Mark Wigley

Modelo:BiografíaMark Wigley

(2015) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento1956 Editar o valor en Wikidata (67/68 anos)
Palmerston North, Nova Zelandia Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Auckland Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoEstudo da historia da arte Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónarquitecto, teórico da arquitectura, escritor Editar o valor en Wikidata
EmpregadorUniversidade de Princeton
Universidade Columbia Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeBeatriz Colomina Editar o valor en Wikidata
Descrito pola fonteV2 archive (en) Traducir Editar o valor en Wikidata

Mark Antony Wigley, nado en Nova Zelandia en 1956, é un arquitecto e crítico, que foi decano da Escola Superior de Arquitectura, Planificación e Conservación (GSAPP) da Universidade de Columbia, Nova York, Estados Unidos.

Carreira

[editar | editar a fonte]

Wigley recibiu o seu título en arquitectura (1979) e o doutoramento. (1987) na Universidade de Auckland, Nova Zelandia. Mike Austin era o seu supervisor doutoral. Wigley deixou Auckland en 1986 e ensinou na Universidade de Princeton, de 1987 a 1999, servindo tamén como director de estudos de posgrao na Princeton's School of Architecture.

En 1988, Wigley co-curou con Philip Johnson a exposición MoMA Architecture Deconstructivist Architecture. A exposición contou coas obras de sete arquitectos, xa coñecidos no seu momento por un estilo de arquitectura que implicaba de varias maneiras "deconstruír" as nocións convencionais de convención arquitectónica: Frank Gehry, Zaha Hadid, Peter Eisenman, Daniel Libeskind, Bernard Tschumi, Rem Koolhaas e Coop Himmelb . Os comisarios relacionaron as obras coa noción filosófica de Deconstrución, como defendía o filósofo francés Jacques Derrida, así como o precedente histórico artístico-arquitectónico do construtivismo ruso, e exhibíronse na obra varias obras deste período. Non obstante, dos arquitectos só Eisenman e Tschumi recoñeceron a conexión con Derrida e só Hadid e Koolhaas co construtivismo.

Vida persoal

[editar | editar a fonte]

Mark Wigley casou coa historiadora e arquitecta Beatriz Colomina, profesora na UPC de Barcelona e na Universidade de Princeton.

Volume Magazine

[editar | editar a fonte]

En 2005, Wigley fundou Volume Magazine xunto con Rem Koolhaas e Ole Bouman, un proxecto colaborativo de Archis (Ámsterdam), AMO Rotterdam e C-lab (Columbia University NY). Volume Magazine é un think tank experimental centrado no proceso de reflexividade espacial e cultural. A revista pretende explorar "máis alá da definición da arquitectura de" facer edificios" presentando puntos de vista globais sobre arquitectura e deseño, actitudes máis amplas cara ás estruturas sociais e ambientes creados, incorporando o xornalismo progresista.

Creado e fundado en colaboración con Brett Steele o Institute of Failiure; esencialmente unha institución académica para a instrución e teoría de fracaso (cando oposto a éxito).

Controversia sobre a Bauhaus

[editar | editar a fonte]

Wigley sostén que a Bauhaus é un virus que chegou a danar o planeta coa idea sinxela do "bo deseño". Di que a pesar da súa fórmula orixinaria de talleres buscando a sinerxia entre mestres e alumnado, e de combinar e achegar a arte á artesanía, acabou por se converter, especialmente na New Bauhaus e por efecto de Gropius (pero non só) nunha maquinaria que se extendeu polo mundo como unha pandemia de ángulos rectos de vidro e aceiro.[1] Pola súa banda, cando a escola foi fechada polos nazis no 33, dixéranlle a Walter Gropius que podía ter cambiado de nome e continuar, respondendo el que o nome era o único orixinal da escola e a súa esencia, porque a conectaba coas escolas de construción e os obradoiros e gremios medievais.

Wigley afirmou: 

Todo é xenial até que te decatas de que ti, as túas emocións, os teus pensamentos, o teu corpo, os teus xenes, os teus fillos, o teu modo de vida, o tempo... son deseñados. Estamos a deseñar o clima, a nosa propia extinción, o deseño da Bauhaus, o "bo deseño" abocounos á destrución da nosa especie. Chegados a este punto, antes de nos matar a nós mesmos, matemos á Bauhaus. [2]

Premios

[editar | editar a fonte]

Wigley foi galardoado coa Resident Fellowship do Instituto de Arquitectura e Urbanismo de Chicago, 1989; Premio trienal do Comité Internacional de Críticos de Arquitectura (CICA) de Crítica Arquitectónica, 1990; e a Graham Foundation Grant, 1997.

Exposicións

[editar | editar a fonte]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Conferencia "Ciao Bauhaus. The Bauhaus Virus" (en inglés)". YouTube. 
  2. ↑ ""100 años de Bauhaus. El efecto (2/3)" (en inlglés/castelán)". Youtube.com. Consultado o 20-1-2019. 

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • (Con Philip Johnson) Deconstructivist Arquitectura. Nova York: O Museo de Arte Moderna; Boston: Little Brown and Company; Distribuído por New York Grafic Society Books, 1988.   
  • A Arquitectura de Deconstruction: Derrida Haunt. Cambridge, Massachusetts: Prensa do MIT, 1993.  ISBN 0262731142
  • White Walls, Designer Dresses: The Fashioning of Modern Architecture (Paredes brancas, Vestidos de Deseñador: a moda da Arquitectura Moderna). Cambridge, Massachusetts: Prensa de MIT, 1995.  ISBN 0262731452
  • Constant's New Babylon; The Hyper-Architecture of Desire. Rotterdam: Witte de With, Centro para Arte Contemporánea, 1998.  ISBN 9064503435
  • (Editado con Catherine De Zegher) The Activist Drawing: Retracing Situationist Architectures from Constant's New Babylon to Beyond.. Nova York: The drawing center, 2001.  ISBN 026204191X
  • (Con James Graham). Cutting Matta-Clark. The Anarchitecture Project. Zürich: Lars Müller Publishers; Nova York: GSAPP da Columbia University, 2014.  ISBN 9783037784273
  • Buckminster Fuller Inc.: Architecture in the Age of Radio Arquitectura na Idade de Radio. Zürich: Lars Müller Ps, 2015.  ISBN 3037784288
  • (Con Beatriz Colomina). Are We Human? : Notes on an Archaeology of Design. (Somos Humanos? Notas nunha Arqueoloxía de Deseño). Zürich: Lars Müller Ed. 2016.  ISBN 303778511X

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]