Barbara Paulson
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (en) Barbara Jean Lewis 11 de abril de 1928 Columbus, Estados Unidos de América |
| Morte | 26 de febreiro de 2023 (94 anos) Des Moines, Estados Unidos de América |
| Educación | Universidade Estatal de Ohio |
| Actividade | |
| Ocupación | académica, matemática |
| Empregador | Laboratorio de Propulsión a Chorro (1948–1993) |
| Influencias | |
Barbara Jean Paulson (Lewis), nada en Columbus (Ohio) o 11 de abril de 1928, é unha ex computadora humana estadounidense do Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) da NASA e unha das primeiras mulleres científicas empregadas alí.[1] Paulson comezou a traballar como matemática no JPL en 1948, onde calculaba a man as traxectorias dos foguetes.[2] É unha das mulleres que máis contribuíu ao avance do JPL.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Primeiros anos e formación
[editar | editar a fonte]Barbara criouse con tres irmáns (dúas irmás máis vellas e un irmán máis novo), e cando tiña 12 anos o seu pai morreu. A partir do noveno grao, Paulson cursou catro anos de latín e matemáticas, mentres as súas irmás dedicábanse ás clases curtas, xa que Paulson non quería ser secretaria. Despois de asistir á Universidade Estatal de Ohio durante un ano, a irmá de Paulson, que xa traballaba en Pasadena nese momento, convenceu á súa nai para que se mudase tamén a Pasadena. En 1947 a familia trasladouse a Pasadena, California, onde comezaría a súa carreira no JPL.
Paulson incorporouse ao JPL en 1948 como informática, calculando as traxectorias dos foguetes e traballando no MGM-5 Corporal, o primeiro mísil guiado deseñado polos Estados Unidos para levar unha cabeza nuclear.[3] Paulson e as súas colegas foron convidadas a asinar cos seus nomes no foguete Corporal número 100 antes do seu transporte ao campo de probas de White Sands. O foguete explotou pouco despois do despegamento. O 31 de xaneiro de 1958,[2] Paulson foi asignada ao centro de operacións do Explorer I, o primeiro satélite dos Estados Unidos, lanzado durante a carreira espacial coa Unión Soviética. Paulson realizou o traballo cun equipo mínimo: un lapis mecánico, unha mesa de luz e papel cuadriculado. O lanzamento de varias etapas no que Paulson axudou a realizar os cálculos permitiu que o mísil puidese levar unha ojiva a máis de 200 millas.[4]
Década de 1960
[editar | editar a fonte]En 1960, solicitou unha praza de aparcadoiro máis próxima no traballo porque estaba embarazada e viuse obrigada a renunciar, xa que o JPL non empregaba a mulleres embarazadas naquela época e manter a unha muller embarazada no persoal supoñería problemas na póliza de seguros. O JPL non tiña permiso de maternidade, polo que as mulleres que eran despedidas ou obrigadas a abandonar os seus postos non tiñan traballos aos que volver despois de dar a luz. A supervisora de Paulson, Helen Ling, esforzouse por recontratar ás mulleres que foran obrigadas a abandonar o seu posto sen permiso de maternidade, así que en 1961, cando a súa filla tiña sete meses, Paulson aceptou a oferta de Ling e volveu ao laboratorio.
Nos anos 60, coa reputación do JPL cimentada no éxito do Explorer-1, o JPL empezou a poñer as súas miras na lúa e noutras misións de exploración interplanetaria. Paulson e a súa colega Helen Ling traballaron horas extras para calcular as traxectorias das sondas Mariner que posteriormente se enviarían a Venus e Marte. [4] Paulson e as súas colegas determinaron que só existían breves prazos e oportunidades de lanzamento que permitían o tránsito ideal desde a Terra ata o seu obxectivo.[4] A finais da década de 1960, Paulson recibiu o título de enxeñeira e acabou converténdose en supervisora do laboratorio.[5]
Década de 1970
[editar | editar a fonte]
Na década de 1970, Paulson desempeñou un papel fundamental no programa Viking, o primeiro módulo de aterraxe que chegou á superficie de Marte. Paulson calculou con éxito a traxectoria que a sonda Viking necesitaba no seu tránsito de 11 meses entre a Terra e Marte.[4] Os cálculos de Paulson Tamén resultaron esenciais durante a fase de entrada, descenso e aterraxe (EDL) da misión, na que o módulo de aterraxe separaríase da nave, entraría na atmosfera marciana e descendería en paracaídas ata a superficie.[4] A finais da década de 1970, Paulson e os seus colegas traballaron nalgunhas das primeiras traxectorias interestelares durante a planificación das misións Voyager, nas que a Voyager 1, lanzada en setembro de 1977, é, desde o 13 de abril de 2019, a máis afastada da Terra de todos os obxectos fabricados polo home.[1]
En 1959 Barbara Paulson foi recoñecida polo seu traballo no JPL, onde traballou 45 anos.[6]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Holt, Nathalia (2018-05-15). Las mujeres de la NASA (en inglés). Grupo Planeta - México. ISBN 978-607-747-478-4.
- ↑ 2,0 2,1 "NASA - Women Made Early Inroads at JPL". www.nasa.gov (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 16 de novembro de 2021. Consultado o 2021-04-13.
- ↑ Holt, Nathalia (2016-06-01). "The Women Behind the Jet Propulsion Laboratory". The Atlantic (en inglés). Consultado o 2021-04-13.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 "Leadership Journey: Women at the Jet Propulsion Laboratory" (en inglés). Consultado o 2019-04-14.
- ↑ "NASA’s ‘Rocket Girls’ Are No Longer Forgotten History" (en inglés). 2016-04-15. Consultado o 2017-12-12.
- ↑ "The incredible story of NASA’s forgotten ‘Rocket Girls’" (en inglés). 2016-05-19. Consultado o 2017-12-12.
