Os depósitos amiloides derivados do polipéptido amiloide dos illotes (IAPP, ou amilina) atópanse comunmente nos illotes de Langerhans de pacientes que sofren diabetes mellitus tipo 2, ou teñen un insulinoma (cáncer). Aínda que se coñecía desde había tempo a asociación da amilina co desenvolvemento da diabetes tipo 2,[2] o seu papel directo como causante foi máis difícil de establecer. Os resultados recentes suxiren que a amilina, igual que o beta-amiloide (Abeta) relacionado asociados coa enfermidade de Alzheimer, pode inducir a morte celular por apoptose nas células beta produtoras de insulina, un efecto que pode ser relevante para o desenvolvemento da diabetes tipo 2.[3]
Un estudo recente informa dun efecto sinérxico para a perda de peso na coadministración de leptina e amilina en ratas con obesidade inducida pola dieta, que fai recuperar a sensibilidade hipotalámica á leptina.[4] Finalmente, un estudo proteómico recente mostrou que a amilina humana comparte dianas de toxicidade comúns co beta-amiloide (Abeta), o que é unha evidencia de que a diabetes tipo 2 e a enfermidade de Alzheimer comparten mecanismos de toxicidade comúns.[5]
A amilina funciona como un compoñente do páncreas endócrino que contribúe ao control da glicemia. O péptido segrégase nos illotes de Langerhans á circulación sanguínea e é eliminado por peptidases nos riles. Non se encontra na urina.
As funcións metabólicas da amilina son ser un inhibidor da aparición de nutrientes, especialmente glicosa, no plasma sanguíneo.[6] Deste modo funciona sinerxicamente coa insulina, xunto coa que é cosegregada polas células beta do páncreas en resposta ás comidas. O efecto global de facer máis lenta a aparición en sangue da glicosa procedente das comidas lévase a cabo coordinando que o baleiramento gástrico se faga máis lento, inhibindo a secreción dixestiva de ácidos gástricos, encimas pancreáticos e secreción de bile, e por medio da redución resultante do consumo de comida. A aparición de glicosa no sangue faise máis lenta ao inhibir a secreción da hormona gliconeoxénicaglicagón. Estas accións, levadas a cabo principalmente por medio das áreas sensibles á glicosa do tronco cerebral (a área postrema), poden ser anuladas durante a hipoglicemia. En conxunto reducen a demanda total de insulina.[7]
A amilina dos roedores knockout non pode producir o síntoma anoréxico que segue a unha comida. Como é un péptido amidado, como moitos neuropéptidos, crese que nos roedores normais é responsable do efecto anoréxico.
A forma humana do IAPP ou amilina ten a seguinte secuencia de aminoácidos (ver o significado das letras en aminoácido):
KCNTATCATQRLANFLVHSSNNFGAILSSTNVGSNTY.
A secuencia presenta unha ponte disulfuro entre os residuos de cisteína 2 e 7. Tanto o extremo C-terminal amidado coma as pontes disulfuro son necesarias para a actividade biolóxica completa da amilina.[8]
O IAPP pode formar fibrilas amiloides in vitro. Na reacción de formación de fibrilas, as estruturas prefibrilares iniciais son extremadamente tóxicas para as células beta e os cultivos de células de insulinoma.[8] As fibras amiloides formadas máis tarde tamén parecen ter algún efecto citotóxico sobre os cultivos celulares. Diversos estudos indican que as fibrilas son o produto final e non necesariamente a forma máis tóxica das proteínas/péptidos amiloides en xeral. Un péptido que non forma fibrilas (de 1-19 aminoácidos na amilina humana) é tan tóxico coma o péptido completo, pero o segmento equivalente da amilina de rata non o é.[9][10][11] Tamén se demostrou por espectroscopía de Resonancia magnética Nuclear de estado sólido que o segmento 20-29 da amilina humana fragmenta as membranas.[12] As ratas e ratos teñen seis substitucións (tres das cales son substitucións de prolina nas posicións 25, 28 e 29) que se cre que preveñen a formación de fibrilas amiloides. A IAPP de rata non é tóxica para as células beta, mesmo cando está sobreexpresada.
O IAPP ou amilina foi identificado independentemente por dous grupos de investigadores en 1987 como un compoñente principal dos depósitos amiloides dos illotes asociados á diabetes.[13][14]
O uso das súas dúas nomenclaturas distribúese principalmente dependendo da zona xeográfica; os europeos tenden a preferir o termo IAPP, e os americanos tenden a preferir o de amilina. Existe tamén unha compañía farmacéutica que ten o nome de Amylin Pharmaceuticals.
