Կանանց միջազգային տարի

Կանանց միջազգային տարի

International Year 

Ստեղծում	18 դեկտեմբերի 1972
Հիմնարար տեքստ	ՄԱԿ-ի գլխավոր ասամբլեայի 3275 հռչակագիր, ՄԱԿ-ի գլխավոր ասամբլեայի 3010 հռչակագիր
Սկսած	1975
Հիշատակվում է	կին
Կազմակերպիչ	Միավորված ազգերի կազմակերպություն
Պաշտոնական կայք	link

Կանանց միջազգային տարի (անգլ.՝ International Women's Year, IWY), ՄԱԿ-ի կողմից 1975 թվականին առաջարկված միջազգային տարի։ Այդ թվականից մարտի 8-ը նշվում է որպես Կանանց միջազգային օր, և 1976-1985 թվականներին հաստատվել է նաև ՄԱԿ-ի Կանանց տասնամյակը^[1][2]։

Պատմություն

ՄԱԿ-ի Կանանց կարգավիճակի հանձնաժողովի (անգլ.՝ CSW) կողմից Կանանց նկատմամբ խտրականության վերացման մասին հռչակագիր ընդունելու երկար տարիների աշխատանքից հետո, 1965 թվականին Կանանց կարգավիճակի հանձնաժողովի սկսել է լրջորեն աշխատել կանանց մարդու իրավունքների հռչակագրի ընդունման վրա։ Համախմբելով կրթության, զբաղվածության, ժառանգության, քրեական բարեփոխումների և այլ հարցերի վերաբերյալ կառավարության դերակատարների, ՀԿ ներկայացուցիչների և ՄԱԿ-ի աշխատակիցների պատասխանները՝ Կանանց կարգավիճակի հանձնաժողով պատվիրակները մշակեցին Կանանց նկատմամբ խտրականության վերացման մասին հռչակագիրը (անգլ.՝ DEDAW), որն ընդունվել է 1967 թվականի նոյեմբերի 7-ին Գլխավոր ասամբլեայի կողմից^[3]։ Հռչակագրի համար աջակցություն ստանալուց հետո հաջորդ քայլը այն նախապատրաստումն էր Կոնվենցիա դառնալու համար։ Չնայած, մինչև 1972 թվականը, ուշացումներ եղան, երբ Միացյալ Նահանգների Կոնգրեսն ընդունեց IX վերնագիրը, որը վերացնում էր կրթության մեջ ցանկացած դաշնային ֆինանսավորում ստացող հաստատությունների  խտրականությունը^[4]։ Միևնույն ժամանակ, Կանանց Միջազգային Ժողովրդավարական Ֆեդերացիայի (անգլ.՝ WIDF) անդամները երկար ժամանակ ճնշում էին գործադրում կանանց միջազգային տարվա և համաժողովի անցկացման համար՝ ուղղված կանանց անհավասարությանը։ Քանի որ Կանանց Միջազգային Ժողովրդավարական Ֆեդերացիան նշանակված էր որպես դիտորդ և ոչ թե Կանանց կարգավիճակի հանձնաժողովի անդամ, նրանք չէին կարող ուղղակիորեն առաջարկել միջոցառումը, այլ առաջարկություն էին կազմում։ Համոզեցին Կանանց կարգավիճակի հանձնաժողովի ռումինացի պատվիրակին ներկայացնել իրենց առաջարկը,որին հաջորդեց նաև Ֆինլանդիան։ Իր հերթին Կանանց կարգավիճակի հանձնաժողովը հավանություն տվեց առաջարկին և ներկայացրեց այն Գլխավոր ասամբլեային, որը 1972 թվականի դեկտեմբերի 18-ին հռչակեց 1975 թվականը որպես Կանանց միջազգային տարի^[5]։ Ամսաթիվը նշանակալից էր, քանի որ այն տեղի էր ունենալու Միավորված ազգերի կազմակերպության ստեղծման երեսունամյակին^[6]։ Բայց համաժողովի հետ կապված խնդիրներ կային։ Սկզբում խորհրդային կանայք մերժեցին կոնֆերանսի կոչը և չեղարկեցին բանակցությունները՝ նախընտրելով իրենց սեփական համաժողովն անցկացնել Արևելյան Բեռլինում, որը չի ենթարկվի ՄԱԿ-ի կառույցին^[7][8]։ ԱՄՆ-ն Սառը պատերազմի քաղաքականության շրջանակներում առաջարկեց, որ կոնֆերանսը սեռային խտրականություններ չպարունակի իր մեջ, քանի որ եթե մասնակցեն միայն կանայք՝ լուրջ չի ընդունվի^[9]։ Ի վերջո, Մեխիկոն համաձայնեց հյուրընկալել համաժողովը և Կանանց կարգավիճակի հանձնաժողովը ձեռնամուխ եղավ «մեխանիզմի» պատրաստման առաջադրանքներին՝ կոնվենցիայի ընդունումն ապահովելու համար^[8]։ Հելվի Սիպիլան ընտրվել է որպես Գլխավոր քարտուղարի սոցիալական զարգացման և հումանիտար հարցերի օգնական և պատասխանատու է տարվա միջոցառումների կազմակերպման համար^[4]։

