Valentine de Saint-Point

Valentine de Saint-Point
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Anna Jeanne Valentine Marianne Vercell
Jaiotza	2nd arrondissement of Lyon ^(en) , 1875eko otsailaren 16a
Herrialdea	Frantzia
Lehen hizkuntza	frantsesa
Heriotza	Kairo, 1953ko martxoaren 28a (78 urte)
Hezkuntza
Hizkuntzak	frantsesa
Jarduerak
Jarduerak	margolaria, koreografoa, idazlea, kazetaria, poeta eta arte-kritikaria
Mugimendua	Futurismoa
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	islama

Valentine de Saint-Point, jaiotzez, Anna Jeanne Valentine Marinne de Glans de Cessiat-Vercell (Lyon, Frantzia, 1875eko otsailaren 16a – Kairo, 1953ko martxoaren 28a) artista eta idazle frantsesa izan zen.

Saint-Point Belle Époqueko pertsonaia garrantzitsua izan zen, idazle, poetisa, kazetari, dramaturgo, margolari, koreografo, arte-kritikari eta feminista izanik.^[1] Atlantikoa hegazkinez zeharkatu zuen lehen emakumea izan zen.

Balet-ikuskizunak antolatzen zituen New Yorkeko Metropolitan Operan, 1924an Kairora joan aurretik. Han, islamera bihurtu zen Raoyhya Nour-el Dine izenarekin.^[2]

Ezaguna da manifestu futurista bat idatzi zuen lehen emakumea izateagatik, Le Manifeste de la femme futuriste .

Biografia

Alice de Glans de Cessiar eta—Joshep Vercell-en alaba bakarra zen, eta ama-jatorriagatik, Alphonse de Lamartineren iloba birbiloba.^[3] Literatura-munduan sartzean hartu zuen izengoitia bere arbaso ezagunaren gazteluaren izenetik dator. 1883an aita hil egin zen, eta bera eta ama Mâconera itzuli ziren, horrela hazi zen, amona eta tutorea inguruan zituela.^[4][5]

1893an, Valentine Florian Théophile Perrenotekin ezkondu zen, bera baino hamalau urte gehiagoko irakaslearekin. Hurrengo urtean, Lons-le-Saunier-era bidali zuten. Han, Valentinek Charles Dumont ezagutu zuen, filosofiako irakaslea eta senarraren kidea. Maitalea izan zen azkenean. 1897an Korsikara joan ziren eta geroago Niortera, non Perrenot 1899an hil baitzen.^[6]

Ibilbidea

Hogeita lau urteko alarguna Parisera joan zen, eta han Charles Dumont aurkitu zuen, gero Frantziako III. Errepublikako ministro izan zena. Bikotea 1900eko ekainaren 20an ezkondu zen. 1902. urteaz geroztik, berak literatura-areto bat antolatzen zuen, eta han elkartu zen Rachilde, Natalie Clifford Barney, Mucha et Auguste Rodin haiekin, eta beste artista asko ere bai. Eskultore ospetsuaren adiskidetasunak eta trukatutako gutunek garrantzi handia izan zuen bere bizitza artistikoan. Elkar miretsi zuten eta berak "La doble identidad d'Auguste Rodin" artikulua argitaratu zuen 1906an La Nouvelle Revue aldizkarian.^[7]

1903an, garai hartan ohikoak ziren espiritismo-saioetako batean, Riccotto Canudo poetarekin topo egin zuen. Handik gutxira, dibortzioa eskatu eta 1904ko urtarrilaren 20an gauzatu zen. Zurrumurruak ibili ziren arrazoiei buruz: ia biluzik posatu zuela Rodinentzat edo Mucharentzat, baita Canudoren segizioa ere. Berak esan zuen benetako arrazoia bere artean zentratu nahi zuela eta independenteki bizi nahi zuela. Orduan hartu zuen Valentine de Saint-Point goitizena, eta Canudorekin harremanetan hasi zen, izatezko bikote gisa.

1905eko urtarrilean, berak "Lamartine inconnu (Lamartine ezezaguna)" izeneko artikulua argitaratu zuen La Nouvelle Revuen. Berehala argitaratu zuen bere lehen poesia-liburua, Poèmes de la Mer et du Soleil, aurreko urtean Canudorekin Espainiara egindako bidaian inspiratuta. 1906an, Un amour, trilogiaren lehen zatia, oso ondo hartu zuen kritikak. Hainbat aldizkaritan parte hartu zuen, hala nola Poesia-n. Aldizkari horren sortzailea Filippo Tommaso Marinetti zen. 1907an, Un inceste argitaratu zen.^[4]

