Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982
| Nome oficial | Toyota Grand Prix of Long Beach  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio do oeste dos Estados Unidos |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1982 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto urbano de Long Beach (Long Beach) 33°45′52″N 118°11′27″O / 33.764381, -118.190792 |
| País | Estados Unidos de América |
| Data | 4 de abril de 1982 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Niki Lauda |
| Pole position | Andrea de Cesaris |
| Volta máis rápida | Niki Lauda |
O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 4 de abril de 1982 no circuíto de Long Beach en California. Foi a terceira carreira da tempada de 1982. A carreira foi o sétimo Gran Premio do oeste dos Estados Unidos e a oitava carreira que se celebrou nas rúas da cidade de Long Beach.
Resumo
[editar | editar a fonte]Na súa terceira carreira desde que regresara dunha auto imposta "retirada" de dous anos, o austríaco Niki Lauda gañou o sétimo Gran Premio do oeste dos Estados Unidos en Long Beach, por diante de Keke Rosberg. Foi a 18º vitoria da carreira de Lauda, e o seu primeiro en McLaren. Gilles Villeneuve do Canadá cruzou a meta en terceiro lugar, pero foi descualificado logo da carreira, cando unha protesta de Ferrari polo seu alerón traseiro foi confirmada polos comisarios.
Só cinco días logo da carreira anterior en Brasil, Carlos Reutemann conmocionara ao seu xefe Frank Williams, e a todos os demais no paddock, ao anunciar a súa retirada. Cando o ex campión do mundo (con Williams) Alan Jones insistiu en que non estaba dispoñible, Williams púxose en contacto con outro ex campión, Mario Andretti. O seu contrato coa escudaría Patrick Indy non suscitou ningún conflito, polo que accedeu a pilotar o segundo Williams o fin de semana, dicindo: "Eu non tiña nada máis que facer, así que aceptei."
Fixéranse cambios significativos ao longo do circuíto desde a carreira do ano anterior. A "Queen's Hairpin" ao final de Shoreline Drive transformouse nun xiro en ángulo recto que conducía a unha nova sección da pista con varias curvas esixentes, que conducían a Ocean Boulevard. No outro extremo da pista, a pequena recta na parte inferior do outeiro desde a avenida de Linden alargouse e inseriuse unha chicane preto do comezo da curva da "recta" de Shoreline Drive, en previsión do traslado dos boxes desde Ocean Boulevard. Os cambios aumentaron a lonxitude da volta lixeiramente, pero engadiron uns dez segundos aos tempos do ano anterior coa nova disposición.
Na clasificación do sábado, os coches que montaban pneumáticos Michelin tiñan unha vantaxe sobre os equipos Goodyear. Andrea de Cesaris acadou co seu Alfa Romeo un tempo de 1:27.316 batendo a Lauda por 0.012 segundos, a tres minutos do fin da sesión. Foi a primeira pole position do italiano (a súa única pole en 208 carreiras), e estaba en éxtases. Lauda, pola súa banda, sabía que tiña un xogo novo de gomas para a carreira, mentres que de Cesaris non o tiña. O campión mundial Nelson Piquet foi o corredor máis rápido de Goodyear, en sexta posición na grella. Os dous pilotos estadounidenses estaban xuntos na fila 7 Eddie Cheever recuperado dunha colisión co muro puxo o seu Talbot Ligier décimo terceiro, e Andretti afacéndose ao Williams terminou xunto a Cheever décimo cuarto.
O domingo amenceu despexado, cálido e precioso, cunha multitude de 82.000 espectadores. Cos coches formados na grella para o inicio, o piloto de Lotus Elio de Angelis aliñouse no lado equivocado (segundo el, colocouse no lugar equivocado). Retrocedeu rapidamente do lugar, chocando co seu compañeiro de equipo Nigel Mansell detrás del. Cando Mansell puxo o seu coche en marcha atrás, pensando que de Angelis viña máis atrás, a luz verde prendeuse! Como resultado, Mansell di ser o único piloto que comezou unha carreira marcha atrás! Todo o mundo saíu limpamente, aínda que Mansell atopouse naturalmente preto da parte posterior da pista. Na parte dianteira, de Cesaris fixo un excelente comezo, liderando por diante de Lauda e René Arnoux .
