Reuzengraafskinken
| Reuzengraafskinken | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||
| Acontias orientalis | |||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||||
| Acontias Cuvier, 1817 | |||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||
Reuzengraafskinken op  Wikispecies
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Reuzengraafskinken[1] (Acontias) zijn een geslacht van hagedissen uit de familie skinken (Scincidae).
Uiterlijke kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]Alle soorten hebben een langwerpig en slang-achtig lichaam zonder zichtbare poten. Aan de snuitpunt is een vergrote en verdikte rotraalschub aanwezig die door de lichtere kleur duidelijk opvalt. De meeste soorten bereiken een lichaamslengte tot enkele decimeters. De staart is ongeveer een derde van de totale lichaamslengte. De grootste soort is Acontias plumbeus, die een lichaamslengte kan bereiken van bijna vijftig centimeter exclusief de staart.[2]
Verspreiding en habitat
[bewerken | brontekst bewerken]De soorten komen voor in delen van Afrika en leven in de landen Angola, Botswana, Kenia, Mozambique, Namibië, Swaziland, Tanzania, Zambia, Zimbabwe en Zuid-Afrika. Elf soorten komen endemisch voor in Zuid-Afrika. Reuzengraafskinken leven in gebieden met een los substraat, zoals zand, waarin ze goed kunnen graven.[3]
Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN zijn vijftien van de 23 soorten opgenomen. Twaalf soorten worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC), de Zuid-Afrikaanse soort Acontias richardi heeft 'gevoelig' (Near Threatened of NT) als beschermingstatus. De soorten Acontias rieppeli en Acontias poecilus worden als 'bedreigd' gezien (Endangered of EN).[4]
Levenswijze
[bewerken | brontekst bewerken]Alle soorten zijn eierlevendbarend (ovovivipaar). De vrouwtjes zetten dus geen eieren af maar baren levende jongen die direct zelfstandig zijn. Reuzengraafskinken leiden een gravend bestaan onder de grond. Van enkele soorten is bekend dat ze overdag zonnen om op te warmen. De meeste soorten jagen op ondergronds levende insecten zoals termieten. Van Acontias plumbeus is bekend dat ook gewervelde dieren worden buitgemaakt, zoals kikkers en kleine gravende reptielen.[3]
Naam en indeling
[bewerken | brontekst bewerken]De wetenschappelijke naam van het geslacht werd in 1817 voorgesteld door Georges Cuvier. Sommige soorten werden vroeger in het geslacht Microacontias geplaatst, zoals Acontias lineatus en Acontias litoralis. Deze groep wordt tegenwoordig echter niet meer erkend.
Er zijn 23 verschillende soorten beschreven, inclusief de pas in 2018 ontdekte soorten Acontias albigularis en Acontias wakkerstroomensis. Deze soorten worden in veel literatuur nog niet vermeld.
Bronvermelding
[bewerken | brontekst bewerken]- Bronnen
- (en) – Graham Alexander en John Marais – A Guide to the Reptiles of Southern Africa (2007) – Pagina 233 - 236 – Struik Nature - ISBN 9781770073869
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Acontias - Website Geconsulteerd 1 april 2018
- Referenties
- ↑ Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, pagina 309–310. ISBN 90 274 8626 3.
- ↑ The Reptile Database - Peter Uetz & Jakob Hallermann, Acontias plumbeus.
- ↑ a b Graham Alexander en John Marais (2007). A Guide to the Reptiles of Southern Africa. Struik Nature, Pagina 233 - 236. ISBN 978 1 77007 386 9.
- ↑ International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Acontias - IUCN Red List.
· 
· 
