دیزی بیوکنن

دیزی بیوکنن
شخصیت گتسبی بزرگ
لوئیس ویلسون ایفاگر نقش دیزی بیوکنن در گتسبی بزرگ (۱۹۲۶)
نخستین حضورگتسبی بزرگ (۱۹۲۵)
پدیدآوراف. اسکات فیتزجرالد
بر پایهجینورا کینگ[۱]
اطلاعاتِ درون‌داستانی
نام کاملدیزی فی بیوکنن
جنسیتزن
همسرتام بیوکنن
افراد مهمجی گتسبی
فرزندپمی بیوکنن
خویشاونداننیک کاراوی (عموزاده)
خاستگاهکنتاکی
ملیتآمریکایی

دیزی فی بیوکنن (انگلیسی: Daisy Fay Buchanan) شخصیتی داستانی در رمان گتسبی بزرگ اثر اف. اسکات فیتزجرالد است که نخستین بار در سال ۱۹۲۵ منتشر شد. این شخصیت، مهمانی‌رو ثروتمند اهل لویی‌ویل، کنتاکی است که در میانهٔ عصر جاز، به‌همراه همسرش تام بیوکنن در شهرک شیک ایست اگ در لانگ آیلند زندگی می‌کند. دیزی از همسرش یک دختر دارد و نیک کاراوی، راوی رمان از اقوام وی است. دیزی پیش از ازدواج با تام، رابطه‌ای عاشقانه با جی گتسبی داشت. انتخاب او بین گتسبی و تام یکی از کشمکش‌های اصلی رمان است. فیتزجرالد که این شخصیت را آن دختره توصیف کرد،[۲] در آغاز تحت سلطهٔ بی‌عاطفهٔ تام قرار می‌گیرد و سپس گرفتار عشقِ عاری از انسانیت گتسبی می‌شود.[۳] کشمکش بعدی امیال میان تام و گتسبی جایگاه او را تا یک همسر جوان و جذاب پایین می‌آورد که منحصراً وجودش موفقیت اجتماعی-اقتصادی صاحبش را بیشتر می‌کند.[۴]

فیتزجرالد این شخصیت داستانی را بر اساس شخصیت جینورا کینگ، مهمانی‌رو خلق کرد.[۱] فیتزجرالد و کینگ از سال ۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ رابطه‌ای عاشقانه داشتند اما این رابطه پس از اینکه ظاهراً پدر کینگ به فیتزجرالد هشدار داد که «پسران فقیر نباید به فکر ازدواج با دختران پول‌دار باشند» به پایان رسید.[۵] پس از آن، فیتزجرالد تحصیل در دانشگاه پرینستون را رها کرد و در بحبوحهٔ جنگ جهانی اول در ارتش ایالات متحده نام‌نویسی کرد.[۶] در همان زمان، جینورا کینگ با ویلیام «بیل» میچل، بازیکن چوگان که بعدها تا حدودی الگوی شخصیت تام بیوکنن شد، ازدواج کرد.[۷]

شخصیت دیزی بیوکنن به‌عنوان تجسمی از کهن‌الگوی فرهنگی فلاپر شناخته می‌شود.[۸] فلاپرها معمولاً زنان جوان و مدرنی بودند که موهای خود را کوتاه می‌کردند و دامن کوتاه می‌پوشیدند.[۹] آن‌ها همچنین نوشیدنی‌های الکلی می‌نوشیدند و رابطهٔ جنسی پیش از ازدواج داشتند.[۹][۱۰] اثر فیتزجرالد با وجود آزادی‌های اجتماعی تازه‌ای که به فلاپرها در دههٔ ۱۹۲۰ داده شد،[۱۱] به‌طور منتقدانه محدودیت‌های مستمر بر عاملیت زنان را بررسی می‌کند.[۱۲] نقادان در ابتدا شخصیت دیزی را «هیولای سلیطه» نامیدند[۱۳] اما بعدها دانشوران دیگر تأکید کردند که شخصیت دیزی نمونه‌ای از نادیده گرفتن زنان در محیط اجتماعی نخبگان است.[۱۴]

این شخصیت در گونه‌های رسانه‌ای مختلف، از جمله نمایشنامه‌های صحنه‌ای، نمایش‌های رادیویی، قسمت‌های تلویزیونی و فیلم‌های بلند بازآفرینی شده‌است. فلورنس الدریج، بازیگر نیویورکی، ایفاگر این نقش در نمایش اقتباسی برادوی از رمان فیتزجرالد بود. این نمایش در سال ۱۹۲۶، در تئاتر امباسادور به روی صحنه رفت.[۱۵] در همان سال، لوئیس ویلسون نقش دیزی را در اقتباس گمشدهٔ سینمایی گتسبی بزرگ ایفا کرد.[۱۶] در طول دهه‌های بعدی، بسیاری از بازیگران زن از جمله بتی فیلد، فیلیس کرک، جین کرین، میا فارو، میرا سوروینو، پیپا بنت-وارنر و کری مولیگان این نقش را بازی کرده‌اند.

تجسم‌ها

[ویرایش]

صحنه

[ویرایش]

فلورنس الدریج، نخستین بازیگر ایفاگر نقش دیزی بیوکنن در یکی از گونه‌های رسانه‌ای بود. در سال ۱۹۲۶، این بازیگر ۲۴ ساله در یکی از نمایش‌های برادوی که اقتباسی از رمان فیتزجرالد بود، نقش دیزی را بازی کرد. جرج کیوکر کارگردان این نمایش بود و در تئاتر امباسادور به روی صحنه رفت.[۱۵][۱۷] این نمایش تماشاگران را به وجد آورد و نقادان نقدهای مطلوبی درمورد آن منتشر کردند.[۱۵] این نمایش برای ۱۱۲ بار اجرا شد و پس از آن که بازیگر اصلی آن، جیمز رنی برای دیدار با یکی از اعضای خانواده بیمار به بریتانیا سفر کرد، متوقف شد.[۱۵] اگرچه اف. اسکات فیتزجرالد نتوانست این نمایش را به‌خاطر حضور در اروپا ببیند[۱۵] اما هارولد اوبر، مدیر برنامه‌های وی، نظرات مثبت دربارهٔ نمایش را از طریق تلگراف به فیتزجرالد منتقل کرد.[۱۵]

منابع

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ Diamond 2012; Bleil 2008، p. ۳۸.
  2. Fitzgerald 1925, p. 144.
  3. Person 1978, p. 250.
  4. Person 1978, p. 256.
  5. Smith 2003; Corrigan 2014، p. ۶۱.
  6. Mizener 1951، p. 66; Bruccoli 2002، pp. ۸۰, ۸۲.
  7. Bruccoli 2002، p. 86; Noden ۲۰۰۳.
  8. (Conor 2004، ص. 301)
  9. ۹٫۰ ۹٫۱ Conor 2004, pp. 210, 221.
  10. (Fitzgerald 1945، ص. 16، "Echoes of the Jazz Age")
  11. Conor 2004, p. 209.
  12. Person 1978, pp. 250–57.
  13. Person 1978, p. 253.
  14. Person 1978، pp. 250–57; Donahue ۲۰۱۳.
  15. ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ ۱۵٫۳ ۱۵٫۴ ۱۵٫۵ Tredell 2007, p. 95.
  16. Green 1926.
  17. Tredell 2007, p. 94.

فهرست منابع

[ویرایش]