Ao final da primeira volta, de Cesaris lideraba por dous segundos, seguido por Arnoux, Lauda, Bruno Giacomelli, Villeneuve, Alain Prost, Didier Pironi, Rosberg, Piquet, Michele Alboreto, John Watson, Cheever e Andretti. Na volta seis, o italiano aumentou un pouco a súa vantaxe, o seu compañeiro de equipo en Alfa Romeo Giacomelli pechou a distancia con Lauda, que estaba xusto detrás de Arnoux. Cando os tres coches achegáronse á forquita, Giacomelli fixo un percorrido polo exterior de Lauda, bloqueou os seus freos e deslizouse contra a parte posterior do Renault de Arnaux. Ambos coches quedaron fóra, e de Cesaris avantaxaba agora a Lauda por 5,7 segundos, con Villeneuve terceiro.
Lauda comezou a recortar o liderado de de Cesaris, establecendo a volta rápida da carreira no proceso. Na volta 15, de Cesaris foi freado polo March de Raúl Boesel na chicane de entrada a Shoreline Drive. Isto deu Lauda o impulso que necesitaba para lograr o liderado ao final da recta, e a austríaco de inmediato comezou a afastarse.
Ao mesmo tempo, Rosberg e Villeneuve estaban no medio dunha sensacional batalla para o cuarto lugar, detrás de John Watson. Durante varias voltas, Rosberg pechou a diferenza con Villeneuve ata que, na volta 19, estaba xusto na cola da Ferrari. Na seguinte volta, o Williams superouno brevemente entre a forquita e a nova chicane, pero a potencia do Ferrari permitiu a Villeneuve retomar a posición na recta Shoreline Drive. Rosberg repetiu o seu adiantamento no mesmo punto na seguinte volta, e esta vez foi capaz de loitar contra o intento de Villeneuve de adiantalo ao final da recta. Villeneuve, de feito, saíuse na curva e deslizouse polo camiño de escape.
Mentres tanto, Andretti avanzara desde o décimo cuarto posto da grella ao noveno no segundo Williams, cun crono máis rápido que o seu compañeiro Rosberg. Pero na volta 19, perdeuno nas "bolas" de caucho de pneumáticos que foron quedando fóra de liña e danou a súa suspensión contra o muro na curva 4. Rosberg continuou, coa vista posta no McLaren de Watson. Watson pasara desde a undécima posición da grella a terceiro en só oito voltas, aproveitando o composto máis brando dos pneumáticos Michelin que elixira. Durante seis voltas, os dous coches estaban nariz á cola, ata que Watson tivo que ceder o paso na volta 27 cando o rendemento dos seus pneumáticos super brandos caeu. Rosberg rapidamente apartouse e Watson detívose a cambiar rodas novas só dúas voltas máis tarde.
Na parte dianteira, Lauda aumentou repentinamente a súa vantaxe sobre de Cesaris entre cinco segundos e 10 ao redor da volta 30, cando no Alfa apareceron problemas de freos. Ao parecer, resignado co segundo lugar, posiblemente se distraeu co fume dun incendio no motor, o italiano perdeu a concentración e sorprendentemente saíuse fóra da estrada na curva cinco e bateu contra o muro na volta 34, arrincando as dúas rodas e o pontón lateral dereito. Isto deixou a Lauda case un minuto por diante de Rosberg, con só Villeneuve, Alboreto e Cheever tamén na mesma volta do líder.
Logo dunha parada de pneumáticos, Cheever retirouse co Talbot Ligier por un fallo no cambio. Na volta 59, Riccardo Patrese tomou cuarto posto de Alboreto, que estaba loitando cos danos producidos na batalla con Villeneuve. Que converteuse no terceiro lugar cando os comisarios aceptaron as protestas de Tyrrell pola á traseira en dous partes do Ferrari, encamiñadas a eludir o límite de 110 cm de anchura, e Villeneuve foi descualificado.
