Քաղաքացիությունը | Ռուսաստան | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Ծննդյան ամսաթիվ | նոյեմբերի 23, 1968[1][2] (55 տարեկան) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ծննդավայր | Մոսկվա, ԽՍՀՄ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Հասակ | 176 սանտիմետր | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Դիրք | հարձակվող | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Պատանեկան կարիերա | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Մասնագիտական կարիերա* | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Տարի | Ակումբ | Խաղ | (Գոլ) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ազգային հավաքական | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Մարզչական կարիերա | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
* Մասնագիտական կարիերայում ընդգրկված են միայն առաջնության խաղերը և գոլերը: |
Նիկոլայ Նիկոլաևիչ Պիսարև (ռուս.՝ Николай Николаевич Писарев, նոյեմբերի 23, 1968[1][2], Մոսկվա, ԽՍՀՄ), խորհրդային և ռուսական ֆուտբոլիստ, հարձակվող, մարզիչ։ ԽՍՀՄ սպորտի վարպետ։
Մոսկվայի «Տորպեդոյի» ՕՌՄՊՄԴ-ի սան է։ 1986-1989 թվականներին խաղացել է թիմի հիմնական կազմում, դարձել է ԽՍՀՄ 1988 թվականի առաջնության բրոնզե մեդալակիր։
1989 թվականին, չցանկանալով շարունակել հանդես գալ «Տորպեդոյում», ստիպված է եղել նամակ գրել Վյաչեսլավ Կոլոսկովի անունով, որում խնդրել է իրեն բաց թողնել «Տորպեդոյից»՝ կապված խաղային կարիերան շարունակելու ցանկության հետ։ Այն բանից հետո, երբ նրա դիմումը հավանության է արժանացել, Պիսարևը մեկնել է Իտալիա՝ փորձելով տեղավորվել A Սերիայի ակումբում[3]։ Ավելի ուշ նա հիշում էր՝ նրանք, բարեբախտաբար, չեն լսել (Ծիծաղում է)։ Բայց ինչ եք ուզում, երիտասարդ էր, համառ, քաշեց մեջ։ Հասկանում եմ, որ վարվեց ոչ այնքան գեղեցիկ[4]։ Սակայն Իտալիայի հետ տարբերակը չի անցել, և Պիսարևը վերադարձել է Մոսկվա, խաղացել է Մոսկվայի «Սպարտակ» Կոմերցիոն թիմում։
1990 թվականի կեսերին մեկնել է Շվեյցարիա 2-րդ դիվիզիոնի «Վինտերտուր» ակումբ, որտեղ նրա գործընկերն է դարձել Ռենատ Աթաուլինը։ Երեք տարվա ընթացքում Շվեյցարիայում խփել է 22 գնդակ, եղել է իր թիմի լավագույն խաղացողներից մեկը։
1992 թվականի կեսերին վերադարձել է Մոսկվա և պայմանագիր կնքել Մոսկվայի «Սպարտակի>» հետ։ Առաջին մրցաշրջանում խաղացել է ձախ կիսապաշտպանի դիրքում, խփել է ընդամենը 1 գոլ։ 1993 թվականին Ռոմանցևը տեղափոխվել է հարձակվողի տեղ, ինչին Պիսարևը պատասխանել է վատ արդյունավետությամբ՝ Ռուսաստանի առաջնության 33 հանդիպումներում 14 գոլ։
