O galope Gish (the Gish gallop) é unha estratexia retórica empregada nos debates que se centra en esmagar ao opoñente co maior número de argumentos posible, sen ter en conta a calidade, a veracidade ou a forza dos argumentos. Considérase un tipo de falacia ou metafalacia.[1] [2] O termo foi acuñado por Eugenie Scott e recibiu o nome do creacionista Duane Gish, quen utilizou a técnica con frecuencia nos debates sobre a evolución.[3] [4]
Durante un galope de Gish, o debatente pronuncia unha serie rápida de falacias, medias verdades e terxiversacións nun curto espazo de tempo, o que fai imposible que o opoñente as refute todas dentro do formato dun debate.[5][6] Na práctica, leva moito máis tempo refutar un mal argumento que afirmalo.[7] A técnica ocupa todo o tempo do opoñente e pode facer que pareza que é incapaz de refutar todos os puntos, especialmente a un público que non estea familiarizado coa técnica, en particular se non hai ningunha verificación independente ou o público non está familiarizado co asunto que se está a discutir.[8]
En xeral, é máis difícil empregar o galope de Gish nun debate estruturado que nun de forma libre.[9] Se un debatente sabe que se enfrontará a un opoñente que se sabe que usa o galope Gish, pode anticiparse e refutar primeiro os argumentos coñecidos do opoñente, antes de que este último poida iniciar o seu galope Gish.[10]