Lauda chegou a meta con case 15 segundos de vantaxe na súa segunda vitoria nos Estados Unidos, logo da carreira de Watkins Glen de 1975, e Rosberg conseguiu o segundo lugar. Por única vez, esta sería unha das tres carreiras americanas na mesma tempada, xunto a primeira carreira en Detroit e a carreira decisiva do campionato en Las Vegas aínda por vir.
Clasificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 8 |  Niki Lauda
|
McLaren-Ford | 75 | 1:58:25.318 | 2 | 9 |
| 2 | 6 |  Keke Rosberg
|
Williams-Ford | 75 | + 14.660 | 8 | 6 |
| 3 | 2 |  Riccardo Patrese
|
Brabham-Ford | 75 | + 1:19.143 | 18 | 4 |
| 4 | 3 | Michele Alboreto
|
Tyrrell-Ford | 75 | + 1:20.947 | 12 | 3 |
| 5 | 11 | Elio de Angelis
|
Lotus-Ford | 74 | + 1 volta | 16 | 2 |
| 6 | 7 |  John Watson
|
McLaren-Ford | 74 | + 1 volta | 11 | 1 |
| 7 | 12 | Nigel Mansell
|
Lotus-Ford | 73 | + 2 voltas | 17 | |
| 8 | 17 |  Jochen Mass
|
March-Ford | 73 | + 2 voltas | 21 | |
| 9 | 18 |  Raul Boesel
|
March-Ford | 70 | + 5 voltas | 23 | |
| 10 | 4 |  Slim Borgudd
|
Tyrrell-Ford | 68 | + 7 voltas | 24 | |
| DSC | 27 |  Gilles Villeneuve
|
Ferrari | 75 | Á traseira ilegal | 7 | |
| Ret | 25 |  Eddie Cheever
|
Ligier-Matra | 59 | Caixa de cambios | 13 | |
| Ret | 22 | Andrea de Cesaris
|
Alfa Romeo | 33 | Trompo | 1 | |
| Ret | 29 | Brian Henton
|
Arrows-Ford | 32 | Trompo | 20 | |
| Ret | 14 |  Roberto Guerrero
|
Ensign-Ford | 27 | Trompo | 19 | |
| Ret | 26 |  Jacques Laffite
|
Ligier-Matra | 26 | Trompo | 15 | |
| Ret | 31 | Jean-Pierre Jarier
|
Osella-Ford | 26 | Transmisión | 10 | |
| Ret | 1 | Nelson Piquet
|
Brabham-Ford | 25 | Trompo | 6 | |
| Ret | 33 |  Derek Daly
|
Theodore-Ford | 23 | Trompo | 22 | |
| Ret | 5 | Mario Andretti
|
Williams-Ford | 19 | Colisión | 14 | |
| Ret | 15 | Alain Prost
|
Renault | 10 | Trompo | 4 | |
| Ret | 28 | Didier Pironi
|
Ferrari | 6 | Trompo | 9 | |
| Ret | 16 | René Arnoux
|
Renault | 5 | Colisión | 3 | |
| Ret | 23 | Bruno Giacomelli
|
Alfa Romeo | 5 | Colisión | 5 | |
| Ret | 10 |  Eliseo Salazar
|
ATS-Ford | 3 | Colisión | 26 | |
| Ret | 9 | Manfred Winkelhock
|
ATS-Ford | 1 | Colisión | 25 | |
| NSC | 36 | Teo Fabi
|
Toleman-Hart | ||||
| NSC | 32 | Riccardo Paletti
|
Osella-Ford | ||||
| NSC | 20 | Chico Serra
|
Fittipaldi-Ford | ||||
| NSC | 30 | Mauro Baldi
|
Arrows-Ford | ||||
| NSCP | 35 | Derek Warwick
|
Toleman-Hart |
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
| Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 1982 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1982 |
Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1982 |
| Carreira anterior: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1981 |
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos | Carreira seguinte: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1983 |
Referencias
[editar | editar a fonte]- Rob Walker (xullo, 1982). "7th United States Grand Prix West: Three Is A Charm". Road & Track, 96-100.
- Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |