ბავშვთა შრომა ინდოეთში — 2011 წელს ინდოეთის ეროვნული აღწერის თანახმად, 5-იდან 14 წლამდე მშრომელ ბავშვთა საერთო რაოდენობა 10,1 მილიონი იყო, ამ ასაკობრივი ჯგუფის 259,64 მილიონი ბავშვიდან. [1] ბავშვთა შრომის პრობლემა არ არის მხოლოდ ინდოეთი: მსოფლიოში 217 მილიონი ბავშვი მუშაობს, უმეტესი ნაწილი სრულ განაკვეთზე. [2]
14-დან 18 წლამდე ასაკის ბავშვები განისაზღვრებიან როგორც „მოზარდი“ და კანონი საშუალებას აძლევს მოზარდს დასაქმდეს, გარდა ჩამოთვლილი სახიფათო სამსახურების გარდა, რომლებიც მოიცავს სამთო მოპოვებას, აალებადი ნივთიერებებით და ასაფეთქებლებთან დაკავშირებულ სამუშაოებსა და სხვა საშიშ პროცესებს. [3] 2001 წელს, მშრომელთა დაახლოებით 1%, ანუ დაახლოებით 120,000 ბავშვი, ინდოეთში სახიფათო სამსახურში იმყოფებოდა. [4] აღსანიშნავია, რომ ინდოეთის კონსტიტუცია კრძალავს ბავშვთა შრომას საშიშ მრეწველობაში (მაგრამ არა არასაშიშ მრეწველობაში). [5] გაეროს ბავშვთა ფონდის შეფასებით, ინდოეთში 14 წლამდე ასაკის მშრომელ ბავშვთა ყველაზე მეტი რაოდენობაა დასაქმებული მსოფლიოში. [6] [7] შრომის საერთაშორისო ორგანიზაციის შეფასებით, სოფლის მეურნეობა, 60 პროცენტით, არის ბავშვთა შრომის უდიდესი დამსაქმებელი მსოფლიოში, [8] გაეროს სურსათისა და სოფლის მეურნეობის ორგანიზაციის შეფასებით, ბავშვთა შრომის 70% განლაგებულია სოფლის მეურნეობაში და მასთან დაკავშირებულ საქმიანობაში. [9] სოფლის მეურნეობის მიღმა, ბავშვთა შრომა შეიმჩნევა ინდოეთის ეკონომიკის თითქმის ყველა არაფორმალურ სექტორში. [10] [11] [12]
კომპანიები, მათ შორის Gap, Primark, Monsanto გააკრიტიკეს თავიანთი პროდუქციის დამზადებისას ბავშვთა შრომის გამოყენების გამო. კომპანიები აცხადებენ, რომ მათ მკაცრი პოლიტიკა აქვთ არასრულწლოვანი ბავშვების მიმართ, მაგრამ მიწოდების ჯაჭვში ბევრი რგოლია, რაც ართულებს მათზე ზედამხედველობას. BBC-მ დაადასტურა, რომ პრიმარკის მიერ ინდოეთის ბავშვთა შრომის გამოყენების შესახებ საგამოძიებო ჟურნალისტიკის ანგარიში, რომელმაც ჯილდო დაიმსახურა, ყალბი იყო. BBC-მ ბოდიში მოუხადა Primark-ს, ინდოელ მომწოდებლებს და მის ყველა მაყურებელს. [13] კიდევ ერთი კომპანია, რომელიც დიდი ყურადღების ქვეშ მოექცა, იყო Nike. Nike-მა წარადგინა ცალკე ვებ-გვერდი, სადაც კონკრეტულად არის მითითებული, საიდან იღებენ პროდუქციას და სად მზადდება მათი პროდუქტები.