Միջազգային համաժողովներ

Մեխիկո

ՄԱԿ-ի կանանց առաջին համաշխարհային համաժողովը տեղի է ունեցել 19-ից հուլիսի 2-ը Մեխիկո քաղաքում^[2]։ 1975 թվականի համաժողովը հանգեցրեց գործողությունների համաշխարհային ծրագրի, ինչպես նաև կանանց հավասարության, զարգացման և խաղաղության մեջ նրանց ներդրման Մեքսիկական հռչակագրի ընդունմանը^[10]։ Սա հանգեցրեց շրջադիտարկման (անգլ.՝ monitoring) մեխանիզմների ստեղծմանը, ինչպիսիք են կանանց բարելավման միջազգային ուսումնական և հետազոտական ինստիտուտը (անգլ.՝ INSTRAW) և ՄԱԿ-ի Կանանց զարգացման հիմնադրամը (անգլ.՝ UNIFEM), ինչպես նաև հետագա համաժողովների պլանների մշակմանը, որոնցից առաջինը պետք է տեղի ունենար 1980 թվականին Կոպենհագենում: Այդ համաժողովը 1975-1985 թվականներն հռչակեց ՄԱԿ-ի Կանանց տասնամյակ՝ առաջընթացն ու անհաջողությունները գնահատելու հնարավորություն տալու համար, և հանգեցրեց կանանց նկատմամբ խտրականության բոլոր ձևերի վերացման մասին կոնվենցիայի (անգլ.՝ CLJ) շուտափույթ վավերացման հրատապ կոչին^[11][12]։ Երրրորդ համաժողովը, որը տեղի ունեցավ 1985 թվականին Քենիայի Նայրոբի քաղաքում, ոչ միայն ավարտեց կանանց տասնամյակը, այլև մի շարք անդամ պետությունների համար սահմանեց ժամանակացույց,որ մինչև 2000 թվականը նրանք պետք է ազգային օրենքներում օրենսդրորեն ամրագրված գենդերային խտրականությունը վերացնեն^{[13][14][15][16][17][18][19]}։ 1975 թվականին Մեխիկոյում կայացած համաժողովին ներկա էին ավելի քան հազար պատվիրակներ։ Հայտնի մասնակիցների թվում էին Էլիզաբեթ Ռիդը և Ավստրալիայից Մարգարեթ Ուիթլամը^[20]։ 1975 թվականին կոնֆերանսի կոմիտեն կազմակերպել է նաև կանանց միջազգային տարվան նվիրված ամբիոն, որին մասնակցել է 4000 կին^[2][21]։

