Direniumdecacarbonyl

Direniumdecacarbonyl
Structuurformule en molecuulmodel
Structuurformule van direniumdecacarbonyl
Molecuulmodel van direniumdecacarbonyl
Algemeen
Molecuul­formule	C10O10Re2 Re2(CO)10
IUPAC-naam	direniumdecacarbonyl
Molmassa	652,52 g/mol
SMILES	[Re].[Re].[C-]#[O+].[O+]#[C-].[O+]#[C-].[O+]#[C-].[O+]#[C-].[O+]#[C-].[O+]#[C-].[O+]#[C-].[O+]#[C-].[O+]#[C-]
InChI	1/10CO.2Re/c10*1-2;;
CAS-nummer	14285-68-8
Wikidata	Q418221
Waarschuwingen en veiligheids­maatregelen
Waarschuwing
H-zinnen	H332
EUH-zinnen	geen
P-zinnen	geen
Fysische eigenschappen
Aggregatie­toestand	vast
Kleur	geel
Smeltpunt	(ontleedt) 170 °C
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal    Scheikunde

Direniumdecacarbonyl is een anorganische verbinding van renium met als molecuulformule Re₂(CO)₁₀. De verbinding is commercieel leverbaar, wat verklaart waarom deze verbinding gebruikt wordt als uitgangspunt in de synthese van een groot aantal reniumcarbonylcomplexen.

De reniumcarbonylverbinding is in 1941 voor het eerst beschreven door Walter Hieber die het verkreeg via de directe carbonylering van renium(VII)oxide (Re₂O₇).^[1]

Structuur

De structuur van de coördinatieverbinding kan beschreven worden als twee vierzijdige piramiden van Re(CO)₅ die via een Re-Re-binding aan elkaar gekoppeld zijn. De bindingslengte tussen de beide reniumatomen bedraagt 304 pm. Direniumdecacarbonyl voldoet aan de 18-elektronenregel: renium bezit 7 valentie-elektronen en de 10 carbonylliganden elk 2.

Mn₂(CO)₁₀ en Tc₂(CO)₁₀ hebben een vergelijkbare structuur.

Reactiviteit

In reacties met halogenen wordt de binding tussen de twee reniumatomen verbroken (X = Cl, Br of I):^[2]

${\displaystyle \mathrm {Re_{2}(CO)_{10}\ +\ X_{2}\longrightarrow \ 2\ Re_{2}(CO)_{5}X} }$

Met broom wordt broompentacarbonylrenium(I) gevormd, dat zelf ook weer uitgangsstof is voor een groot aantal reniumcomplexen. De carbonylliganden kunnen gemakkelijk worden uitgewisseld voor andere liganden.

Externe links

• (en) MSDS van direniumdecacarbonyl

Bronnen, noten en/of referenties

1. (de) W. Hieber, H. Fuchs (1941). Über Metallcarbonyle. XXXVIII. Über Rheniumpentacarbonyl. Zeitschrift für anorganische und allgemeine Chemie 248: 256–268. DOI: 10.1002/zaac.19412480304.
2. Steven P. Schmidt, William C. Trogler, Fred Basolo (1990). Pentacarbonylrhenium Halides. Inorganic Syntheses 28: 154–159. DOI: 10.1002/9780470132593.ch42.