Hormona antimülleriana

Hormona antimülleriana
Identificadores
Símbolo AMH
Entrez 268
HUGO 464
OMIM

600957

RefSeq NM_000479
UniProt P03971
Outros datos
Locus Cr. 19 p13.3
receptor da hormona antimülleriana, tipo II
Identificadores
Símbolo AMHR2
Entrez 269
HUGO 465
OMIM

600956

RefSeq NM_020547
UniProt Q16671
Outros datos
Locus Cr. 12 q13

A hormona antimülleriana (AMH), tamén chamada factor inhibidor mülleriano (MIF), hormona inhibidora mülleriana (MIH), e substancia inhibidora mülleriana (MIS), é unha hormona proteica que, nos humanos, está codificada polo xene AMH.[1] Inhibe o desenvolvemento do conduto de Müller (conduto paramesonéfrico) no embrión masculino, cuxo nome procede do investigador Johannes Peter Müller.[2]

A AMH está presente nos peixes, réptiles, aves, e mamíferos marsupiais e placentarios.

A AMH segrégana as células de Sertoli dos testículos durante a embrioxénese dos fetos masculinos.

Estrutura

[editar | editar a fonte]

A AMH é unha hormona proteica relacionada estruturalmente coa inhibina e a activina, que forma parte da familia do factor de crecemento transformante β (TGF-β). É unha glicoproteína dimérica.

Xene

[editar | editar a fonte]

Nos humanos está codificada no xene AMH situado no cromosoma 19 (locus 19p13.3),[1] entanto que o xene AMHR2 do cromosoma 12 codifica o seu receptor.[3]

Funcións

[editar | editar a fonte]

Embrioxénese

[editar | editar a fonte]

Os embrións dos mamíferos na zona uroxenital teñen condutos de Müller, que no embrión feminino orixinarán o útero, cérvix e trompas de Falopio, e no embrión masculino desaparecerán (deixando vía libre para a formación do aparato reprodutor masculino). Nos mamíferos a AMH impide nos machos o desenvolvemento dos condutos de Müller no embrión e outras estruturas müllerianas, permitindo que se forme correctamente o aparato reprodutor masculino.[2] O efecto é ipsilateral, é dicir, cada testículo suprime só o desenvolvemento dos condutos de Müller do seu lado.[4] Nos humanos, esta acción ten lugar durante as primeiras 8 semanas de xestación. Se as gónadas non producen a hormona, os condutos de Müller automaticamente se desenvolven, e os condutos de Wolff, que son responsables da formación dos condutos reprodutores masculinos, automaticamente desaparecen.[5] As cantidades de AMH medibles en sangue varían segundo a idade e o sexo. A AMH funciona interactuando con receptores específicos da superficie das células diana. O efecto máis coñecido e específico, mediado a través dos receptores AMH de tipo II, é a morte celular programada (apoptose) das células diana (os condutos de Müller fetais).

Ovarios

[editar | editar a fonte]

Nas nenas sas a AMH pode ser tanto detectable coma indetectable no sangue do cordón umbilical ao nacer e mostra un marcado aumento aos tres meses de idade; despois o seu nivel decrece ata os 4 anos de idade (aínda que segue sendo detectable) e a partir dese momento crece linearmente ata os oito anos de idade, permanecendo case constante desde a a infancia media ata o inicio da idade adulta (non cambia significativamente durante a puberdade); a partir dos 25 anos de idade a AMH declina ata chegar a niveis indetectables na menopausa.[6] A AMH exprésase nas células da granulosa do ovario durante os anos reprodutivos, e controla a formación de folículos ováricos primarios ao inhibir o recrutamento excesivo de FSH polos folículos. Xa que logo, ten un papel na foliculoxénese,[7] e algúns suxiren que serve para medir certos aspectos da función ovárica [8], útiles para avaliar condicións como síndrome de ovario poliquístico e insuficiencia ovárica prematura.[9]

Outros

[editar | editar a fonte]