Արևելյան Բեռլին

Կանանց համաշխարհային կոնգրեսը անցկացվեց Արևելյան Բեռլինում, որպես IWY-ի մի մասը Մեքսիկայի քաղաքային միջոցառումից անմիջապես հետո։ Այն իդեալականացրեց կանանց հավասարությունը, որպես «մարդու իրավունքների սոցիալիստական ​​հայեցակարգի իրական մարմնավորում»^[22]։ Հավասար իրավունքների աշխատանքային խումբը, որը բաղկացած է Արևելյան Գերմանիայի գիտությունների ակադեմիայից, Հումբոլդտի համալսարանից և Սոցիալիստական միացյալ կուսակցության կենտրոնական կոմիտեից, մերժեցին այն գաղափարը, որ կանանց իրավունքները պետք է դասակարգվեն որպես առանձին ոլորտ և դրա փոխարեն պետք է կարգավորվեն ՄԱԿ-ի Մարդու իրավունքների դիրքորոշմամբ^[23]։ Անժելա Դևիսը համաժողովի հիմնական հյուրերից մեկն էր, ինչպես նաև Չիլիի նախկին առաջին տիկին հորտենզիա Բյուսի դե Ալյենդեն^[24]։ Պետության կողմից հովանավորվող ծրագիրը պետական սոցիալիզմի միջոցով խթանում էր կանանց համերաշխությունը ազգային պայքարում ՝ կանանց դասակարգային, ռասայական և գենդերային ճնշումներից ազատելու համար^[25]։

Բրյուսել

Կանանց դեմ հանցագործությունների վերաբերյալ միջազգային դատարանը նախատեսված էր որպես միջոցառում կանանց միջազգային տարվա համար, սակայն այն անցկացվեց մինչև 1976 թվականի մարտի 4-ից 8-ը Բելգիայի Բրյուսել քաղաքում։ Ֆինանսական կառույցներով սահմանափակված կոնֆերանսին հյուրընկալվել են շուրջ քառասուն երկրներից 2000 կանայք։ Բանախոսները խոսեցին տնտեսական շահագործման և կանանց նկատմամբ բռնության մասին ՝ իրենց բազմաթիվ ձևերով։ Համաժողովից ամենակարևոր զարգացումը Ֆեմինիստների միջազգային ցանցն էր^[26]։

Սիոնիզմի հակասություն

1975 թվականի համաժողովը նաև նշանակալից էր նրանով, որ այն ընդունեց առաջին բանաձևը ՝«սիոնիզմը ռասիզմ է», որը հիմք դրեց 1975 թվականին ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի 3379 բանաձևի ընդունմանը^[27][28]։

Սիոնիզմը ռասիզմին հավասարեցնող հայտարարությունը ներառվել է նաև զեկույցի հավելվածում, որը պետք է քննարկվեր 1985 թվականին ՄԱԿ-ի Կանանց տասնամյակի եզրափակիչ համաժողովում Քենիայի Նայրոբի քաղաքում^[29]։ Այնուամենայնիվ ինչպես ասվում է Հադասայի պատմությունը գրքում,որը գրվել է Մարլին Լևինի կողմից 1997 թվականին «Բերնիսը Ռեյգանին խնդրեց հրապարակայնորեն հրաժարվել ՄԱԿ-ի բանաձևից։ Նա համաձայնել է և խոստացել, որ ԱՄՆ պատվիրակությունը կհեռանա Նայրոբիից, եթե սիոնիզմի և ռասիզմի հավասարության մասին բանաձևը ներառվի համաժողովի ամփոփիչ հռչակագրում»^[29]։ (անգլ.՝ Tannenbaum- ը) նաև համոզեց Միացյալ Նահանգների Սենատին դատապարտել գիտաժողովի լուծումը և պահանջել դրա դուրսբերումը^[29]։ Նա նաև անձամբ թռավ Քենիա, Սենատի բանաձևի նախագծով, որտեղ Մաուրեն Ռեյգանը, նախագահ Ռեյգանի դուստրը և ամերիկյան պատվիրակության ղեկավարը, կրկնել են նախագահի խոստումը, գիտաժողովից դուրս գալու մասին, եթե բանաձևը ներառվի եզրափակիչ խորհրդաժողովում^[29]։ Այնուհետև Քենիան հանդես է եկել որպես միջնորդ փոխզիջման հասնելու համար, որի արդյունքում սիոնիզմը հեռացվել է համաժողովի ամփոփիչ զեկույցից^[29]։

Համաժողովներ առանձին երկրներում

Ավստրալիա

Սեպտեմբերին տեղի ունեցավ «Կանայք և քաղաքականությունը» թեմայով համաժողով^[20], որին մասնակցեցին 700 կանայք^[30]։

