Gran Premio de Detroit de 1983

Gran Premio de Detroit de 1983

Nome oficial	2nd Detroit Grand Prix
Tipo	Gran Premio de Detroit
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1983
Distancia do evento	60
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto urbano de Detroit (Detroit) 42°19′47″N 83°02′24″O / 42.32975, -83.04011
País	Estados Unidos de América
Data	5 de xuño de 1983
Competición
primeiro posto	Michele Alboreto (Tyrrell Racing)
segundo posto	Keke Rosberg (WilliamsF1)
terceiro posto	John Watson (McLaren)
Pole position	René Arnoux↔Scuderia Ferrari (01:44,734)
Volta máis rápida	John Watson (01:47,668), volta:55

O Gran Premio de Detroit de 1983 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 5 de xuño de 1983 en Detroit, Míchigan.

Resumo da carreira

Michele Alboreto co Tyrrell logrou o seu segundo Gran Premio e gañou os primeiros puntos da tempada, logo de herdar o liderado de Nelson Piquet a tan só nove voltas do final cando o piloto de Brabham detívose para substituír un pneumático traseiro picado. O trazado polas estreitas rúas eliminou gran parte da vantaxe dos coches turbo, e a vitoria de Alboreto co motor Cosworth-Ford foi a última das tres vitorias non turbo da tempada. Tamén foi a última para un motor aspirado ata que os turbos foron prohibidos logo da tempada 1988, e a última dunha marca de 155 vitorias para o lendario Cosworth DFV e tamén a última vitoria para o equipo Tyrrell.

O circuíto modificouse levemente da súa configuración orixinal do ano anterior, coa rúa de boxes ampliada para por á entrada antes da chicane final, e unha nova sección curta da pista, eliminando a estreita forquita da curva cinco. O novo deseño era máis rápido e do gusto dos pilotos. Todas as prácticas do venres levaronse a cabo baixo a choiva, quedaba unha soa hora o sábado para decidir a grella de saída.

A diferenza do patrón habitual, logo dos primeiros quince minutos da cualificación, a pista fíxose máis lenta a medida que se foi depositando goma. Isto ao parecer foi debido a que a humidade que aínda tiña a pista estaba sendo evaporada polo agora ardente sol. O tempo do gañador da pole, foi de 1:44.734 logrado por René Arnoux no seu Ferrari co primeiro xogo de pneumáticos de cualificación, co seu segundo xogo, foi máis de dous segundos máis lento! Os que non lograron un tempo rápido no inicio da sesión foron prexudicados polas cambiantes condicións, como resultado a grella presentou moitas sorpresas. O defensor do campionato Keke Rosberg foi duodécimo, Alain Prost 13º e Niki Lauda 18º, mentres que os coches non turboalimentados de Marc Surer e Alboreto foron quinto e sexto. O americano Eddie Cheever, con Renault, estaba no sétimo lugar, seis postos por diante do seu compañeiro de equipo Alain Prost

Máis de 70.000 afeccionados gozaron de bo tempo na carreira do domingo. Os barcos no río Detroit, a música a todo volume e as riadas de xente dos hoteis do centro crearon un grande ambiente, provocando as inevitables comparacións con Mónaco, ou coa carreira de Long Beach.

O primeiro intento de saída detívose xusto cando a luz verde estaba a piques de prenderse, cando Andrea de Cesaris indicou desde a grella que o seu Alfa Romeo calárase. Todo o proceso iniciouse de novo, con outra volta de quecemento que reduciu a distancia da carreira de 61 voltas a 60. Cando a luz verde acendeuse, esta vez, foi o Ferrari de Patrick Tambay, na segunda fila, o que quedou parado na grella. Todos esquivárono de forma segura ao seu redor, e logo, cando contaba que o empurraran para arrincar foi retirado do circuíto por un guindastre.

Piquet fixo unha excelente saída e pasou a Arnoux na primeira curva. Liderou na primeira volta, con Arnoux por diante de De Angelis, de Cesaris, Alboreto, Derek Warwick, Rosberg (remontara desde o duodécimo posto) e Cheever. Os dous líderes rapidamente comezaron a separarse do resto, mentres que detrás librábase unha dura batalla. Na volta cinco, Cheever retirouse cun fallo no encendido, de Angelis perdera o terceiro lugar coa caixa de cambios rota e Piercarlo Ghinzani abandonou o seu Osella nos boxes co motor sobrequentado.

