3 Corner Satellite
| 3 Corner Satellite / 3CS / 3CornerSat / 3CSat | |
|---|---|
 Dous dos satélites do proxecto 3CS | |
| Tipo | Observación terrestre e demostrador tecnolóxico |
| Organización | Universidade de Colorado en Boulder, Universidade do Estado de Arizona, Universidade do Estado de Novo México, Laboratorio de Investigación da Forza Aérea[1] |
| Destino actual | Reentrados na atmosfera.[1] |
| Data de lanzamento | 21 de decembro de 2004[1][2] |
| Foguete portador | Delta IV Heavy[1] |
| Sitio de lanzamento | Cabo Cañaveral[1][2] |
| Obxectivo da misión | Fotografía esteoroscópica de formacións nubosas, probas de micropropulsión e voo en formación.[1][2] |
| Decaemento | 21 de decembro de 2004 |
| Masa | 15 kg cada satélite[1][2] |
| Dimensións | Corpo hexagonal de 46 cm de diámetro e 30 cm de alto[2] |
O proxecto 3 Corner Satellite, tamén coñecido como 3CS, 3CornerSat e 3CSat, consistiu orixinalmente nun conxunto de tres satélites artificiais construídos e deseñados por varias universidades (a Universidade de Colorado en Boulder, a Universidade do Estado de Arizona e a Universidade do Estado de Novo México) conxuntamente co Laboratorio de Investigación da Forza Aérea. Finalmente foron lanzados dous dos tres satélites o 21 de decembro de 2004 mediante un foguete Delta IV Heavy desde Cabo Cañaveral, entrando nunha órbita moito máis baixa do prevista e desintegrándose pouco despois na atmosfera.[1][2]
Características
[editar | editar a fonte]O proxecto 3CS pretendía o deseño e construción de tres pequenos satélites por parte de estudantes de tres universidades estadounidenses. Cada universidade encargaríase dun satélite:[1][2]
- o satélite Sparky, da Universidade do Estado de Arizona[1]
- o satélite Ralphie, da Universidade de Colorado en Boulder[1]
- o satélite Petey, da Universidade do Estado de Novo México[1]
Os tres satélites deberían ter sido lanzados nun transbordador espacial en 2003, pero a destrución do Columbia na súa reentrada atmosférica durante ese mesmo ano alterou os plans de lanzamento do proxecto. Finalmente se lles ofreceu a posibilidade de lanzar dous dos satélites (Sparky e Ralphie) debido a limitacións de espazo e peso no voo inaugural do foguete Delta IV Heavy. Un problema no rendemento do novo foguete fixo que os satélites entrasen nunha órbita moito máis baixa do previsto, dunha altura máxima de 105 km en lugar dos 180 por 240 km orixinais, producindo a súa reentrada pouco despois do lanzamento.[1][2]
Obxectivos da misión
[editar | editar a fonte]3CS pretendía realizar experimentos tanto de observación terrestre como tecnolóxicos. Cada satélite levaba catro cámaras co conxunto das cales, entre tódolos satélites, pretendíase obter imaxes estereoscópicas de formacións nubosas. Os satélites tiña a suficiente intelixencia artificial como para permitirlles detectar diversos problemas e sucesos inesperados e cambia-lo seu comportamento en bases a eles.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 Gunter Dirk Krebs (2011). Gunter's Space Page, ed. "3CSat 1, 2, 3 (Nanosat 2)" (en inglés). Consultado o 25 de febreiro de 2012.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Mark Wade (2011). "3CSat" (en inglés). Consultado o 25 de febreiro de 2012.