Կանադա

Ընդհանուր առմամբ Կանադայում IWY-ի իրադարձությունները բարձրացրել են կանադացի կանանց և հանրության իրազեկվածությունը կանանց խնդիրների և ձեռքբերումների լայն շրջանակի վերաբերյալ։ Այն խթանեց Օնտարիոյի Կանանց և Իրավունքի Ասոցիացիայի և Կանադայի սպասարկման, գրասենյակի և մանրածախ առևտրի աշխատողների միության (անգլ.՝ SORWUC) ստեղծմանը և ֆինանսավորում առաջարկեց շատերին մասնակցելու կրթական և գեղարվեստական ​​նախաձեռնություններին, որոնք ուղղված են կանանց հեռանկարները ներկայացնելուն: Այդպիսի ջանքերից մեկը Կանադայի ազգային կինոխորհրդին ուղղված միջնորդությունն էր, որը հանգեցրեց (անգլ.՝ D Studio-ի) ստեղծմանը։ Սեպտեմբերին կոնֆերանս կազմակերպվեց Գուելֆի համալսարանում, որը նվիրված Նելլի ՄաքՔլանգին և բարեփոխումների խնդիրներին, որոնք կարևոր էին նրա համար^[31]։

Նոր Զելանդիա

Վելինգտոնում հունիսին տեղի ունեցավ Միացյալ կանանց համագումար^[32]։

Միացյալ Նահանգներ

Ի աջակցություն IWY-ի, միջոցառումներ են անցկացվել Միացյալ Նահանգներում մասնավոր կազմակերպությունների և ՀԿ-ների կողմից,օրինակ՝ Կոնեկտիկուտում 1977 թվականի հունիսի 11-12-ը և հոկտեմբերին Մեծ Քլիվլենդի Կոնգրեսում^[33][34]։ Դա ԱՄՆ-ի ամենակարևոր իրադարձություններից մեկն է, քանի որ այն ֆինանսավորվել է ԱՄՆ կառավարության կողմից, անցկացվել է Տեխասի Հյուսթոն քաղաքում և չնայած պլանավորվել է որպես IWY միջոցառում,այն տեղի չի ունեցել մինչև 1977 թվականը։ 1977 թվականի Կանանց ազգային կոնֆերանսը ներառում էր կանանց Միացյալ Նահանգների յուրաքանչյուր նահանգից և մշակել է գործողությունների ազգային ծրագիր, որն արտացոլում է գործողությունների համաշխարհային ծրագրի շատ կետեր^[35]։

Հնդկաստան

Հնդկաստանի այն ժամանակվա վարչապետ Ինդիրա Գանդին 50 կանանց կազմակերպությունների համատեղ աջակցությամբ Հնդկաստանի Նյու Դելի քաղաքում գտնվող NDMC փակ մարզադաշտում 1975 թվականի փետրվարի 16-ին հանդիսավորությամբ բացեց կանանց ազգային օրը և կանանց միջազգային տարին^[36]։

Հաստատություններ

1975 թվականին միջազգային կենտրոնացման արդյունքում ստեղծվեցին մի շարք հաստատություններ.

• Կանանց առաջընթացի միջազգային հետազոտական ​​և ուսումնական ինստիտուտ (անգլ.՝ INSTRAW)
• ՄԱԿ-ի Կանանց զարգացման հիմնադրամ (անգլ.՝ UNIFEM)
• Կանանց ուսումնասիրությունների ռեսուրսների կենտրոն-հուլիսին հիմնադրվել է Հարավային Ավստրալիայում^[37]։

Զինանշան

IWY-ն նաև գործարկեց «աղավնի» զինանշանը, որն օգտագործվում էր (անգլ.՝ IWY-ի), (անգլ.՝ CEDAW-ի) և (անգլ.՝ UNIFIL-ի) կողմից։ Ոճավորված աղավնին, որը հատվում է կանացի խորհրդանիշով և հավասարության նշանով, խորհրդանիշը նվիրել է այն ժամանակ 27-ամյա Նյու Յորքի գովազդային ընկերության գրաֆիկական դիզայներ Վալերի Պետտիսը։ Այն շարունակում է մնալ ՄԱԿ-ի կանանց պաշտոնական խորհրդանիշը^[38] եւ օգտագործվում է մինչ օրս Կանանց միջազգային տոնակատարություններում^[13][39][40]։

