(2013) | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | (en) Peter Campbell McNeish 17 de abril de 1955 Leigh, Reino Unido (pt) |
Morte | 6 de decembro de 2018 (63 anos) Talín, Estonia |
Causa da morte | infarto agudo de miocardio |
Datos persoais | |
Outros nomes | Pete Shelley |
País de nacionalidade | Reino Unido |
Educación | University of Bolton (en) |
Actividade | |
Ocupación | músico , arranxador , cantante , compositor de cancións , guitarrista , produtor musical |
Período de actividade | 1974 - 6 de decembro de 2018 |
Membro de | |
Xénero artístico | Punk rock, Synthpop, new wave, pop punk e power pop |
Lingua | Lingua inglesa |
Instrumento | Guitarra, sintetizador e voz |
Selo discográfico | I.R.S. Records Cooking Vinyl (en) Island Records |
Páxina web | buzzcocks.com |
Pete Shelley, nado como Peter Campbell McNeish o 17 de abril de 1955 e finado o 6 de decembro de 2018, foi un cantante, compositor e guitarrista inglés. Shelley formou a banda de punk rock Buzzcocks con Howard Devoto en 1976 e converteuse no vocalista e guitarrista principal do grupo en 1977 cando Devoto marchou. Buzzcocks publicou o seu maior éxito, "Ever Fallen in Love (With Someone You Shouldn't've)", en 1978. A banda separouse en 1981 e reformouse a finais dos 80. Shelley tamén tivo unha carreira en solitario chegando o seu tema "Homosapien" a entrar nas listas estadounidenses no ano 1981.
Shelley naceu no número 48 da rúa Milton Street, en Leigh, Lancashire. A súa nai era unha extraballadora dun muíño e o seu pai montaba maquinaria na mina de carbón Astley Green Colliery. Tiña un irmán máis novo chamado Gary.[1] O seu nome artístico inspirouse en Percy Bysshe Shelley, o seu poeta romántico favorito.[2]
Shelley formou Buzzcocks con Howard Devoto[3] despois de coñecerse no Bolton Institute of Technology (agora University of Bolton) en 1975[4] e de viaxar despois a High Wycombe, preto de Londres, para ver aos Sex Pistols.[5] A banda incluía ao baixista Steve Diggle e ao batería John Maher e realizou o seu primeiro concerto en 1976 en Manchester, abrindo para os Sex Pistols.[6]
En 1977 Buzzcocks publicou o seu primeiro EP, Spiral Scratch, a través do seu pripio selo independente, New Hormones.[7] Cando Devoto deixou a banda en febreiro de 1977, Shelley fíxose cargo das voces principais e das composicións.[8] Traballando co produtor Martin Rushent, o grupo creou os sinxelos punk/new wave "Orgasm Addict", "What Do I Get?" e "Ever Fallen in Love (With Someone You Shouldn't've)",[7][9] xunto con tres álbums: Another Music in a Different Kitchen (1978), Love Bites (1978) e A Different Kind of Tension (1979).[10] Dificultades coa súa discográfica e unha disputa con Virgin Publishing sobre a edición británica do seu disco de grandes éxitos, Singles Going Steady, fixeron que a banda se separase en 1981.[11]
Shelley desenvolveu unha imaxe persoal distinta á de moitos dos seus contemporáneos rebeldes do punk dos 70, dicíndolle a Melody Maker en 1978, "Non vou ser desagradable. Só somos catro bos rapaces, o tipo de xente que poderías levar á casa dos teus pais".[2]
O álbum de estrea en solitario de Shelley, Sky Yen, gravárase en 1974 pero non sería editado ata marzo de 1980 a través do seu propio selo, Groovy Records. Foi gravado como unha peza musical continua empregando un oscilador construído a propósito, e usando electrónica en capas e manipulación de velocidade para acadar o seu tacto experimental.[12][13] Con raíces na música electrónica, foi comparado co krautrock.[14] Groovy Records tamén editou a banda sonora de Hangahar de Sally Timms e Lindsay Lee, que incluía a Shelley como músico, e un álbum dos artistas Eric Random, Barry Adamson e Francis Cookson co nome Free Agents. Groovy Records non publicaría máis discos.
En 1981 Shelley editou o seu primeiro sinxelo só, "Homosapien", producido por Rushent. Nesta gravación regresou aos seus intereses orixinais na música electrónica e cambiou a énfase da guitarra ao sintetizador; a elaborada programación da caixa de ritmos e dos sintetizadores por parte de Rushent sentou as bases para a súa seguinte produción, o álbum de Human League Dare.[15] "Homosapien" foi prohibida na BBC por "referencia explícita ao sexo gay".[16] "Homosapien" chegou ao número 14 da lista dance dos Estados Unidos. Shelley falou abertamente sobre a súa bisexualidade na época,[17] algo que estivera implícito en moitas das cancións que escribira, pero que agora chamou máis a atención debido a "Homosapien" e a prohibición da BBC. O sinxelo foi seguido por un disco co mesmo título.[18][19]
Shelley publicou o seu terceiro álbum, XL1, en 1983 a través de Genetic Records. Ademais do éxito menor "Telephone Operator", o disco incluía un programa de ordenador para o ZX Spectrum con letras e gráficos que se amosaban a tempo coa música. XL1 foi producido por Rushent e Shelley.[20]
En xuño de 1986 Shelley editou o sinxelo "Never Again", seguido polo álbum Heaven and the Sea. En 1987 publicou unha nova canción, "Do Anything", para a película Some Kind of Wonderful. Shelley compuxo o tema da intro do Tour de France para o Channel 4, que foi usado dende finais dos 80 ata mediados dos 90.[21]
Shelley regravou unha nova versión de "Homosapien", chamada "Homosapien II", en 1989. O sinxelo contaba con catro remesturas da nova gravación.[22] Tamén tocou con outros músicos durante a súa carreira, como The Invisible Girls que respaldaban ao poeta punk John Cooper Clarke.[23] Shelley tamén frmou unha banda de curta vida chamada The Tiller Boys.[24] Reuniuse brevemente con Howard Devoto para facer o álbum Buzzkunst, editado en 2002.[3] Shelley apareceu no EP de estrea da banda dos Ánxeles The Adored, editado en 2005,[25] que xirou con Buzzcocks no ano seguinte.[26]
Buzzcocks reuniuse en 1989 e publicou un novo álbum, Trade Test Transmissions, en 1993.[27] A banda continuou xirando e editou o álbum The Way en 2014.[28] En 2005 Shelley regravou "Ever Fallen in Love" cun grupo de estrelas, incluídos Roger Daltrey, David Gilmour, Peter Hook, Elton John, Robert Plant e varias bandas contemporáneas, como un tributo a John Peel.[29]