Biografía | |
---|---|
Nacemento | 13 de xaneiro de 1850 Hjerpsted, Dinamarca (en) |
Morte | 5 de outubro de 1923 (73 anos) Copenhague, Dinamarca |
Actividade | |
Campo de traballo | Linguas indoeuropeas e linguas semíticas |
Ocupación | lingüista, filólogo |
Empregador | Universidade de Kiel (pt) Universidade de Copenhague |
Descrito pola fonte | Svensk Uppslagsbok (pt) |
Hermann Möller, ou Møller, nado en Hjerpsted o 13 de xaneiro de 1850 e morto en Copenhaguen o 5 de outubro de 1923, foi un lingüista e filólogo dinamarqués estudoso do indoeuropeo que deu contribucións fundamentais ao desenvolvemento da teoría das laringais e estivo entre os primeiros que postularon a existencia dunha ligazón xenética entre as linguas indoeuropeas e as linguas semíticas.
Nado na parroquia danesa de Hjerpsted, preto de Tønder na Frisia setentrional, en 1864 Möller convértese en súbdito alemán tras a Segunda guerra de Schleswig; rematou os seus estudos superiores en Alemaña. En 1883 comezou a aprender filoloxía xermánica na Universidade de Copenhague, cargo que mantivo durante trinta e cinco anos[1].
En Das altenglische Volksepos in der ursprünglichen strophischen Form ("A épica popular en inglés antigo na súa forma métrica orixinal", 1883) sostén que orixinariamente o Beowulf tivera un esquema métrico fixo, que terían corrompido outros poetas[1].
A principal obra de Möller, Vergleichendes indogermanisch-semitisches Wörterbuch ("Dicionario comparativo indoeuropeo-semítico"), publicouse en 1911; nela o lingüista propuxo a súa teoría, segundo a que as familias lingüísticas indoeuropea e semítica estarían relacionadas filoxeneticamente; tal formulación da hipótese non ten atopado o consenso da comunidade científica dos indoeuropeístas, malia que o problema da correlación entre indoeuropeo e semítico permaneceu como obxecto de debate dentro da máis ampla teoría nostrática. na súa época, porén, a proposta de Möller recolleu o consenso de importantes lingüistas como Holger Pedersen[2] e Louis Trolle Hjelmslev, segundo o cal, «que existe unha relación xenética entre indoeuropeo e camito-semítico foi demostrado no detalle polo lingïsta danés Hermann Möller»[3]; as súas investigacións neste ámbito foron continuadas polo francés Albert Cuny e, máis recentemente,polo estadounidense Saul Levin.
A Möller débeselle tamén unha nova versión da teoría das laringais que fora lanzada como hipótese por Ferdinand de Saussure en 1878; o lingüista danés expuxo a súa teoría en Die semitisch-vorindogermanischen laryngalen Konsonanten ('As consoantes laringais semito-protoindoeuropeas', 1917). Segundo Möller, a presenza de fonemas laringais no indoeuropeo confirmaba o seu parentesco co semítico, caracterizado pola frecuaencia de tales sons; tal postulado non foi acollido - polo menos non na formulación orixinaria - pola indoeuropeística, malia ter a existencia de laringais indoeuropeas atopado amplo consenso.[Cómpre referencia]