Arnoux, logo de pechar a brecha con Piquet, superou ao Brabham na primeira curva e logrou o liderado na volta 10. Piquet deixoulle pasar sen loitar, sabendo que o Ferrari estaba planeando unha parada de combustible e de pneumáticos. Cando Rosberg finalmente conseguiu pasar a de Cesaris na terceira posición ao final da volta 11, estaba case 15 segundos por detrás de Piquet, pero claramente era máis rápido. Alboreto, en quinto lugar tamén ameazaba a de Cesaris, comezara cos tanques cheos e, do mesmo xeito que Piquet, non estaba planeando ningunha parada en boxes.

Na volta 20, Rosberg alcanzara ao Brabham de Piquet e facilmente tomou o segundo posto, uns vinte segundos detrás de Arnoux. Na volta 29, a vantaxe do Ferrari foise ata case 30 segundos cando Arnoux entrou nos boxes, como se esperaba, seguido pouco despois polo Williams de Rosberg, cuxas intencións estaban pouco claras. Arnoux reincorporouse logo dunha parada de tan só 13´5 segundos, aínda á cabeza, Rosberg tamén volveu á pista (a súa parada durou 17´5 segundos), e estaba en quinto lugar detrás de Piquet, Alboreto e Jacques Laffite, ningún dos cales detívose. Pero só tres voltas logo da súa parada en boxes, Arnoux parouse a un lado do circuíto cunha falla eléctrica.

Cando Laffite parou en boxes, Piquet retomara o liderado, con Alboreto segundo e terceiro Rosberg, 25 segundos atrás. John Watson, logo de saír na 21ª posición da grella, agora estaba cuarto. Parecía coma se Nelson Piquet co seu Brabham-BMW estiveran camiño á vitoria, aínda que Alboreto estaba facendo todo o posible para estar cerca. De súpeto, na volta 51, Piquet desacelerou co pneumático traseiro esquerdo picado, e no camiño de regreso a boxes, Alboreto e Rosberg pasárono. Mentres el estaba nos pits, Watson tamén pasouno. Todo o que quedaba era que Alboreto levara o Tyrrell a meta durante as últimas nove voltas, cousa bastante fácil xa que tiña a suficiente vantaxe sobre Rosberg para que este puidera atrapalo. Watson, pola súa banda, non estaba facendo nada pero tomándoo con calma, estableceu a volta rápida da carreira (1´6 segundos máis rápido que o seu tempo de cualificación!). Piquet reincorporouse para terminar en cuarto, por diante de Laffite no segundo Williams e o Lotus de Nigel Mansell.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	Diferenza
1	28	René Arnoux	Ferrari	2:08.851	1:44.734	—
2	5	Nelson Piquet	Brabham-BMW	2:11.506	1:44.933	+0.199
3	27	Patrick Tambay	Ferrari	2:10.994	1:45.991	+1.257
4	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	2:09.601	1:46.258	+1.524
5	29	Marc Surer	Arrows-Ford	2:09.292	1:46.745	+2.011
6	3	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	2:08.198	1:47.013	+2.279
7	16	Eddie Cheever	Renault	2:08.418	1:47.334	+2.600
8	22	Andrea de Cesaris	Alfa Romeo	2:08.034	1:47.453	+2.719
9	35	Derek Warwick	Toleman-Hart	—	1:47.534	+2.800
10	30	Thierry Boutsen	Arrows-Ford	2:11.107	1:47.586	+2.852
11	33	Roberto Guerrero	Theodore-Ford	2:08.496	1:47.701	+2.967
12	1	Keke Rosberg	Williams-Ford	2:06.382	1:47.728	+2.994
13	15	Alain Prost	Renault	2:15.731	1:47.855	+3.121
14	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	2:07.792	1:48.395	+3.661
15	6	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	2:17.489	1:48.537	+3.803
16	4	Danny Sullivan	Tyrrell-Ford	2:18.758	1:48.648	+3.914
17	36	Bruno Giacomelli	Toleman-Hart	2:13.205	1:48.785	+4.051
18	8	Niki Lauda	McLaren-Ford	2:09.019	1:48.992	+4.258
19	25	Jean-Pierre Jarier	Ligier-Ford	2:07.652	1:48.994	+4.260
20	2	Jacques Laffite	Williams-Ford	2:13.080	1:49.245	+4.511
21	7	John Watson	McLaren-Ford	2:10.632	1:49.250	+4.516
22	9	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	2:12.092	1:49.466	+4.732
23	26	Raul Boesel	Ligier-Ford	2:12.164	1:49.540	+4.806
24	32	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	2:15.556	1:49.885	+5.151
25	23	Mauro Baldi	Alfa Romeo	2:11.169	1:49.916	+5.182
26	34	Johnny Cecotto	Theodore-Ford	2:14.547	1:51.709	+6.975
27	31	Corrado Fabi	Osella-Ford	2:15.085	1:53.516	+8.782
Fonte:[1]

