Ստեֆանիան ծնվել է Վարշավայում, հրեական հարուստ ընտանիքում (հայրը տեքստիլֆաբրիկայի սեփականատեր էր)։ Հայրենի քաղաքում Յադվիգա Սիկորսկայի (լեհ.՝ Jadwiga Sikorska) մասնավոր դպրոցն ավարտելուց հետո ուսումը շարունակել է բելգիականԼիեժ քաղաքի համալսարանի բնագիտական ֆակուլտետում, 1906 թվականին բնագիտություն է ուսումնասիրել նաև շվեյցարական Ժնև քաղաքի համալսարանում[3][4]։ Այնուհետև վերադարձել է Վարշավա և աշխատանքի անցել հրեական որբանոցում, որոշ ժամանակ անց դարձել դրա տնօրենը։ Նրա կյանքում վճռորոշ դեր է խաղացել ծանոթությունը անվանի մանկավարժ Յանուշ Կորչակի հետ։ 1909 թվականին Ստեֆանիան աշխատանքի է անցել վերջինիս ղոկավարած հրեական որբանոցում[5][6] Besides looking after the day-to-day operation of the orphanage, she also organized fundraising activities in support of the orphanage.[7]: Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Կորչակը զորակոչվել է բանակ, և Ստեֆանիան ինքն է ղեկավարել որբանոցը[8]։
Վիլչինսկան 1934 և 1937 թվականներին այցելել է Պաղեստին։ Անհրաժեշտ բոլոր կարգադրություններն արվել էին և նախապատրաստական բոլոր աշխատանքներն ավարտվել, որ նացիստների՝ Լեհաստան ներխուժելու դեպքում նա կարողանա լքել Լեհաստանը և ապաստանել ապահով վայրում, սակայն նա հրաժարվել է օգտվել ընձեռված հնարավորությունից և որբանոցի անձնակազմի ու երեխաների հետ տեղափոխվել է Վարշավայի գետտո։ 1942 թվականի օգոստոսին, Kinder Aktion ծրագրով, հրեական որբանոցների բոլոր երեխաներին ուղարկել են Տրեբլինկայիհամակենտրոնացման ճամբարի գազախցիկներ[9]։ Վիլչինսկային ևս մեկ հնարավորություն է տրվել խուսափելու անխուսափելի տառապալից վախճանից, սակայն նա այս անգամ էլ է հրաժարվել՝ գերադասելով այդ ահավոր օրերին ու ժամերին չլքել որբերին, մնալ նրանց հետ և կիսել նրանց դառնադառը ճակատագիրը[5][6]։
Այն վայրում, որտեղ մի ժամանակ եղել է հրեական որբանոցը, ներկայումս հուշատախտակ է փակցված ի հիշատակ Ստեֆանիա Վելչինսկայի[10]։ Վարշավայի հրեական գերեզմանատանը պատրաստվել է Ստեֆանիայի խորհրդանշական շիրիմը նրա ծնողների գերեզմանների կողքին[11]։ Երուսաղեմի մերձակայքում՝ Հողմասարի վրա հուշարձան է կանգնեցվել ի պատիվ Ստեֆանիա Վիլչինսկայի և Յանուշ Կորչակի։
1947 թվականին Ս. Վիլչինսկան հետմահու պարգևատրվել է Լեհաստանի «Վաստակի խաչ» արծաթե շքանշանով[12]։
2004 թվականին Վարշավայում լույս է ընծայվել ողբերգաբար զոհված մանկավարժի «Խոսք՝ ուղղված երեխաներին ու մանկավարժներին» գիրքը[13]։
2013 թվականի մայիսին մի խումբ լեհ հասարակական գործիչներ հանդես են եկել դիմումով՝ առաջարկելով Լեհաստանի հրեաների թանգարանի հարևանությամբ գտնվող ծառուղին կոչել Ստեֆանիա Վիլչինսկայի անունով[14]։
2015 թվականին Լեհաստանում մի շարք գրքեր են հրատարակվել՝ նվիրված Ստեֆանիա Վիլչինսկայի կյանքի պատմությանը[15]։
↑Ковалевич П. — Глобальный еврейский on-line центр (2011 թ․ օգոստոսի 8). «Корчак и его дети». Jewish.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հունվարի 25-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունվարի 6-ին.
↑ 5,05,1«Stefania Wilczynska». Spots of Light: Women in the Holocaust. The World Holocaust Remembrance Center. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հունվարի 25-ին. Վերցված է 2019 թ․ ապրիլի 22-ին.
↑Лифтон Б.-Дж. Гл. 37: Последний марш. Шестое августа 1942 // Король детей: Жизнь и смерть Януша Корчака = Lifton B.-J. The king of children: The Life and Death of Janusz Korczak / пер. с англ. И. Гуровой и В. Генкина. — М.: Текст, 2004. — 400 с. — ISBN 5-7516-0479-2
↑«Wyniki wyszukiwania» (լեհերեն) — Symboliczny grób Stefanii Wilczyńskiej w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie. Վերցված է 2016 թ․ հունվարի 6-ին.
↑«M.P. 1947 nr 103 poz. 685» (լեհերեն). ISAP. Kancelaria Sejmu RP — Postanowienie o odznaczeniu z dnia 20 czerwca 1947 r. za wybitne zasługi na polu opieki nad dzieckiem. Վերցված է 2016 թ․ հունվարի 6-ին.
↑Wilczyńska St. Słowo do dzieci i wychowawców = Слово детям и педагогам / Stefania Wilczyńska ; wybór i oprac. B. Puszkin, M. Ciesielska. — Warszawa: Ośrodek Dokumentacji i Badań Korczakianum; Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2004. — 262 p. — (Z Kręgu Korczaka. Tematy, Ludzie, Dokumenty). — ISBN 9788388477157