1909an antzerkian aritu zen. Maiatzaren 28an, La Déchu izeneko drama aurkeztu zuen Arteen Antzokian, eta La nouvelle Revuek argitaratu zuen. Lan hau Le théâtre de la femme trilogia dramatikoaren lehen zatia da. 1910ean Une femme et le désir argitaratu zuen, emakumeen psikologiari eta emakumeek gizartean duten rolari buruzko egia batzuk adierazteko aukera eman zion aitorpen autobiografikoa.^[4]

1912an Manifeste de la femme futuriste argitaratu zuen, Marinettiren Manifestu futuristan zeuden ideia misogino batzuen aurkako erreakzio gisa.^[8]

1913. urtearen hasieran, Canudok Montjoie aldizkaria sortu zuen!.16. zenbakian Le théâtre de la femme argitaratu zen. Hortik aurrera, sortu zuen La Métachoria, "Arte guztien bat-egitea" izatea nahi zuen.^[8][9]

Gerra hasita, Valentine Gurutze Gorriarekin elkartu zen. Ondoren, Espainiara eta Estatu Batuetara joan zen. 1918an Marokora joan zen, eta han islama onartu zuen.^[4]

1924an, Canudo hil ondoren, bera eta beste bi lagun Kairon jarri ziren bizitzen. Han, artista-talde batekin elkartu, eztabaidak antolatu eta hainbat aldizkaritan parte hartu zuen. Geroago, mundu musulmanaren politikan parte hartu zuen, Mendebaldeko inperialismoaren aurka borrokatzeko. Azkenik, bere ideia politikoak utzi zituen Egipton bizitzen jarraitu ahal izateko, eta erlijioen meditazioan eta azterketan jardun zuen. 1953an hil zen 78 urte zituela, eta tradizio musulmanari jarraituz lurperatu zuten.^[10]

Argitalpen nagusiak

Poesia

• Poèmes de la mer de du soleil, Succ. Vanier Albert Messein (1905)

• Poèmes d'orgueil, l'Abbaye & Figuière-ren argitarapenak (1908)
• L'Orbe Pâle, Eugène Figuière (1911)
• La Guerre, poème héroïque, Figuière (1912)
• La Caravane des chimères, La Semaine égyptienne, Le Caire (1934)

Eleberriak

• Trilogie de l'amour et de la muerte: Un Amour (1906), Un Inceste (1907), Une morte (1909), Vanier-Messein
• Une femme et le désir, Vanier-Messein (1910)
• La Soif et les Mirages, Figuière (1912)
• Le Secretes des temétudes, Albert Messein (1924)

Antzerkia

• Le Déchu (pièce in un acte, 1909)
• L'Âme impériale ou l'Agonie de Messaline, tragedia 3 momentutan scèneren heriotza izan zen, hegoaldeko diskoak tragedia eta tragedia izan zituen, Figuière (1929)

Agiriak, idazki teorikoak eta saiakuntzak

• Femme Futuristeren manifestea (1912ko martxoaren 25a)
• Luxureko Futuriste (1913ko ekainaren 11)
• Le Théâtre de la Femme (1913)
• La Métachoria (1913)
• Saad Zaghloul, le "père du peuple" égyptien de Foulad Yéghen, Valentine de Saint-Point, Cahiers de France (1927)
• La Vérité sur la Syrie par un témoin, Cahiers de France, Nouvelle Série (1929)
• Le Phénnix, Revue de la renaissance orientale, sous la direction de Valentine de Saint-Point (1925etik 1927ra)
• Théo-Futurisme, (?), Le Caire

Erreferentziak

1. Calenda - Valentine de Saint-Point à la croisée des avant-gardes. .
2. «David Buisson, René Guénon. Une politique de l'Esprit. p. 73. - Bilatu» www.bing.com (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
3. (Frantsesez) «Valentine de Saint-Point à la croisée des avant-gardes» calenda.org (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
4. ↑ (Frantsesez) Nuit blanche (revue). 2022-06-15 (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
5. Verdier, Abel. (1972). «Une étrange arrière-petite-nièce de Lamartine : Valentine de Saint-Point (1875-1953)» Bulletin de l'Association Guillaume Budé 31 (4): 531–545.  doi:10.3406/bude.1972.3498. (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
6. (Frantsesez) Fanchette, Frédérique. ««Valentine d’Arabie», la muse scandaleuse» Libération (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
7. «Le Penseur et Ses mains publiés dans Les Poèmes d'orgueil en 1908. - Bilatu» www.bing.com (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
8. ↑ (Frantsesez) «Journal des débats politiques et littéraires» Gallica 1914-01-07 (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
9. (Frantsesez) JANVIER-FÉVRIER 1914 – TOME 5/1 | RSR – recherche de Science Religieuse. (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).
10. (Frantsesez) Ourse, Librairie La Grande. Valentine d'Arabie, La nièce oubliée de Lamartine - FAWZIA ZOUARI - Éditions du Rocher. (Noiz kontsultatua: 2022-06-16).

Kanpo estekak