Ծանոթագրություններ

Մեջբերումներ

1. «International Women's Day». UN.org. United Nations.
2. «1st World Conference on Women, Mexico 1975». Choike, Third World Institute. Վերցված է 2007 թ․ հուլիսի 15-ին.
3. Fraser, 1999, էջեր 891-892
4. Fraser, 1999, էջեր 893-894
5. Armstrong, 2013, էջ 201
6. "Background of the Conference", 1976, էջ 123
7. Ghodsee, 2010, էջ 5
8. Friedan, 1998, էջ 441
9. Teltsch, 1974, էջ 43
10. Ghodsee, 2010, էջ 6
11. Pietilä, 2007, էջ 43
12. "Background of the Conference", 1976, էջ 155
13. Allison Dowie, Dangers on the Road to Complete Emancipation, Glasgow Herald, 22 October 1974.
14. Arvonne S. Fraser. Becoming Human: The Origins and Development of Women's Human Rights, Human Rights Quarterly, Vol. 21, No. 4 (November 1999), pp. 853–906.
15. WOMEN ON THE MOVE: Message from the Secretary-General, Gertrude Mongella, Secretariat of the Fourth World Conference on Women. United Nations. March 1994/No. 1.
16. Implementation of the Nairobi Forward-looking Strategies for the Advancement of Women. United Nations General Assembly. A/RES/40/108, 13 December 1985, 116th plenary meeting.
17. Mary K. Meyer, Elisabeth Prügl. Gender politics in global governance. Rowman & Littlefield, 1999, 978-0-8476-9161-6, pp. 178–181.
18. Anne Winslow. Women, politics, and the United Nations Volume 151 of Contributions in women's studies. Greenwood Publishing Group, 1995 978-0-313-29522-5, pp. 29–43.
19. Chadwick F. Alger. The future of the United Nations system: potential for the twenty-first century. United Nations University Press, 1998 978-92-808-0973-2, pp. 252–254.
20. «International Women's Year, 1975». National Archives of Australia. Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ հունիսի 10-ին. Վերցված է 2007 թ․ հուլիսի 15-ին.
21. Olcott, Jocelyn (2017). International Women's Year: The Greatest Consciousness-Raising Event in History (English). Cambridge, MA: Oxford University Press. էջեր 61–62. ISBN 9780197574744.
22. Donert, 2014, էջեր 68-69
23. Donert, 2014, էջ 79
24. Donert, 2014, էջ 81
25. Donert, 2014, էջեր 83-85
26. Bunch, 2012, էջ 214
27. Text of resolution 3379:

    TAKING NOTE of the Declaration of Mexico on the Equality of Women and Their Contribution to Development and Peace 1975, proclaimed by the World Conference of the International Women's Year, held at Mexico City from 19 June to 2 July 1975, which promulgated the principle that "international co-operation and peace require the achievement of national liberation and independence, the elimination of colonialism and neo-colonialism, foreign occupation, Zionism, apartheid and racial discrimina as the recognition of the dignity of peoples and their right to self-determination".; «A/RES/3379 (XXX) of 10 November 1975». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 11-ին.

