Ana María Moix
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (ca) Anna Maria Moix i Meseguer  12 de abril de 1947 Barcelona, España |
| Morte | 28 de febreiro de 2014 (66 anos) Barcelona, España |
| Causa da morte | cancro |
| Educación | Universidade de Barcelona |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Belas letras, poesía e tradución literaria |
| Ocupación | escritora, escritora de literatura infantil, tradutora, poetisa |
| Xénero artístico | Poesía |
| Participou en | |
| 17 de outubro de 2012 | Q64755659  |
| 30 de abril de 1997 | Documento sobre o uso das linguas oficiais de Cataluña |
| Familia | |
| Irmáns | Terenci Moix |
| Premios | |
| |
 | |
Ana María Moix i Messeguer, nada en Barcelona o 12 de abril de 1947 e finada na mesma cidade o 28 de febreiro de 2014,[1] foi unha poetisa, novelista e tradutora catalá en lingua castelá, irmá máis nova do tamén escritor Terenci Moix.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Ana María estudou filosofía e letras na Universidade de Barcelona e fixo parte do grupo de escritores da poesía española contemporánea que se relaciona co editor e poeta Carlos Barral. Fíxose coñecida ao ser incluída, era a única muller, en 1968 por José María Castellet en Nueve novísimos poetas españoles, que consagraba unha nova poesía nova, provocativa e espectacular, que se situaba no lado contrario da poesía social, realista e comprometida que se acabara impoñendo logo da primeira posguerra española[2]. Entre 1969 e 1973, publicou tres poemarios —Baladas del dulce Jim, Call me stone e No time for flowers—, máis tarde unidos no volume A imagen y semejanza, dúas novelas —*Julia e Walter ¿por qué te fuiste?—, e un libro de relatos —Ese chico pelirrojo a quien veo cada día—, facendo tamén achegas na literatura infantil (La maravillosa colina de las edades primitivas), reunindo os seus artigos xornalísticos en Veinticuatro por veinticuatro e publicando a súa primeira tradución La Semana Santa (La semaine sainte), de Louis Aragon.
Logo durante dez anos case non publica ficción propia, tan só o libro de literatura infantil Los robots. Las penas en 1982. Reapareceu en 1985 ao gañar o Premio Ciudad de Barcelona co seu segundo libro de contos Las virtudes peligrosas. Posteriormente publicou a novela Vals negro, e dous libros de relatos.
Traduciu ducias de libros, principalmente do francés (Aragon, Samuel Beckett, Marguerite Duras, Amélie Nothomb, Françoise Sagan etc). Formou parte entre 1976 e 1979 do equipo que publicaba a revista Vindicación Feminista,[3] e dirixiu as coleccións de poesía e relatos das editoriais Plaza & Janés e Bruguera e desde 2006 foi directora desta última editorial. En 1997 foi unha das asinantes do manifesto de Foro Babel, que se amosaba contrario ás políticas de normalización do catalán efectuadas polo goberno da época, avogando pola utilización tamén do castelán polos poderes autonómicos e en 2012 asinou outro manifesto, a favor do federalismo español e en contra do proceso independentista en Cataluña[4].
Obras
[editar | editar a fonte]Poesía
[editar | editar a fonte]- Baladas del dulce Jim, El bardo, 1969; con prólogo de Manuel Vázquez Montalbán
- Call me Stone, 1969
- No time for flowers y otras historias, Lumen S.A., Barcelona, 1971
- A imagen y semejanza, 1983, que recolle a súa produción poética ata ese momento
Prosa
[editar | editar a fonte]- Julia, novela, Seix Barral, Barcelona, 1970
- Ese chico pelirrojo a quien veo cada día, relatos, Lumen S.A., Barcelona, 1971
- Walter ¿por qué te fuiste?, Barral Editores, 1973
- La maravillosa colina de las edades primitivas, literatura infantil, Lumen S.A., Barcelona, 1973
- Veinticuatro por veinticuatro, artigos, 1973
- Mara Girona: una pintura en libertad, ensaio, 1977
- Los robots. Las penas, literatura infantil, Bruguera, Barcelona, 1982
- Las virtudes peligrosas, relatos, Plaza y Janés, Editores S.A., Barcelona, 1985
- Miguelón, literatura infantil, 1986
- La niebla y otros relatos, Alfaguara, Madrid, 1988
- Vals negro, novela, Lumen S.A., Barcelona, 1994
- El baix Llobregat, 29 municipis i un riu. Barcelona, guía, 1995
- Extraviadas ilustres, biografía, 1996
- El querido rincón, relatos, 2002
- De mi vida real nada sé, 2002, 10 relatos
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Muere Ana María Moix, poeta de la ‘gauche divine’". El País. 28 de febreiro de 2014.
- ↑ La elegancia del equilibrio, artigo de Rafael Conte no suplemento cultura Babelia de El País, 05.10.2002; acceso 25.10.2011
- ↑ "Ana María Moix en Escritoras.com; acceso 19.05.2013". Arquivado dende o orixinal o 01 de marzo de 2014. Consultado o 01 de marzo de 2014.
- ↑ Vilaweb.cat, ed. (17 de outubro de 2012). "Un centenar de professionals d'esquerres signen pel federalisme i contra la independència". Consultado o 17/10/2012.
