Passiflora ligularis

Granadilla
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Plantae
División: Magnoliophyta
Clase: Magnoliopsida
Subclase: Rosidae
Fabidae
Orde: Malpighiales
Familia: Passifloraceae
Xénero: Passiflora
Nome binomial
''Passiflora ligularis''
Juss., 1805

Passiflora ligularis, popularmente chamada granadilla (non confundir coa milgrandeira, da especie Punica granatum) ou maracuxá doce, é unha planta trepadora pertencente á familia Passifloraceae orixinaria do centro de México, en toda América Central e o oeste de América do Sur, desde Colombia, Venezuela, Ecuador, oeste de Bolivia ao sur do Perú.

Descrición

[editar | editar a fonte]

É unha planta trepadora vigorosa que se une aos soportes mediante gabiáns. As follas son longas, basifixadas, enteiras, amplamente ovadas, profundamente cordadas, abruptamente subcaudadas-acuminadas, de 8-17 cm de longo, 6-15 cm de ancho; con pecíolos de 5-15 cm de longo, con 3-5 pares de glándulas filiformes alongadas; estípulas foliáceas, ovadas, de 1-3 cm de lonxitude. Pedúnculos de 2-5 cm de longo, articulados directamente debaixo da flor; brácteas implicadas e foliáceas, ovadas, de 2-4 cm. longo. As flores, con cheiro almizclado, miden 7-9 cm de diámetro; cáliz oblongo, de 3-5 cm de lonxitude; sépalos verde pálido estreitamente lanceolados de 3-4 cm de longo; pétalos brancos rosas; filamentos de coroa de cor púrpura azulado en dúas series, a máis externa tan longa como os pétalos.

O froito ovoide é unha baga verde cando está inmatura e vólvese de cor amarela laranxa con pequenas manchas brancas cando está madura. O seu tamaño é de 6,5 a 8 cm de longo e de 5,1 a 7 cm de diámetro. A casca é fina, lisa e quebradiza. A polpa (arilo), de sabor moi aromático, é de cor branca amarelada a laranxa con textura mucilaxinosa. Contén numerosas sementes planas e negruzcas.[2]

Passiflora ligularis
Valor nutricional por 100 g
Enerxía410 kJ (98 kcal)
2.20 g
VitaminasCantidade
%DV
Vitamina A equiv.
8%
64 μg
Riboflavina (B2)
2333%
28 mg
Niacina (B3)
2320%
348 mg
Ácido pantoteico (B5)
1360%
68 mg
Vitamina B6
8%
0.100 mg
Vitamina C
36%
30.0 mg
Vitamina E
0%
0.02 mg
Vitamina K
1%
0.7 μg
MineraisCantidade
%DV
Calcio
1%
12 mg
Magnesio
8%
29 mg
Cinc
1%
0.10 mg
As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos.
Semente
Sección do froito.
Flor e froitos.
Flor en detalle.

Distribución e hábitat

[editar | editar a fonte]

Esténdese desde o centro de México, por toda América Central e o oeste de América do Sur, desde Colombia, Venezuela, Ecuador, o oeste de Bolivia até o sur do Perú.[3] Cultívase e naturalízase en Xamaica e nas zonas montañosas de Haití. O seu hábitat natural son as zonas de clima subtropical xa que non resiste a calor, temperaturas entre 15° e 18 °C, 600 a 1000 mm de precipitación anuais e altitudes de 1700 a 2600 metros sobre o nivel do mar.[2]

Lugares de cultivo

[editar | editar a fonte]

Colombia é o primeiro produtor mundial deste froito, cunha produción que alcanzou as 53.000 toneladas en 2011, extraídas de preto de 4.600 hectáreas plantadas en todo o territorio nacional. Comercialízase con éxito en mercados nacionais e internacionais, principalmente no continente europeo. Os principais produtores de Passiflora ligularis son: Colombia, Ecuador, Costa Rica, o Perú e Bolivia. Os principais importadores son México, os Estados Unidos, o Canadá, Bélxica, os Países Baixos, Francia e España.[4]

Taxonomía

[editar | editar a fonte]

Passiflora ligularis foi descrita por Antoine Laurent de Jussieu e publicada en Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle 6: 113–115, t. 40. 1805. [5]

Etimoloxía

[editar | editar a fonte]

Véxase: Passiflora

ligularis: epíteto latino que significa "con lígulas".[6]

Variedades aceptadas

[editar | editar a fonte]
  • Passiflora ligularis f. lobata (Mast. ) Killip

Sinonimia

[editar | editar a fonte]
  • Passiflora ligularis var. geminiflora DC.
  • Passiflora lowei Heer
  • Passiflora serratistipula DC.[7]

Nomes comúns

[editar | editar a fonte]

O seu nome en castelán e portugués varía en todo ámbito iberoamericano[8][9]: "granada china", "granada de moco" (México), "granadilla" (Andes), "granadita", "granadilla común" (Guatemala), "granadilla" (Ecuador), "parcha dulce", "parcha importada" (Venezuela), "pachío" (Bolivia), "maracujá doce" (Brasil).

Propiedades

[editar | editar a fonte]

Contén vitaminas A, B2, B3, B6, B9, C, E e K. Tamén contén minerais como calcio, cobre, ferro, magnesio, fósforo, potasio, selenio, sodio e cinc.[10] O zume ten:

  • propiedades dixestivas e diuréticas.
  • efectos antiespasmódicos.
  • favorece o sono.[11]
  1. Hernández & N. García. 2006. Las pasifloras (familia Passifloraceae). Libro Rojo Pl. Colombia 3: 3: 583–653.
  2. 2,0 2,1 "Sweet Granadilla". hort.purdue.edu. Consultado o 2022-06-05. 
  3. Acurio, Gastón (2008). Larousse de la gastronomía peruana: diccionario gatronómico ilustrado (en castelán). Lima: Q.W. Editores. p. 181. ISBN 9789972589379. 
  4. {http://www.agenciadenoticias.unal.edu.co/ndetalle/article/desarrollan-semillas-de-granadilla-mas-productivas.html Arquivado 22 de abril de 2020 en Wayback Machine. Desenrolan sementes de maracuxá doce máis produtivas], consultado o 23 de marzo de 2017. (en castelán)
  5. "Passiflora ligularis". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 2 de enero de 2015. 
  6. En Epítetos Botánicos
  7. "Passiflora ligularis". The Plant List. Consultado o 2 de xaneiro de 2015. 
  8. "10 Benefícios do Maracujá-Doce – Para que Serve e Características". Dicas de Saúde (en portugués). 2016-12-30. Consultado o 2022-06-05. 
  9. Schwentesius Rindermann, Rita; Gómez Cruz, Manuel Ángel (1997). El maracuyá - Fruta de la Pasión. Situación y Tendencias de la Producción y el Comercio en México y en el Mundo. México: Centro de Investigaciones Económicas, Sociales y Tecnológicas de la Agroindustria y la Agricultura Mundial (CIESTAAM) de la Universidad Autónoma Chapingo. p. 32. ISBN 968-884-463-2. Arquivado dende o orixinal o 25 de novembro de 2022. Consultado o 25 de novembro de 2022. En México, a especie máis coñecida desta familia é a chamada 'granada china' ou 'granada de moco' (P. ligularis, Juss.) 
  10. La Granadilla, consultado el 23 de marzo de 2017.
  11. "Passiflora ligularis (sweet granadilla)". www.cabi.org (en inglés). Consultado o 2022-06-05. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]