A produción de AMH polas células de Sertoli dos testículos permanece alta durante toda a infancia nos machos, pero declina ata niveis baixos durante a puberdade e vida adulta. A AMH viuse que regula a produción de hormonas sexuais,[10] e o cambio nos niveis de AMH (baixada nas mulleres e aumento nos homes) pode estar implicado no comezo da puberdade en ambos os sexos. Os receptores funcionais de AMH tamén se expresan nas neuronas do cerebro dos embrións de rato, e pénsase que xogan un papel no desenvolvemento do dimorfismo sexual do cerebro e o conseguinte desenvolvemento de comportamentos específicos de xénero.[11]

Patoloxía

[editar | editar a fonte]

Nos homes unha actividade embrional inadecuada da AMH pode orixinar a síndrome de conduto de Müller persistente (PMDS), no cal se forma un útero rudimentario e os testículos xeralmente non descenden ao escroto (criptorquidismo). Nestes casos o xene AMH ou o xene AMH-RII (do receptor) son xeralmente anormais. As medición de AMH son moi utilizadas na avaliación da presenza testicular e funcionalidade en nenos pequenos con condicións intersexuais, xenitais ambiguos, e criptorquidismo.

Aplicacións

[editar | editar a fonte]

A AMH foi sintetizada para a súa aplicación. A súa capacidade de inhibir o crecemento de tecidos derivados dos condutos de Müller creou moitas expectativas para utilizala no tratamento de diversas condicións médicas como endometriose, adenomiose, e cáncer uterino. Varios laboratorios están investigando esta posibilidade.

A comparación do nivel de AMH dun paciente cos niveis medios [12] é tamén útil na avaliación da fertilidade, xa que nos dá unha indicación da reserva ovárica e identifica as mulleres que quizais poidan necesitar conxelar os seus óvulos ou procurar un embarazo canto antes, xa que a súa fertilidade será peor despois.[13] A medida soamente da AMH pode confundir cando aparecen niveis elevados en casos de síndrome de ovario poliquístico, e os niveis de AMH deben ser considerados en conxunto con outras probas obstétricas para facer un reconto de folículos antrais no ovario [14] e do volume do ovario [15].

