Nicolás Franco

Nicolás Franco

Biografía
Nacemento	1 de xullo de 1891 Ferrol, España
Morte	15 de abril de 1977 (85 anos) Madrid, España
Procurador en Cortes
11 de novembro de 1971 – 30 de xuño de 1977 Lexislatura: X lexislatura das Cortes franquistas
Procurador en Cortes
6 de novembro de 1967 – 12 de novembro de 1971 Lexislatura: IX lexislatura das Cortes franquistas
Procurador en Cortes
3 de xullo de 1964 – 15 de novembro de 1967 Lexislatura: VIII lexislatura das Cortes franquistas
Procurador en Cortes
31 de maio de 1961 – 6 de xuño de 1964 Lexislatura: VII lexislatura das Cortes franquistas
Procurador en Cortes
16 de maio de 1958 – 18 de abril de 1961 Lexislatura: VI lexislatura das Cortes franquistas
Embaixador de Espanha em Portugal ^(pt)
29 de maio de 1940 – 10 de xaneiro de 1958
Deputado no Congreso dos Deputados
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	Militar, diplomático, político
Carreira militar
Rango militar	Xeneral
Conflito	guerra civil española
Familia
Pais	Nicolás Franco Salgado-Araújo   e Pilar Bahamonde
Irmáns	Pilar Franco Ramón Franco Francisco Franco
Premios
(1958)  Gran Cruz da Orde de Carlos lll (1949)  Gran Cruz de Afonso X o Sabio (1946)  Gran Cruz da Orde de Isabel a Católica (1939)  Gran Cruz do Mérito Naval con distintivo branco

Nicolás Franco Bahamonde, nado en Ferrol o 1 de xullo de 1891 e finado en Madrid o 15 de abril de 1977, foi un militar e político galego, participante na sublevación militar contra a II República que deu orixe á guerra civil española. Era o irmán máis vello de Ramón, Pilar, María de la Paz e Francisco Franco Bahamonde, quen asumiu a xefatura do Estado tralo conflito.

Traxectoria

Formación

O seu pai, Nicolás Franco Salgado-Araújo, foi xeneral intendente da Armada Española, e a súa nai, María del Pilar Bahamonde y Pardo de Andrade, proviña dunha familia cunha gran tradición na Mariña.^[1]

Continuou a tradición mariñeira da familia ingresando na Escola Naval Militar de Marín, en Pontevedra, onde acadou o grao de oficial da Armada Española, e na Escola de Enxeñeiros Navais, onde coincidiu con Juan Antonio Suances, graduouse como enxeñeiro naval.^[2]

Comezou a súa carreira política durante a Segunda República, chegando a ser secretario xeral do Partido Agrario que presidía José Martínez de Velasco. De 1932 a 1934 ocupou o cargo de director da Escola Superior de Enxeñeiros Navais, e en 1935 foi nomeado director xeral da Mariña Mercante Española, ás ordes do ministro de Mariña Pedro Rahola, durante o mandato de Joaquín Chapaprieta.^[3]

Guerra civil

Sendo o seu irmán Francisco un dos principais instigadores do golpe de estado do 18 de xullo de 1936, pronto se converteu nun dos seus máis importantes colaboradores, e tivo grande influencia na decisión do seu nomeamento como futuro Xefe de Estado. A súa actividade durante a guerra desenvolveuse como embaixador en Italia en 1937 e desde o ano seguinte completamente en Portugal, desde onde garantiu como embaixador o apoio do goberno de António de Oliveira Salazar ao bando sublevado, así como de subministracións materiais e colaboración para a detención de republicanos que traspasaban a fronteira.

Posguerra

En 1940 foi nomeado Cabaleiro da Orde Militar e Hospitalaria de San Lázaro de Xerusalén no grado de Gran Cruz. Foi ascendido en 1942 a xeneral do Corpo de Enxeñeiros Navais da Armada, e mantívose como embaixador de España en Portugal ata 1957. Ao seu regreso a España desenvolveu unha intensa actividade financeira. Foi fundador e presidente do Consello da sociedade "Fabricación de Automóbiles, SA" (FASA-Renault) e tamén fundador de "Fabricación de Automóbiles Diesel, SA" (Fadisa), así como presidente honorario de Alcan Aluminio Ibérico e conselleiro da Compañía Trasmediterránea de Navegación, así como director de Unión Naval de Levante. Foi igualmente conselleiro de Manufacturas Metálicas Madrileñas. O seu irmán Francisco, xa como xefe de Estado, designouno procurador en Cortes, cargo que desempeñou durante as lexislaturas VI, VII, VIII, IX e X; ata o seu falecemento, en 1977.

Falecemento

Ás catro da tarde do 15 de abril de 1977 finaba na Policlínica Naval de Madrid, vítima de complicacións renais (insuficiencia e uremia aguda) xurdidas tras unha operación á que foi sometido o 2 de marzo dese mesmo ano por mor dunha fractura de cadeira. Os restos mortais estiveron expostos durante a noite do venres e a mañá do sábado nunha capela ardente instalada no propio Hospital Policlínico da Mariña. Logo dunha misa corpore insepulto, celebrada na capela do centro médico, foi trasladado, ás catro e media da tarde, ao cemiterio madrileño da Almudena onde foi enterrado pouco logo das cinco da tarde. Durante o traslado dos restos, a comitiva foi custodiada pola Policía Municipal e a Policía Armada. Ao enterro asistiron soamente a viúva, Isabel Pascual de Pobil; o seu fillo, Nicolás Franco Pascual de Pobil, e algúns familiares máis, ademais dun grupo de altos oficiais da Armada.^{[Cómpre referencia]}

Imputado por crimes contra a humanidade

Foi un dos trinta e cinco altos cargos do franquismo imputado pola Audiencia Nacional no sumario instruído por Baltasar Garzón, polos delitos de detención ilegal e crimes contra a humanidade cometidos durante a guerra civil española e nos primeiros anos do réxime, e que non foron procesados ao comprobarse o seu falecemento.^[4][5][6]

Notas

1. Biografía Francisco Franco.
2. "Guerra Civil 1936: Biografías.". Arquivado dende o orixinal o 02 de febreiro de 2014. Consultado o 24 de xaneiro de 2014. 
3. Historia de la Iglesia en España 1931-1939, Tomo II. Gonzalo Redondo. Ediciones Rialp. Páx. 133.
4. "Texto del auto de 16 de octubre de 2008". Arquivado dende o orixinal o 24 de outubro de 2012. Consultado o 24 de xaneiro de 2014. 
5. "Documento: Auto del juez Garzón en que se inhibe de investigar la causa del franquismo.". Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2015. Consultado o 24 de xaneiro de 2014. 
6. El País: Garzón reparte la causa del franquismo.

Véxase tamén

Outros artigos

• Ramón Franco