Նոր ազգայնականություն[1][2], 2010-ականների կեսերին առաջացած ազգայնականության տեսակ հիմնականում, բայց ոչ բացառապես, Արևմտյան Եվրոպայում և Հյուսիսային Ամերիկայում։ Առնչվում է մի շարք դիրքորոշումների հետ, այդ թվում աջաթևյան պոպուլիզմի[3], հակագլոբալացման[4], նատիվիզմի[3], պրոտեկցիոնիզմի[5], էմիգրացիայի ընդդումյան և եվրաթերահավատության (որտեղ կիրառելի է)։ Համաձայն գիտնականի, «ազգայնականների դիմադրությունը գլոբալ լիբերալիզմին դարել է արևմտյան քաղաքականության ամենաազդեցիկ ուժը 2016 թվականին»[6]։ Նոր ազգայնականության առավելապես բացահայտ արտացոլումներն են Միացյալ Թագավորության Եվրոպական Միությունից դուրս գալու հանրաքվեն և ԱՄՆ-ի նախագահական ընտրություններումԴոնալդ Թրամփի որպես 45-րդ նախագահի հաղթանակը[7][8][9]։
↑Eger, Maureen A.; Valdez, Sarah (2014). «Neo-nationalism in Western Europe». European Sociological Review. 31 (1): 115–130. doi:10.1093/esr/jcu087. «Based on our combined analyses, we conclude that contemporary anti-immigrant parties constitute a new and distinct party family, which we term neo-nationalist.»
↑Crouch, Colin; Sakalis, Alex; Bechler, Rosemary (2016 թ․ հոկտեմբերի 2). «Educating for democracy». openDemocracy. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ նոյեմբերի 6-ին. Վերցված է 2017 թ․ հուլիսի 23-ին. «Some protagonists of the new nationalism - such as Donald Trump and Marine Le Pen - also advocate a retreat from the global economy into individual protectionist nation states.»