28. «International Women's Year Conference in Mexico City, 1975». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-11-02-ին. Վերցված է 2024-06-11-ին.
29. Sam Roberts, "Bernice Tannenbaum, Who Fought U.N. Resolution on Zionism, Dies at 101", 9 April 2015.
30. Marian Sawer (2006 թ․ սեպտեմբերի 29). «Red, White and Blue, What Do They Mean to You? The Significance of Political Colours». Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հունիսի 5-ին. Վերցված է 2007 թ․ հուլիսի 15-ին.
31. Pierson, Cohen, էջ 362
32. «Forum 1975». Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ սեպտեմբերի 28-ին. Վերցված է 2007 թ․ հուլիսի 15-ին.
33. «International Women's Year Conference Records». Thomas J. Dodd Research Center, University of Connecticut. Արխիվացված է օրիգինալից 2006 թ․ սեպտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2007 թ․ հուլիսի 15-ին.
34. «INTERNATIONAL WOMEN'S YEAR, GREATER CLEVELAND CONGRESS». Case Western Reserve University. Վերցված է 2007 թ․ հուլիսի 15-ին.
35. Bunch, 2012, էջ 215
36. «P. M. inaugurates women's rally (Front page); P. M. inaugurates women's rally (Page 23)». Socialist India (Volume 10). 1975 թ․ փետրվարի 22. Վերցված է 2022 թ․ ապրիլի 17-ին.
37. «Women's Movement page 6». SM Memory, State Library of South Australia. 2007 թ․ մայիսի 4. Վերցված է 2007 թ․ հուլիսի 15-ին.
38. [tools.unifem.org/unifem_logos/UNIFEM-GraphicStandards.pdf Graphic Standards]. UNIFEM Headquarters, United Nations Secretariat document, New York.
39. Dangers on the road to complete emancipation. The Glasgow Herald. 22. October 1974.
40. Dove Symbol for Women. Associated Press, The Calgary Herald. 10 May 1974.

Մատենագիտություն

• Armstrong, Elisabeth (2013). Gender and Neoliberalism: The All India Democratic Women's Association and Globalization Politics. New York City, New York: Routledge. ISBN 978-1-317-91142-5.
• Bunch, Charlotte (Winter 2012). «Opening Doors for Feminism: UN World Conferences on Women». Journal of Women's History. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. 24 (4): 213–221. ISSN 1042-7961. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 10-ին – via Project MUSE.
• Donert, Celia (2014). «Chapter 5: Whose Utopia? Gender, Ideology, and Human Rights at the 1975 World Congress of Women in East Berlin». In Eckel, Jan; Moyn, Samuel (eds.). The breakthrough human rights in the 1970s (1st ed.). Philadelphia: University of Pennsylvania Press. էջեր 68–85. ISBN 978-0-8122-0871-9.
• Fraser, Arvonne S. (1999 թ․ նոյեմբեր). «Becoming Human: The Origins and Development of Women's Human Rights». Human Rights Quarterly. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. 21 (4): 853–906. doi:10.1353/hrq.1999.0050. ISSN 0275-0392. JSTOR 762751. S2CID 143911777.
• Friedan, Betty (1998). It Changed My Life: Writings on the Women's Movement. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-46885-6.
• Ghodsee, Kristen (2010). «Revisiting the United Nations decade for women: Brief reflections on feminism, capitalism and Cold War politics in the early years of the international women's movement» (PDF). Women's Studies International Forum. Amsterdam, the Netherlands: Elsevier. 33: 3–12. doi:10.1016/j.wsif.2009.11.008. ISSN 0277-5395. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 7-ին.
• Olcott, Jocelyn (2017). International Women's Year: The Greatest Consciousness-Raising Event in History. New York, NY: Oxford University Press. ISBN 978-0-674-46885-6.
• Pierson, Ruth Roach; Cohen, Marjorie Griffin (1993). Canadian Women's Issues: Volume II: Bold Visions. Toronto, Canada: James Lorimer & Company. doi:10.1093/oso/9780195327687.001.0001. ISBN 9780195327687.
• Pietilä, Hilkka (2007). The Unfinished Story of Women and the United Nations. New York, New York: UN Non-Governmental Liaison Service. GGKEY:K1H1G5PGUBB.(չաշխատող հղում)
• Teltsch, Kathleen (1974 թ․ մայիսի 10). «U.N. Wants It to Be More Than a 'Ladies' Meeting'». The New York Times. New York City, New York. էջ 43. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 8-ին.
• «Part II: Background of the Conference» (PDF). Report of the World Conference of the International Women's Year: Mexico City 19 June-2 July 1975 (Report). New York City, New York: United Nations. 1976. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2017 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2017 թ․ մայիսի 8-ին.

Արտաքին հղումներ

• International Women's Day feature on the UN Women Watch site
• Whitaker, Jennifer Seymour. (October 1975). "Women of the World: Report From Mexico City." Foreign Affairs. Retrieved September 6, 2016.