Armiñán. Don Juan Tenorio (1968), José Zorrilla. Juan Del Enzina y su tiempo (1968). El malentendido (1969)Albert Camus. El carro del teatro (1970),Vicente Romero. Tú y yo somos tres (1972), Enrique Jardiel Poncela. Las hermanas de Bufalo Bill (1974), Martínez Mediero. Las bragas (1980),Carl Sternheim. Kikirikì... un cequì (1982), Alicia Hermida eta Jaime Losada. La Dorotea (1983), Lope de Vega. Las bicicletas son para el verano (1984), Jaime Chavarri. El maleficio de la mariposa (1985), Lorca. Muelle oeste (1993),Bernard-Marie Koltès. Queridos míos, es preciso contaros ciertas cosas (1994),Agustín Gómez Arcos. El otro (1995), de Miguel de Unamuno. La gata sobre el tejado de zinc (1995), Tennessee Williams. El retablillo de Don Cristóbal (1997), Lorca. Bodas de sangre (1998), Lorca. Algún día trabajaremos juntas (1999), José María Benet i Jornet. Doña Rosita la soltera (2004), Lorca. Divinas palabras (2005/06), Valle-Inclán. Fedra (2008), Jean Racine. Maribel y la extraña familia (2013), Miguel Mihura. El arte de la entrevista (2014), Juan Mayorga.

Cuéntame como pasó logoa, 2019

Telebista

TVEren hasieratik egon zen telebistan, Jaime de Armiñánen eskutik hasi zen Galería de esposas telesailean. Berriro ere, Armiñanekin, Mujeres solas (1960-1961) eta Chicas en la ciudad (1961) eta 1963 eta 1965 bitartean, eta Confidencias, Antonio Ferrandis protagonista zuela. Proiektu horren ondoren, haren aurpegia sarri agertu da pantaila txikian, XX. mendeko 60ko eta 70eko hamarkadetan Estudio 1, Teatro de siempre, Novela izenburupean ematen ziren telebistako antzerki-lanetan dozenaka pertsonaia interpretatuz, baita Cristina y los hombres telesailean ere (1969), Elena María Tejeirorekin batera. Telebistatik denbora batean alde egin ondoren, 1997an TVErentzat Los negocios de mamá telesailean parte hartu zuen, Rocío Dúrcal protagonista zuela. Bere ospearen zati handi bat berreskuratu zuen, Valentina kantabriarraren paperari esker, Cuéntame cómo pasó (2001-2013) saioan. 2010ean, Urrezko Nesken bertsio espainiarrean "Sofia" izan zen. 2011n Marcoren egokitzapen espainiarrean "Maricarmen" interpretatu zuen , eta urtebete geroago Stapamosokupa2 telesailean parte hartu zuen. 2016. urtean Javier Calvo eta Javier Ambrossiren Paquita Salas webguneko serieko atal batean parte hartu zuen, Fina pertsonaia interpretatuz.

Zinema

1960an hasi zen lanean José María Forqueren Maribel y la extraña familia filma , Miguel Mihuraren izen bereko obran oinarritua. Haren jarduera zinematografikoa ez zen oso zabala izan, baina aipagarriak dira Pilar Miróren Gary Cooper, que estás en los cielos (1980); Jaime Chávarriren Las bicibicicletas son para el verano (1984); José Luis Cuerdaren El bosque animado (1987); Gerardo Lamaro de Herrariasen Malena tiene nombre de tango (1996), eta Emilio Martínez Lázaroren Carreteras secundarias (1997).

Jarduera politikoa

2009an, Alicia Hermida politika munduan sartu zen, eta Iniciativas Internacion-Herrien arteko elkartasuna izeneko hautagai-zerrendan sartu zen ekainaren 7ko Europako hauteskundeetarako. Auzitegi Gorenak zerrenda hori baliogabetu egin zuen, Espainiako Auzitegiaren arabera, ETA-Batasunak infiltratua zela-eta. Konstituzio Auzitegiak, ondoren, prestakuntza horri eskatutako babesa eman zion eta hauteskundeetan parte hartu ahal izan zuen.

Horrez gain, Kubako iraultzaren alde egin zuen, baita Karibeko herriari egindako blokeoa deuseztatzearen alde ere, eta Estatu Batuetako bost presoak askatzeko kanpainetarako bere irudia eman zuen. Cubainformación berri-zentralarekin lankidetzan aritu zen.

Sariak eta izendapenak

Aktoreen Batasunaren sariak

Urtea	Kategoria	Filma	Emaitza
2007	Antzerkiko bigarren mailako aktore onena	Fedra	Irabazlea
2003	Telebistako aktore onena	Cuéntame como pasó	Irabazlea
2001	Telebistako banaketaren interpretazio hobea	Cuéntame como pasó	Irabazlea
2017	Toda una vida		Irabazlea

Max sariak

Urtea	Kategoria	Filma	Emaitza
2008	Aktore onena	Fedra	Nominatua
2007	Aktore onena	Divinas palabras	Nominatua
2005	Emakumezko aktore onena	Doña Rosita la soltera	Nominatua
1999	Aktore onena	Divinas palabras	Irabazlea

Valentziako Mediterraneoko Zinemaren Erakusketa

Urtea	Kategoria	Filma	Emaitza
1993	Emakumezko aktore onena	El hombre de la nevera	Irabazlea

• Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina (2014).

Erreferentziak

1. Agencia EFE. (9 de febrero de 2022). Muere Alicia Hermida, la querida Valentina de Cuéntame. .
2. (Gaztelaniaz) Torres, Rosana. (2022-02-09). «Muere Alicia Hermida, la perfecta dicción de la interpretación española» El País (Noiz kontsultatua: 2022-02-11).
3. «ABC MADRID 05-07-1960 página 59 - Archivo ABC» abc 2019-08-08 (Noiz kontsultatua: 2022-02-11).
4. «ABC MADRID 15-02-1963 página 63 - Archivo ABC» abc 2019-08-08 (Noiz kontsultatua: 2022-02-11).
5. «ABC MADRID 22-09-1963 página 79 - Archivo ABC» abc 2019-08-08 (Noiz kontsultatua: 2022-02-11).

Kanpo estekak

• Alicia Hermida en Internet Movie Database (en inglés).