1995 թվականին երեք տարվա պայմանագիր է կնքել իսպանական «Մերիդայի» հետ։ Խաղացել է հարձակման կենտրոնում (թեև իր տեղը համարել է եզրը) և արդյունքում ոչ մի անգամ չի խփել։ Բացի այդ, Իսպանիայում հաճախ էին վնասվածքներ ստանում և մեկնարկային կազմում հազվադեպ էին հայտնվում։ Մրցաշրջանի արդյունքներով ակումբը 21-րդ տեղն է զբաղեցրել առաջնությունում և մեկնել Սեգունդա, իսկ ֆուտբոլիստը որոշել է հեռանալ թիմից[5][6]։ 1996 թվականի օգոստոսին Նիկոլայը փորձաշրջան է անցել գերմանական «Սանկտ Պաուլի» ակումբում[7], որի արդյունքում ֆուտբոլիստը վարձավճարով է տեղափոխվել թիմ։ Նրա դեբյուտային խաղը «Հայաստանի» դեմ խաղն էր, որում ռուս ֆուտբոլիստը դուրս էր եկել հանդիպման ավարտից 10 րոպե առաջ[8]։ Հոկտեմբերի 22-ին Պիսարևը իր առաջին գոլն է խփել «Ֆրայբուրգի» դեմ խաղում հաղթանակ պարգևած ակումբի կազմում»[9]։
1997 թվականի ամռանը Պիսարևը որոշեց չխաղալ «Մերիդայում», չնայած առկա մեկ տարվա պայմանագրին[10]։ Նա առաջարկ ուներ «Սպարտակից», սակայն մոսկովյան ակումբը չէր կարող ապահովել հարձակվողի պահանջվող ֆինանսական պայմանները[11]։ 1998 թվականի հունվարին Նիկոլասն այնուամենայնիվ դարձավ «Սպարտակի» խաղացող[12]։
Ռուսաստանի հավաքականում նորամուտը նշել է 1995 թվականի մարտի 8-ին Սլովակիայի դեմ (1:2)։ Հավաքականի վերջին հանդիպումն անցկացրել է 1995 թվականի մայիսի 6-ին Ֆարերյան կղզիների դեմ (3:0)։ Այդ խաղում Նիկոլայ Պիսարևը խփել է իր միակ գոլը հավաքականի կազմում։ Ընդհանուր առմամբ, ազգային թիմում խաղացել է 3 հանդիպում։
2005-2010 թվականներին մարզել է լողափնյա ֆուտբոլի Ռուսաստանի հավաքականը, երբեմն խաղադաշտ է դուրս եկել[13]։
2005-2007 թվականներիին հաճախ է ներգրավվել ռուսական հեռուստատեսության «Առաջին ալիքը»՝ ֆուտբոլային հեռարձակումներին որպես փորձագետ կամ չհրապարակախոսող մեկնաբանություններ տալու համար[14][15][16][17]։ Մասնավորապես, 2006 թվականի հուլիսի 9-ին մեկնաբանել է ֆուտբոլի աշխարհի առաջնության եզրափակիչ հանդիպումը Վիկտոր Գուսևի հետ[18][19]։
2010 թվականի գարնանը Ռուսաստանի ֆուտբոլային միությունում զբաղեցրեց սպորտային տնօրենի պաշտոնը[20]։ 2010թ. սեպտեմբերի 16-ին նշանակվել է Ռուսաստանի երիտասարդական հավաքականի գլխավոր մարզիչ[21]։ 2012 թվականին նրա ղեկավարությամբ հավաքականը 12 տարվա ընթացքում առաջին անգամ կարողացավ դուրս գալ Եվրո։ 2015 թվականի օգոստոսին Պիսարևը զիջեց երիտասարդական հավաքականի մարզիչի պաշտոնը Դմիտրի Խոմուխին, մնալով ՌՖՄ-ի մարզական տնօրենի պաշտոնում։ Երիտասարդական հավաքականի գլխավոր մարզիչի պաշտոնը 2015 թվականի աշնանը վերադարձել է մինչև 2017 թվականի Եվրոպայի առաջնության ընտրական փուլի ավարտը[22]։
2018 թվականի դեկտեմբերի 10-ին նշանակվել է «Ուրագվայի» գլխավոր մարզիչ[23]։
Պիսարևը երեք անգամ ամուսնացած էր։ Առաջին կինը՝ Նադեժդա, դասընկեր։ Ամուսնությունը տևեց վեց տարի, ծնվեց երկու երեխա։
Կնոջ՝ Նատալիայի հետ (նիկիֆորովայի օրիորդության մեջ), ծնունդով Օդեսայից[24], ամուսնացել է 2001 տարի, Մեկ տարի անց նրանք ունեն որդի Ալեքսանդր։ 2007-ում Պիսարևը ասել է իր կնոջը, որը հղի էր, որպեսզի նա հեռանա Ռուբլևո-Ուսպենսկի մայրուղու վրա գտնվող իրենց ընդհանուր տնից[25]։
Պիսարևը տարբեր ամուսնություններից վեց երեխա ունի[4]։
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Նիկոլայ Պիսարև» հոդվածին։ |
|