Վենցեսլավ Նովակ | |
---|---|
![]() | |
Ծնվել է | սեպտեմբերի 11, 1859[1] |
Ծննդավայր | Սեն, Լիչկո Սենսկա, Խորվաթիա |
Վախճանվել է | սեպտեմբերի 20, 1905[2][3] (46 տարեկան) |
Վախճանի վայր | Զագրեբ, Խորվաթիայի և Սլավոնիայի թագավորություն, Տրանսլեյտանիա, Ավստրո-Հունգարիա |
Գերեզման | Միրոգոյ գերեզմանատուն |
Մասնագիտություն | դրամատուրգ և գրող |
Քաղաքացիություն | Խորվաթիա |
![]() |
Վենցեսլավ Նովակ (խորվ.՝ Vjenceslav Novak, սեպտեմբերի 11, 1859[1], Սեն, Լիչկո Սենսկա, Խորվաթիա - սեպտեմբերի 20, 1905[2][3], Զագրեբ, Խորվաթիայի և Սլավոնիայի թագավորություն, Տրանսլեյտանիա, Ավստրո-Հունգարիա), խորվաթ գրող, լրագրող, թարգմանիչ, երաժշտական քննադատ։ Կրում է «Խորվաթ Բալզակ»։
Նրա հայրը ազգությամբ չեխ էր, իսկ գերմանուհի մայրը՝ բավարացիների ընտանիքից, որ տեղափոխվել են Խորվաթիա։ Սովորել է նախ իր հայրենի քաղաքում, ապա Զագրեբում։
1879 թվականին վերադարձել է տուն և տեղավորվել աշխատելու որպես ուսուցիչ, որտեղ գտնվել է մինչև 1884 թվականը։ Այդ ժամանակ, 1881 թվականին, սկսվում է նրա գրական գործունեությունը։ 1884 թվականից Պրահայում երաժշտություն է սովորել, իսկ 1887 թվականից Զագրեբի մանկավարժական քոլեջում երաժշտություն է դասավանդել։ Մահացել է տուբերկուլյոզից Զագրեբում 1905 թվականին։
Նովակի արձակի համար բնորոշ են սոցիալական թեմաները, հաճախ է անդրադարձել գյուղի պատկերին։ «Պավել Շեգոտա» (1888) վեպում ցուցադրվում է քաղաքի ազդեցությունը գյուղից հեռացած մարդու վրա։ Գյուղի կենցաղն ու բարքերը պատկերված են «Լեռնաստորոտների պատմություններում» (1889)։
Ավգուստ Շենոնը ստեղծում է «Նեխայի տակ» (1892) վեպը՝ նվիրված Խորվաթիայում ազգային-ազատագրական պայքարի խնդրին։
«Նիկոլա Բարետիչ» (1896) վեպում գրողը քննադատել է բուրժուական հասարակության իդեալներն ու հակադրել նրան բնական կյանքը։ Այս վեպում երևում է մոդեռնիզմի ազդեցությունը։
«Վերջին Ստիպանչիչիները» (1899) վեպում իլիրիզմի դարաշրջանի իրադարձությունները ուղղված են արդիականության վրա, նրա թեման կապիտալիզմի զարգացումն է, քաղաքների աճը և ազնվականության քայքայումը։ Վեպն առանձնանում է սյուժեի զարգացման սլացիկությամբ, հոգեբանական վերլուծության խորությամբ։
«Մեծ քաղաքի նկուղներից» և «Ցեխի մեջ» վիպակներում Վենցեսլավ Նովակը պատկերում է աշխատավոր աղքատների, անօթևանների և աղքատների կյանքը։
Կյանքի վերջում գրողի ստեղծագործության մեջ ուժեղանում է սուբյեկտիվիզմը, ինչը զգալի է «Երկու աշխարհներ» (1901), «Խոչընդոտներ» (1905) վեպերում, ինչպես նաև նատուրալիզմ է դրսևորվում «Տիտո Դորչիչ» վեպում։
Նաև Նովակը մասնագիտորեն զբաղվել է երաժշտության ստեղծմամբ։ Ամենածանր ստեղծագործությունը 1890 թվականի «Հարմոնիա»-ն է՝ երգեհոնի համար նախատեսված երաժշտական ստեղծագործությունների ժողովածուն։
{{cite book}}
: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)![]() | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Վենցեսլավ Նովակ» հոդվածին։ |
|