Recentemente foi aprobado o uso en pacientes adultos con diabetes mellitus tipo 1 ou tipo 2 un análogo sintético da amilina humana con substitucións de prolina nas posicións 25, 26 e 29, chamado pramlintide (comercializado co nome Symlin). A insulina e o pramlintide, inxectados por separado antes das comidas, actúan conxuntamente controlando o nivel de glicosa posprandial (de despois das comidas).[15]
A amilina é degradada en parte polo encima degradador da insulina.[16]
↑Hayden MR (2002). "Islet amyloid, metabolic syndrome, and the natural progressive history of type 2 diabetes mellitus". JOP3 (5): 126–38. PMID12221327.
↑Lorenzo A, Razzaboni B, Weir GC, Yankner BA (1994). "Pancreatic islet cell toxicity of amylin associated with type-2 diabetes mellitus". Nature368 (6473): 756–60. PMID8152488. doi:10.1038/368756a0.
↑Lim YA, Rhein V, Baysang G, Meier F, Poljak A, Raftery MJ, Guilhaus M, Ittner LM, Eckert A, Götz J. (2010). "Abeta and human amylin share a common toxicity pathway via mitochondrial dysfunction". Proteomics10 (8): 1621–33. PMID20186753. doi:10.1002/pmic.200900651.
↑ 6,06,1Pittner RA, Albrandt K, Beaumont K; et al. (1994). "Molecular physiology of amylin". J. Cell. Biochem. 55 Suppl: 19–28. PMID7929615. doi:10.1002/jcb.240550004.
↑Brender JR, Lee EL, Cavitt MA, Gafni A, Steel DG, Ramamoorthy A (2008). "Amyloid fiber formation and membrane disruption are separate processes localized in two distinct regions of IAPP, the type-2-diabetes-related peptide". J. Am. Chem. Soc.130 (20): 6424–9. PMID18444645. doi:10.1021/ja710484d.
↑Shen Y, Joachimiak A, Rosner MR, Tang WJ (2006). "Structures of human insulin-degrading enzyme reveal a new substrate recognition mechanism". Nature443 (7113): 870–4. PMID17051221. doi:10.1038/nature05143.
Westermark P, Andersson A, Westermark GT (2005). "Is aggregated IAPP a cause of beta-cell failure in transplanted human pancreatic islets?". Curr. Diab. Rep.5 (3): 184–8. PMID15929864. doi:10.1007/s11892-005-0007-2.
Höppener JW, Oosterwijk C, Visser-Vernooy HJ; et al. (1993). "Characterization of the human islet amyloid polypeptide/amylin gene transcripts: identification of a new polyadenylation site". Biochem. Biophys. Res. Commun.189 (3): 1569–77. PMID1282806. doi:10.1016/0006-291X(92)90255-J.
van Mansfeld AD, Mosselman S, Höppener JW; et al. (1990). "Islet amyloid polypeptide: structure and upstream sequences of the IAPP gene in rat and man". Biochim. Biophys. Acta1087 (2): 235–40. PMID2223885. doi:10.1016/0167-4781(90)90210-S.
Christmanson L, Rorsman F, Stenman G; et al. (1990). "The human islet amyloid polypeptide (IAPP) gene. Organization, chromosomal localization and functional identification of a promoter region". FEBS Lett.267 (1): 160–6. PMID2365085. doi:10.1016/0014-5793(90)80314-9.
Sanke T, Bell GI, Sample C; et al. (1988). "An islet amyloid peptide is derived from an 89-amino acid precursor by proteolytic processing". J. Biol. Chem.263 (33): 17243–6. PMID3053705.
Mosselman S, Höppener JW, Zandberg J; et al. (1988). "Islet amyloid polypeptide: identification and chromosomal localization of the human gene". FEBS Lett.239 (2): 227–32. PMID3181427. doi:10.1016/0014-5793(88)80922-0.
Westermark P, Wernstedt C, Wilander E, Sletten K (1986). "A novel peptide in the calcitonin gene related peptide family as an amyloid fibril protein in the endocrine pancreas". Biochem. Biophys. Res. Commun.140 (3): 827–31. PMID3535798. doi:10.1016/0006-291X(86)90708-4.
Höppener JW, Verbeek JS, de Koning EJ; et al. (1994). "Chronic overproduction of islet amyloid polypeptide/amylin in transgenic mice: lysosomal localization of human islet amyloid polypeptide and lack of marked hyperglycaemia or hyperinsulinaemia". Diabetologia36 (12): 1258–65. PMID8307253. doi:10.1007/BF00400803.
Lim YA, Ittner LM, Lim YL, Götz J. (2008). "Human but not rat amylin shares neurotoxic properties with Abeta42 in long-term hippocampal and cortical cultures". FEBS Lett582 (15): 2188–2194. PMID18486611. doi:10.1016/j.febslet.2008.05.006.