Աստրիդ Լյոկեն | |
---|---|
Ծնվել է | ապրիլի 14, 1911[1] |
Ծննդավայր | Քրիստիանիա, Նորվեգիա |
Մահացել է | հունվարի 19, 2008[1][2] (96 տարեկան) |
Քաղաքացիություն | ![]() |
Կրթություն | Օսլոյի համալսարան |
Մասնագիտություն | միջատաբան |
Աշխատատու | Բերգենի համալսարան և Norwegian College of Agriculture? |
Ամուսին | Ove Meidell?[3] |
Ծնողներ | հայր՝ Halvor Løken? |
Աստրիդ Լյոկեն (նորվ.՝ Astrid Løken, ապրիլի 14, 1911[1], Քրիստիանիա, Նորվեգիա - հունվարի 19, 2008[1][2]), նորվեգացի միջատաբան։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին եղել է Նորվեգիայի դիմադրության շարժման անդամ։ Գործունեության մեծ մասն անցել է Բերգենի թանգարանում, որտեղ 1949-1979 թվականներին եղել է Նորվեգիայի միջատաբանական ընկերության առաջին կին անդամը։
Աստրիդ Լյոկենը ծնվել է 1911 թվականին Քրիստիանիայում (1925 թվականից՝ Օսլո)։ 1942 թվականին ավարտել է Օսլոյի համալսարանի մաթեմատիկայի և բնական գիտությունների ֆակուլտետը (cand.real.)[4]: 1941 թվականին դարձել է Նորվեգիայի միջատաբանական ընկերության առաջին կին անդամը[5]։
1940 թվականի ապրիլի 9-ին նացիստական Գերմանիան գրավել է Նորվեգիան։ 1941 թվականի գարնանը Լյոկենը զորակոչվել է XU գաղտնի հետախուզական կազմակերպություն։ Նրան տրվել է «Եվա» պատերազմական անունը (nom de guerre)[5]:
Ըստ մի պատմաբանի տեսակետի՝ բնական գիտությունների ուսանողները պիտանի էին նաև հետախուզական աշխատանքների համար, քանի որ նրանք պրակտիկ կողմնորոշում ունեին և սովոր են աշխատելու այդ բնագավառում։ Բացի այդ նրանց լուսանկարչությունն այդ դաշտում հաճախ աննկատ է դիտվում[6]։ 1943 թվականին Լյոկենը մուտք է ունեցել ռազմական սահմանափակ Հարդանգերվիդա տարածք։ Իշամեղուների դասի ուսումնասիրության քողարկման ներքո նրան զննել է Նորվեգիայում նացիստների առաջնորդ, ռայխսկոմիսար Յոզեֆ Տերբովեն։ Տարածքում ազատ շրջելով՝ Լյոկենը կարողացել է լուսանկարել ճանապարհներ, կամուրջներ և այլ տեղակայումներ։ Հարդանգերվիդայում նա մուտք ուներ մութ սենյակ, որտեղ մշակում էր լուսանկարները և՛ միջատաբանության, և՛ ռազմական գործի համար։ 1941 թվականից Լյոկենը գիշերը կենսաբանության բաժնի լաբորատորիան օգտագործում էր անօրինական լուսանկարչության համար[5]։ Բացի իր սեփական նյութերը հավաքագրելը՝ նա համակարգում և տեսակավորում էր հետախուզության նյութը, որն ուղարկվում էր Օսլոյի գլխամասում գտնվող XU: Նա սովորաբար նյութը տեղափոխում էր հեծանիվով գիշերվա կեսին։ Կազմակերպությունում չորրորդ անձն էր և այն եզակիներից, որ գիտեր այդ շտաբների գտնվելու վայրերը[5]։ Բացահայտվելու դեպքում նա միշտ իր հետ ուներ ցիանիդ և ինքնասպանության հաբեր։ Իր սենյակում ուներ նաև ատրճանակ, հրկիզող նյութեր, նռնակ։ 1943 թվականի դեկտեմբերի 16-ին նա գիտակցաբար փախավ[5]։
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտին ուժասպառության պատճառով հոպիտալացվել է, 1945 թվականի մայիսին Նորվեգիայի ազատագրումից անմիջապես հետո մեկնել Միացյալ Նահանգներ[5]։ Միչիգանի պետական համալսարանի Միջատաբանության ֆակուլտետը նրա համար «տպավորիչ» էր Նորվեգիայի այդ ժամանակվա «թշվառ» լաբորատորիայի համեմատ։ 1947 թվականին նա երկու ամիս անցկացրեց Յուտա նահանգի Լոգանի հետազոտական կայանում[7]։
Նորվեգիա վերադառնալով՝ նա իր առաջին ակադեմիական պաշտոնն ստացավ Նորվեգիայի գյուղատնտեսական քոլեջում։ 1949 թվականին նա աշխատանքի անցավ Բերգենի թանգարանի կենդանաբանության բաժնում։ Լյոկենը հիմնականում աշխատել է այնտեղ կառուցելու միջատաբանական հավաքածու, ինչպես նաև ղեկավարել է դաշտային ուսումնասիրությունները։ Հետագայում դարձել է գլխավոր ֆոնդապահ, 1973 թվականին պաշտպանելով «Սկանդինավյան իշամեղուների ուսումնասիրությունը» թեզը՝ ստացել է դոկտորի աստիճան։ 1979-1990 թվականներին եղել է Օսլոյի համալսարանի ավագ գիտաշխատող[4]։ 1960-1965 թվականներին եղել է Նորվեգիայի միջատաբանական ընկերության փոխնախագահը։
Հեղինակ է ավելի քան 50 գիտական հրատարակությունների։
{{cite journal}}
: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)
{{cite journal}}
: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)
{{cite news}}
: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)
{{cite journal}}
: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)
|