Խալիլ (Halil), Հալիլ փաշա Քութ (1882[1] կամ 1881, Ստամբուլ, Օսմանյան կայսրություն[1] - օգոստոսի 20, 1957(1957-08-20), Ստամբուլ, Թուրքիա[1]), թուրք զինվորական գործիչ, գեներալ։ Էնվերի հորեղբայրը։ 1914 թվականին եղել է «Թեշքիլաթ-ը մահսուսայի» ղեկավարը։ 1916-18 թվականներին` 6-րդ բանակի հրամանատար (Միջագետքում)։ Լինելով «Մեծ Թուրանի» ցնորամիտ գաղափարի ջատագով՝ փորձել է այդ գաղափարն իրականացնել թյուրքալեզու ցեղերով բնակեցված տարածքները նվաճելով և հայ ժողովրդին (որպես խոչընդոտ) ոչնչացնելով։ 1918 թվականի մարտին Էնվերի եղբայր Նուրի փաշայի հետ Ատրպատականում բանակցել է մուսավաթականների հետ, ինչի արդյունքում որոշվել է, որ մուսավաթականները աջակցեն թուրքական բանակին՝ գրավելու Առանը (այժմյան Ադրբեջանի տարածքը)։
1918 թվականի մայիսի 15-ին Խալիլի զորքերը զավթել են Ալեքսանդրապոլը, այնուհետև Ատրպատականով արշավել Բաքու և, գրավելով այն (1918 թվականի սեպտեմբեր), կոտորել տեղի հայերին (շուրջ 30 հազար մարդ)։ 1920 թվականի մարտին Խալիլը, Նուրի փաշան և մուսավաթականները հրդեհել են հայկական Շուշի քաղաքը (Ղարաբաղ), կոտորել հայ բնակչության մեծ մասին (35 հազար մարդ)։
Քութն իր հուշերում նշել է, որ անձամբ սպանել է «ավելի կամ պակաս» 300000 մարդ[2][3][4]։ 1918 թվականին Երևանում Քութը բազմաթիվ հայերի մոտ հայտարարել է. «Ես փորձում էի ոչնչացնել ողջ հայ ազգը մինչև վերջին մարդը»[3][2][5]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբանական տարբերակը վերցված է«Հայկական հարց» հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։