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	3	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	60	1:50:53.669	6	9
2	1	Keke Rosberg	Williams-Ford	60	+ 7.702	12	6
3	7	John Watson	McLaren-Ford	60	+ 9.283	21	4
4	5	Nelson Piquet	Brabham-BMW	60	+ 1:12.185	2	3
5	2	Jacques Laffite	Williams-Ford	60	+ 1:32.603	20	2
6	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	59	+ 1 volta	14	1
7	30	Thierry Boutsen	Arrows-Ford	59	+ 1 volta	10
8	15	Alain Prost	Renault	59	+ 1 volta	13
9	36	Bruno Giacomelli	Toleman-Hart	59	+ 1 volta	17
10	26	Raul Boesel	Ligier-Ford	58	+ 2 voltas	23	;
11	29	Marc Surer	Arrows-Ford	58	+ 2 voltas	5
12	23	Mauro Baldi	Alfa Romeo	56	+ 4 voltas	25
Ret	8	Niki Lauda	McLaren-Ford	49	Suspensión	18
NC	33	Roberto Guerrero	Theodore-Ford	38	+ 12 voltas	11
Ret	34	Johnny Cecotto	Theodore-Ford	34	Caixa de cambios	26
Ret	22	Andrea de Cesaris	Alfa Romeo	33	Turbo	8
Ret	28	René Arnoux	Ferrari	31	Eléctrico	1
Ret	4	Danny Sullivan	Tyrrell-Ford	30	Eléctrico	16
Ret	25	Jean-Pierre Jarier	Ligier-Ford	29	Roda	19
Ret	9	Manfred Winkelhock	ATS-BMW	26	Colisión	22
Ret	35	Derek Warwick	Toleman-Hart	25	Motor	9
Ret	6	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	24	Freos	15
Ret	11	Elio de Angelis	Lotus-Renault	5	Caixa de cambios	4
Ret	16	Eddie Cheever	Renault	4	Distribuidor	7
Ret	32	Piercarlo Ghinzani	Osella-Alfa Romeo	4	Temperatura	24
Ret	27	Patrick Tambay	Ferrari	0	Motor	3
NSC	31	Corrado Fabi	Osella-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Alain Prost 28 2 Nelson Piquet 27 3 Patrick Tambay 23 4 Keke Rosberg 22 5 John Watson 15

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Renault 36 2 Williams-Ford 32 3 Ferrari 31 4 Brabham-BMW 27 5 McLaren-Ford 25

• Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Bélxica de 1983	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1983	Carreira seguinte: Gran Premio do Canadá de 1983
Carreira anterior: Gran Premio de Detroit de 1982	Gran Premio de Detroit	Carreira seguinte: Gran Premio de Detroit de 1984

Notas

• A vitoria de Alboreto foi a última para un motor de aspiración atmosférica ata que os turbos foron prohibidos logo da tempada 1988. Foi a última vitoria para o equipo Tyrrell na Fórmula Un. Tamén foi a vitoria 155 e última para o Ford Cosworth DFV V8, que motorizou 12 de 15 campións do mundo entre 1968 e 1982, os primeiros sete de forma consecutiva. Nunca houbo outro motor de Fórmula Un como el, nin antes nin despois.
• Con Alboreto gañador, Keke Rosberg segundo e John Watson terceiro, este foi o último podio para motores de aspiración atmosférica na Fórmula Un ata o Gran Premio do Brasil de 1989. Os tres pilotos montaban o motor Cosworth DFV.
• Innes Ireland (outubro de 1983). "2nd Detroit Grand Prix: Cosworth Counterattack". Road & Track, 162–166.
• Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2

1. Hamilton, Maurice (ed.) (1983). AUTOCOURSE 1983–84. Hazleton Publishing Ltd. p. 154. ISBN 0-905138-25-2. 

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio de Detroit de 1983

Ligazóns externas