კაცობრიობის ისტორიის უმეტესი ნაწილისა და სხვადასხვა კულტურის სხვადასხვა პერიოდში, 18 წელზე ნაკლები ასაკის ბავშვები სხვადასხვა ფორმით მონაწილეობდნენ ოჯახის კეთილდღეობაში. გაეროს ბავშვთა ფონდის ვარაუდით, სიღარიბე ბავშვთა შრომის ყველაზე დიდი მიზეზია. მოხსენებაში ასევე აღნიშნულია, რომ მსოფლიოს განვითარებად და განუვითარებელ ნაწილებში სოფლად და ღარიბ ნაწილებში ბავშვებს არ აქვთ რეალური და მნიშვნელოვანი ალტერნატივა. სკოლები და მასწავლებლები მათთვის მიუწვდომელია. ბავშვთა შრომა არაბუნებრივი შედეგია. [14]
გაეროს ბავშვთა ფონდის თანახმად, ბიჭებსა და გოგონებს შორის გოგონების რაოდენობა ორჯერ მეტია, რომლებიც არ დადიან სკოლაში და მუშაობენ სახლში. მშობლებს, რომლებსაც შეზღუდული რესურსი აქვთ, უნდა აირჩიონ სკოლის ხარჯები თუ გადასახადები. გოგონების განათლება მთელ მსოფლიოში, ინდოეთის ჩათვლით, ნაკლებად პრიორიტეტულია. გაეროს ბავშვთა ფონდის (UNICEF) თანახმად, სკოლებში გოგონებს ავიწროვებენ და ატერორებენ. [14]
მშრომელ ბავშვთა დიდი რაოდენობა განიხილება, როგორც სერიოზული საკითხი ეკონომიკური კეთილდღეობის თვალსაზრისით. ბავშვები, რომლებიც მუშაობენ, ვერ იღებენ საჭირო განათლებას. მათ არ აქვთ შესაძლებლობა განივითარონ უნარ-ჩვევები ფიზიკურად, ინტელექტუალურად, ემოციურად და ფსიქოლოგიურად. [15] ბავშვების ფიზიკური მდგომარეობის თვალსაზრისით, ისინი მზად არ არიან ხანგრძლივი ერთფეროვანი მუშაობისთვის. ეს აზიანებს მათ ფიზიკურ ჯანმრთელობას და ბავშვებს უფრო დაუცველებს ხდის დაავადების წინაშე. [16]
საშიში სამუშაო პირობების მქონე ბავშვები კიდევ უფრო მძიმე მდგომარეობაში არიან. ბავშვები, რომლებიც მუშაობენ სკოლაში სიარულის ნაცვლად, გაუნათლებელნი რჩებიან, რაც ზღუდავს მათ შესაძლებლობას, მოიპოვონ საკუთარი კეთილდღეობა და დაეხმარონ საზოგადოებას, რომელშიც ცხოვრობენ.
1999 წელს შრომის საერთაშორისო ორგანიზაციამ გამოაქვეყნა მოხსენება, [17] რომელშიც ირწმუნებოდა, რომ ინდოეთის ალმასის ინდუსტრიაში გამოიყენება ბავშვთა შრომა. სამხრეთ გუჯარეთის ბრილიანტის მუშათა ასოციაციამ აღიარა, რომ ბავშვთა შრომა არსებობს, მაგრამ ეს არ არის სისტემატური, 1%-ზე ნაკლებია და ეწინააღმდეგება ადგილობრივი ინდუსტრიის ნორმებს. ბრილიანტის ინდუსტრიის ადგილობრივმა ბიზნესმენებმა დაგმეს ეს ბრალდებები. [18]
1979 წელს ინდოეთის მთავრობამ ჩამოაყალიბა გურუპადსვამიის კომიტეტი, რომელიც გაეცნო ბავშვთა შრომას და მის მოგვარებასთან დაკავშირებულ საშუალებებს. ბავშვთა შრომის აკრძალვისა და რეგულირების შესახებ კანონი მიიღეს კომიტეტის რეკომენდაციების საფუძველზე 1986 წელს. [19] 1987 წელს ჩამოყალიბდა ბავშვთა შრომის ეროვნული პოლიტიკა, რომელიც მიზნად ისახავდა საშიში პროფესიებით მომუშავე ბავშვების რეაბილიტაციას. [20]
აქტიურად მუშაობენ არასამთავრობო ორგანიზაციებიც.
<ref>
tag; name "bclunicef" defined multiple times with different content; $2