Tamén ten o potencial de racionalizar o programa de indución da ovulación e as decisións sobre o número de embrións que se deben transferir nas técnicas de reprodución asistida para maximizar as posibilidades de embarazo e minimizar o risco de síndrome de hiperestimulación ovárica (OHSS) [16][17] A AMH pode predicir unha resposta excesiva na hiperestimulación ovárica cunha sensibilidade e especificidade do 82% e o 76%, respectivamente.[18]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Cate RL, Mattaliano RJ, Hession C, Tizard R, Farber NM, Cheung A, Ninfa EG, Frey AZ, Gash DJ, Chow EP (1986). "Isolation of the bovine and human genes for Müllerian inhibiting substance and expression of the human gene in animal cells". Cell 45 (5): 685–98. PMID 3754790. doi:10.1016/0092-8674(86)90783-X. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Behringer RR (1994). "5 The in Vivo Roles of Müllerian-inhibiting Substance". Curr. Top. Dev. Biol. Current Topics in Developmental Biology 29: 171–87. ISBN 9780121531294. PMID 7828438. doi:10.1016/S0070-2153(08)60550-5. 
  3. ↑ Imbeaud S, Faure E, Lamarre I, Mattéi MG, di Clemente N, Tizard R, Carré-Eusèbe D, Belville C, Tragethon L, Tonkin C, Nelson J, McAuliffe M, Bidart JM, Lababidi A, Josso N, Cate RL, Picard JY (1995). "Insensitivity to anti-müllerian hormone due to a mutation in the human anti-müllerian hormone receptor". Nat. Genet. 11 (4): 382–8. PMID 7493017. doi:10.1038/ng1295-382. 
  4. ↑ Page 1114 in: Walter F., PhD. Boron (2003). Elsevier/Saunders, ed. Medical Physiology: A Cellular And Molecular Approaoch. p. 1300. ISBN 1-4160-2328-3. 
  5. ↑ An Introduction to Behavioral Endocrinology, Randy J Nelson, 3rd edition, Sinauer
  6. ↑ Kelsey TW, Wright P, Nelson SM,Anderson RA, Wallace WHB (2011). "A validated model of serum anti-Müllerian hormone from conception to menopause". PLoS ONE 6 (7). PMC 3137624. PMID 21789216. doi:10.1371/journal.pone.0022024. 
  7. ↑ Weenen C, Laven J, Von Bergh A, Cranfield M, Groome N, Visser J, Kramer P, Fauser B, Themmen A (2004). "Anti-Müllerian hormone expression pattern in the human ovary: potential implications for initial and cyclic follicle recruitment" (abstract). Mol Hum Reprod 10 (2): 77–83. PMID 14742691. doi:10.1093/molehr/gah015. 
  8. ↑ Broer SJ at al (2011). "Anti-müllerian hormone predicts menopause: a long-term follow-up study in normoovulatory women". J Clin Endocrinol Metab 96 (8). 
  9. ↑ Visser J, de Jong F, Laven J, Themmen A (2006). "Anti-Müllerian hormone: a new marker for ovarian function". Reproduction 131 (1): 1–9. PMID 16388003. doi:10.1530/rep.1.00529. Arquivado dende o orixinal o 24 de xullo de 2008. Consultado o 07 de febreiro de 2012. 
  10. ↑ Trbovich AM, Martinelle N, O'Neill FH, Pearson EJ, Donahoe PK, Sluss PM, Teixeira J (2004). "Steroidogenic activities in MA-10 Leydig cells are differentially altered by cAMP and Müllerian inhibiting substance". The Journal of Steroid Biochemistry and Molecular Biology 92 (3): 199–208. PMID 15555913. doi:10.1016/j.jsbmb.2004.07.002. 
  11. ↑ Wang PY, Protheroe A, Clarkson AN, Imhoff F, Koishi K, McLennan IS (2009). "Müllerian inhibiting substance contributes to sex-linked biases in the brain and behavior". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 106 (17): 7203–8. PMC 2678437. PMID 19359476. doi:10.1073/pnas.0902253106. 
  12. ↑ Kelsey TW, Wright P, Nelson SM, Anderson RA, Wallace WHB (2011). "A validated model of serum anti-Müllerian hormone from conception to menopause". PLoS ONE 6 (7). PMC 3137624. PMID 21789216. doi:10.1371/journal.pone.0022024. 
  13. ↑ Cupisti S, Dittrich R, Mueller A, Strick R, Stiegler E, Binder H, Beckmann MW, Strissel P (2007). "Correlations between anti-müllerian hormone, inhibin B, and activin A in follicular fluid in IVF/ICSI patients for assessing the maturation and developmental potential of oocytes". Eur. J. Med. Res. 12 (12): 604–8. PMID 18024272. 
  14. ↑ Seifer DB, Maclaughlin DT (2007). "Mullerian Inhibiting Substance is an ovarian growth factor of emerging clinical significance". Fertil. Steril. 88 (3): 539–46. PMID 17559842. doi:10.1016/j.fertnstert.2007.02.014. 
  15. ↑ Wallace WHB, Kelsey TW (2004). "Ovarian reserve and reproductive age may be determined from measurement of ovarian volume by transvaginal sonography.". Human Reproduction 19 (7). PMID 15205396. doi:10.1093/humrep/deh285. 
  16. ↑ Nelson SM, Yates RW; et al. (2007). "Serum anti-Mullerian hormone and FSH: prediction of live birth and extremes of response in stimulated cycles—implications for individualization of therapy". Human Reproduction 22 (9): 2414–2421. PMID 17636277. doi:10.1093/humrep/dem204. 
  17. ↑ Nelson SM, Yates RW; et al. (2009). "Anti-Mullerian hormone-based approach to controlled ovarian stimulation for assisted conception". Human Reproduction 1 (1): 1–9. 
  18. ↑ Broer, S. L.; Dolleman, M.; Opmeer, B. C.; Fauser, B. C.; Mol, B. W.; Broekmans, F. J. M. (2010). "AMH and AFC as predictors of excessive response in controlled ovarian hyperstimulation: a meta-analysis". Human Reproduction Update 17 (1): 46. doi:10.1093/humupd/dmq034. PMID 20667894.