Bacatá foi un dos cinco Zybyn que conformaban o territorio do Zipazgo, na Confederación muisca. A súa capital era o Uta de Funza, chamado tamén Muyquyta (ou Muequetá),[1] que á súa vez era a capital do Zipazgo.[2] O territorio do Zybyn de Bacatá abranguía boa parte da actual sabana de Bogotá, e precisamente da verba Bacatá provén o nome da actual cidade de Bogotá, capital da República de Colombia. O conquistador español Gonzalo Jiménez de Quesada fundou no territorio de Bacatá a cidade de Santafé de Bogotá o 6 de agosto de 1538, capital do Novo Reino de Granada, e posteriormente do Vicerreinado de Nova Granada.
O Zybyn de Bacatá era o de maior importancia no Zipazgo, non só polo número de Uta adscritos ó seu dominio, senón tamén porque Funza, a súa capital, era a residencia oficial e sede do goberno do Zipa, supremo gobernante do Zipazgo.
Os habitantes do zipazgo foron chamados xenericamente polos españois como "bacataes", por mor da importancia político-administrativa deste territorio.[1] Tamén o Zipa foi chamado, ocasionalmente, "Bacatá".[3]
A verba Bacatá significa en muysccubun (lingua muisca), "fóra da labranza", e componse dos termos bac, fac, ou faqui (lugar externo).[4] e ta (labranza, horta ou sementeira),[5] Segundo outras versións, Bacatá significa "remate ou límite da labranza".[6][7]
Muyquyta (ou Muequetá) quere dicir "labranza do campo", e era outro nome do Uta de Funza.[1][8] A palabra Muyquyta componse dos termos muyquy (campo)[9] e ta (labranza, horta ou sementeira).[5]
Segundo algúns autores, Bacatá ("fóra da labranza") foi o nome dado a Muyquyta (Funza) para diferencialo do poboado español, chamado Santafé, e sería posteriormente cando se unirían os dous nomes en "Santafé de Bogotá".[10]
As Uta[11] adscritas ó Zybyn de Bacatá eran: