Ана-Грета Леијон

Ана Лејон во 2012 г.

  Ана-Грета Лејхон (родена Ана Маргарета Марија Лејон, 30 јуни 1939 - 11 април 2024) [1] — поранешна шведска социјалдемократска политичарка. Таа била на различни министерски функции, од кои едната била министерка за правда, иако нема диплома по право.[2]

Политичка кариера

[уреди | уреди извор]

Лејхон е родена на 30 јуни 1939 година во Стокхолм, Шведска. Таа била вработена во шведската управа за пазар на труд ( Arbetsmarknadsstyrelsen ) во 1964 година и станала директор на агенција таму во 1970 година. Лејхон била министер без ресор од 1973 до 1976 година и член на Риксдагот ( и ) од 1974 до 1990 година (потпретседател на Комитетот за пазарот на трудот од 1979 до 1982 година).[3] Била член на Извршниот комитет на Одборот на Социјалдемократската партија од 1981 година, министер за вработување од 1982 до 1987 година, за родова еднаквост во 1986 година и министер за правда од 1987 до 1988 година [3] кога била принудена да се повлече поради аферата Ебе Карлсон .[4] Лејхон била претседател на Комитетот за финансии од 1988 до 1990 година [3]

Планови за киднапирање

[уреди | уреди извор]

По опсадата на Амбасадата на Западна Германија во Стокхолм во 1975 година, терористот на германската фракција на Црвената армија (РАФ) Норберт Крехер, наводно, планирал да ја киднапира Ана-Грета Лејхон. Целта била да се замени Лејхон за 8 негови другари кои се држеле во германските затвори.[5] Планот, познат како Операција Лав, бил пресретнат од Шведската служба за безбедност (Säpo) и Крехер бил уапсен на 31 март во Стокхолм. Тој бил депортиран од Шведска во 1977 година и затворен во Германија. Тој бил ослободен во 1989 година и не се вратил во РАФ. Лејхон била избрана за жртва на киднапирање затоа што таа имала одговорност за терористичкото законодавство и била на крајот одговорна за протерувањето на терористите на РАФ кои ја извршиле опсадата на амбасадата.[6]

Друга работа

[уреди | уреди извор]

Таа станала претседател на Меѓународната организација на трудот во 1984 година и била претседател на Советот за истражување на општествените науки ( Socialvetenskapliga forskningsrådet ).[3]

Подоцна кариера

[уреди | уреди извор]

По нејзиното време како политичарка, Ана-Грета Лејхон имала неколку јавни задачи, вклучително и како претседател на Телевизијата Сверигес (СВТ) од 1995 до 2005 година. Во 1995 година, таа го наследила Ханс Алфредсон на чело на музејот Скансен на отворено во Стокхолм, задача што ја имала до 31 август 2005 година, кога била заменета од Џон Братмихр .[7] Лејхон била претседател на Музејот Модерна од 1999 до 2008 година.

Личен живот

[уреди | уреди извор]

Од 1964 до 1970 година, таа била партнер на Андерс Лејон (роден 1939 година). Во 1975 година, таа се омажила за електроинженерот Леиф Бакеус (роден 1934 година).[3] Таа е мајка на Брита Лејон, поранешна министерка за демократски прашања во Шведска. Ана-Грета Лејхон, нејзиниот поранешен партнер Андерс Лејон и ќерката Брита Лејон ги пишуваат своите презимиња поинаку.[8]

Библиографија

[уреди | уреди извор]
  • Leijon, Anna-Greta (1991). Alla rosor ska inte tuktas! [Not All Roses Must Be Pruned!] (шведски). Stockholm: Tiden. ISBN 91-550-3788-7.

Поврзано

[уреди | уреди извор]
  • Операција Лео

Наводи

[уреди | уреди извор]

 

  1. ↑ Szabad, Carl, уред. (2003). Sveriges befolkning 1970 (CD-ROM) (шведски) (Version 1.04. изд.). Stockholm: Sveriges släktforskarförb. ISBN 91-87676-31-1.
  2. ↑ Beckman, Ludvig (2006). „The Competent Cabinet? Ministers in Sweden and the Problem of Competence and Democracy“. Scandinavian Political Studies. 29 (2): 119. doi:10.1111/J.1467-9477.2006.00145.X.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Uddling, Hans; Paabo, Katrin, уред. (1992). Vem är det: svensk biografisk handbok. 1993 [Who is it: Swedish biographical handbook. 1993] (шведски). Stockholm: Norstedt. стр. 643. ISBN 91-1-914072-X.
  4. ↑ Hansson, Kristofer (23 December 2007). „Ebbe Carlsson-affären“ [Ebbe Carlsson affair] (MP3). P3 Dokumentär (шведски). Sveriges Radio P3. Посетено на 23 November 2015.
  5. ↑ Lauterpacht, Elihu (1982). International Law Reports. Cambridge University Press. стр. 279. ISBN 9780521464079.
  6. ↑ Johnsson, Fredrik (29 April 2012). „Operation Leo“ (MP3). P3 Dokumentär (шведски). Sveriges Radio P3. Посетено на 23 November 2015.
  7. ↑ Gyllenberg, Eva-Karin (29 July 2007). „Leijon på Skansen snart ett minne blott“ [Leijon at Skansen soon just a memory]. Dagens Nyheter (шведски). Посетено на 10 May 2009.
  8. ↑ Crofts, Maria (7 October 1998). „Nya ministern – visst är hon lik sin mamma“ [The new minister - doesn't she looks like her mother]. Aftonbladet (шведски). Посетено на 10 May 2009.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]