Peig Sayers

Peig Sayers
Peig Sayers har grêf
Peig Sayers har grêf
persoanlike bysûnderheden
echte namme Máiréad Sayers
nasjonaliteit Iersk
berne 1873
berteplak Dunquin, County Kerry, Ierlân
stoarn 8 desimber1958[1]
stjerplak Dingle, County Kerry
etnisiteit Iersk
wurkpaad
berop/amt Húsfrou, skriuwster, ferteller
bekendste
  wurk(en)		 Peig
Machnamh Seanmhná

Peig Sayers (1873–1958) wie in Iersk skriuwster, mar fral seanachaí (tradisjoneel Iersk ferteller/histoarikus) dy't berne waard yn Dunquin (Iersk-Gealik: Dún Chaoin), County Kerry, Ierlân .[2] Seán Ó Súilleabháin, de eardere argivaris fan de Ierske Folkloare Kommisje, hat har beskreaun as "one of the greatest woman storytellers of recent times".[3]

Biografy

[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

In grut part fan har jeugd wie Peig tsjinstfaam by lju fan de middenstân. Sy ferhuze nei it eilân Great Blasket nei't sy boaske wie oan de fisker Pádraig Ó Guithín, dy't fan dat eilân kaam.

Peig wie analfabeet hoewol't hja op de legere skoalle wol wat ûnderrjocht yn it Ingelsk hân hie. Sy diktearre lykwols in protte fan har ferhalen oan Seosamh Ó Dálaigh fan de Irish Folklore Commission en Dr. Robin Flower fan it Britsk Museum.

Sy wenne op it eilân oant 1953; doe gienen de lêste minsken dêrwei, nei't jierren oanien in grut part fan de befolking al fuortgien wie. Peig waard oerbrocht nei in sikehûs yn An Daingean, greefskip Kerry, dêr't sy stoar yn 1958. Sy waard beïerdige op it begraafplak Dún Chaoin yn Corca Dhuibhne. Peig har bern, útsein soan Micheál, emigrearren nei de Amearika en wenje mei harren neiteam yn Springfield, (Massachusetts).

Boeken

[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Sayers ward ferneamd troch har autobiografy, Peig, ISBN 0-8156-0258-8, mar ek fan har folkloristyske - en oare ferhalen, dy't fêstlein binne yn Machnamh Seanmhná/An Old Woman's Reflections, ISBN 978-0192812391. Peig sketst op frijwat tryste toan it byld fan in tradisjonele, Iersk sprekkende kultuer en wize fan libjen yn it delgean dat skaaimerke waard troch earmoed, katolisisme en de oantins fan de Great Famine (1845-50) en de Ierske Strafwetten.

It boek wie lange tiid ferplichte kost yn it middelber ûnderwiis yn Ierlân. Letter waard it bekritisearre fanwege syn mankelike tema's. Nei 1960 ferstedelike it lân, gie it ekonomysk better, benammen yn de jierren 90, en slute it boek net mear oan by it libbensgefoel fan de learlingen, dy't it Iersk assosjearren mei earmoed en ellinde, wylst it Ingelsk beskôge waard as de taal fan wittenskip en kommersje.

Boarnen, noaten en referinsjes

[boarne bewurkje]
Boarnen, noaten en/as referinsjes:
  1. ↑ [1] Dáta a báis ó Ainm.ie, 4 Aib. 2015
  2. ↑ Peig Sayers Biography (1873–1958) - Online Encyclopedia Article
  3. ↑ Sean O'Sullivan, "Folktales of Ireland," pages 270–271: The narrator, Peig Sayers, who died in December, 1958, was one of the greatest woman storytellers of recent times. Some of her tales were recorded on the Ediphone in the late 'twenties by Dr. Robin Flower, Keeper of Manuscripts at the British Museum, and again by Seosamh Ó Dálaigh twenty years later.