Charge

Cargo de Honoré Daumier, "Gargantua", litografía, 1831. Por mor desta caricatura, do rei de Francia como Gargantua, Daumier foi encarcerado durante seis meses en Ste Pelagic en 1832.

A charge é un tipo de debuxo caricaturaresco cuxa finalidade é satirizar un feito determinado, como unha idea, un suceso, situación ou persoa, que implica principalmente casos públicos.[1] Como crítica político-social, a charge é un medio polo cal o debuxante expresa graficamente a súa visión de feitos salientables da vida cotiá da sociedade.[2][1] a través do humor e da sátira.

A palabra é de orixe francesa e significa carga, é dicir, esaxera os trazos de carácter de alguén ou algo para facelo burlesco.

A charge pode ter un maior alcance que os editoriais, por exemplo, polo que os debuxos animados, como debuxos críticos, poden ser temidos polas persoas con poder. Por este motivo, cando a censura se establece nun país, a caricatura pode ser o primeiro obxectivo dos censores.

O discurso irónico

[editar | editar a fonte]

Os debuxos animados recorren a diversas estratexias discursivas para producir os efectos cómicos e reflexivos que propoñen. Na maioría dos casos, só se empregan algunhas técnicas na mesma produción, pero certos elementos son frecuentes ou mesmo esenciais.

Linguaxe visual

[editar | editar a fonte]
Caricatura de Edmund S. Valtman (1914-2005), satirizando o estilo oratorio de Fidel Castro.

O elemento visual de humor gráfico é unha característica presente en calquera charge. As codificacións visuais proporcionan unha maior comprensión das críticas que pretende transmitir o debuxante. Por suposto, a maioría das veces, as imaxes combínanse coa linguaxe verbal para enriquecer o elaborado discurso.

A esaxeración

[editar | editar a fonte]

A maioría dos debuxos animados tratan sobre o tema da esaxeración. Esaxerando, o debuxante consegue salientar o que pretende dicir destacando aspectos rechamantes do que a obra pretende retratar. Son distorsións que afastan o deseño da realidade, pero que o achegan á verdade. Ao mesmo tempo, as esaxeracións son as encargadas de potenciar o carácter cómico dos debuxos animados e de facer rir aos lectores.

A xente ri do ridículo humano, das cousas que se afastan da normalidade das accións humanas, da vida cotiá. As viñetas buscan expor a personaxes públicos a situacións ridículas ou mostrar, dun xeito pouco convencional, temas normalmente tratados con maior seriedade.

Ruptura discursiva

[editar | editar a fonte]

Un final inesperado é un factor que adoita usarse nos debuxos animados para provocar o efecto cómico. É unha ruptura do discurso construído. A risa asóciase a esta repentina ruptura de lóxica que sorprende ao lector. A sorpresa é un factor esencial neste caso, e a virtude dun bo debuxante é saber ocultala sutilmente ao lector para revelala só no momento oportuno.

Polifonía

[editar | editar a fonte]

Vemos en varias viñetas diferentes enunciadores, cuxos discursos dialogan para producir o significado que o autor pretende transmitir aos lectores. Esta polifonía pódese aplicar de diferentes xeitos: dous personaxes; un personaxe e un texto explicativo que contextualiza a situación etc.

Intertemporalidade

[editar | editar a fonte]

Un debuxo de Charge non adoita explicarse por si mesmo. O discurso artístico -como todos os discursos- está asociado a outros discursos, unha rede de acontecementos que o contextualizan cunha determinada situación da sociedade. Moitas viñetas dialogan con noticias e editoriais do xornal no que foron publicadas. Esta interdisciplinariedade é empregada polo debuxante, xeralmente de forma implícita, que esixe que o lector teña coñecementos previos dos discursos actuais para poder comprender a viñeta.

No século XIX, Thomas Nast iniciou unha campaña de "Charge" contra William Tweed e o Tammany Hall. Tweed, acusado de corrupción, fuxiu foi apresado en Vigo grazas ás caricaturas de Nast.[3]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Rabaça, Carlos Alberto (2002). Dicionário de Comunicação. p. 126. 
  2. ↑ Edgar Franco (2004). HQtrônicas: do suporte papel à rede Internet. p. 24. 9788574194769. 
  3. ↑ Paine, 1974, pp. 336-337

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Rodriga Patta Sa Motta (2006). Jango e a caricatura do golpe de estado de 1964 Jorge Zahar Editor, ISBN 9788571109483
  • Manuel Carlos Chaparro (2011). Sotaques d'Aquem e d'Alem Mar: Travessias para uma Nova Teoria de Generos Jornalisticos Grupo Editorial Summus, ISBN 9788532305046
  • Paine, Albert Bigelow (1974). Th. Nast: His Period and His Pictures [Thomas Nast] Princeton: Pyne Press. ISBN 0-87861-079-0

Outros artigos

[editar | editar a fonte]