Tristram Cary
| Tristram Cary | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Tristram Ogilvie Cary | |||
| Geboren | Oxford, 14 mei 1925 | |||
| Geboorteplaats | Oxford
| |||
| Overleden | Adelaide, 24 april 2008 | |||
| Overlijdensplaats | Adelaide
| |||
| Land | .svg){kind=small} Verenigd Koninkrijk,  Australië
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | elektronische muziek | |||
| Beroep | componist | |||
| Officiële website (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Tristram Ogilvie Cary (Oxford, 14 mei 1925 - Adelaide, 24 april 2008)[1][2][3] was een Brits/Australische componist.
Carrière
[bewerken | brontekst bewerken]Cary werd geboren in Oxford en studeerde aan de Dragon School in Oxford en de Westminster School in Londen. Hij was de derde zoon van een pianist en de in Ulster geboren romanschrijver Joyce Cary, auteur van Mister Johnson. Terwijl hij tijdens de Tweede Wereldoorlog als radaringenieur voor de Royal Navy werkte, ontwikkelde hij onafhankelijk zijn eigen concept van elektronische- en tapemuziek en wordt hij beschouwd als een van de vroegste pioniers van deze muzikale vormen.
Na de Tweede Wereldoorlog richtte hij een van de eerste elektronische muziekstudio's op en reisde hij later door Europa om een klein aantal andere vroege pioniers van elektronische muziek en compositie te ontmoeten. Hij studeerde kunst aan de Universiteit van Oxford en studeerde compositie, directie, piano, altviool en hoorn aan het Trinity College in Londen.
Met Peter Zinovieff[4] en David Cockerell richtte hij Electronic Music Studios (London) Ltd op, dat de eerste commercieel verkrijgbare draagbare synthesizer EMS VCS 3 creëerde en vervolgens betrokken was bij de productie van zulke onderscheidende EMS-producten als de EMS Synthi 100.
In 1967 richtte hij een studio voor elektronische muziek op aan het Royal College of Music. Dit leidde in 1973 tot een uitnodiging van de Universiteit van Melbourne voor een lezingentournee, wat op zijn beurt leidde tot een uitnodiging om in 1974 Visiting Composer te worden aan de Universiteit van Adelaide. Hij bleef daar als docent tot 1986. Hij schreef ook muziek kritiek voor The Australian.
Muziekwerken
[bewerken | brontekst bewerken]Zijn concertwerken zijn onder meer een sonate voor gitaar (1959), Continuum voor tape (1969), de cantate Peccata Mundi (1972), Contours and Densities at First Hill voor orkest (1972), een nonet (1979), String Quartet No. 2 (1985) en The Dancing Girls voor orkest (1991).
Cary is ook vooral bekend om zijn film- en televisiemuziek. Hij schreef muziek voor de sciencefictiontelevisieserie Doctor Who (inclusief het eerste Dalek-verhaal), evenals de soundtrack voor de Ealing-komedie The Ladykillers (1955) van Alexander Mackendrick. Latere filmmuziek omvatte The Boy Who Stole a Million (1960), The Prince and The Pauper (1962), Sammy Going South (1963), Quatermass and the Pit (1967) en Blood from the Mummy's Tomb (1971), beide voor Hammer. Hij componeerde ook de soundtrack voor de ABC TV geanimeerde versie van A Christmas Carol en de kinderanimatiespecial Katya and the Nutcracker.
Cary was een van de eerste Britse componisten die met musique concrète werkte. In 1967 richtte hij de eerste elektronische muziekstudio van het Royal College of Music op. Hij bouwde er nog een in zijn huis in Suffolk, die hij naar Australië transporteerde toen hij daarheen emigreerde en nam het op in de Universiteit van Adelaide, waar hij tot 1986 als docent werkte.
Hij verzorgde het visuele ontwerp voor de EMS VCS3-synthesizer.
Onderscheidingen
[bewerken | brontekst bewerken]Cary won in 1977 de Albert H. Maggs Composition Award. Hij werd bekroond met de Medal of the Order of Australia in 1991 als erkenning voor zijn verdiensten voor muziek. Hij ontving ook de Lifetime Achievement Award 2005 van de Adelaide Critics' Circle voor zijn bijdrage aan muziek in Engeland en Australië.
Overlijden
[bewerken | brontekst bewerken]Tristram Cary overleed in april 2008 op 82-jarige leeftijd.
Statistieken
[bewerken | brontekst bewerken]Film
[bewerken | brontekst bewerken]- 1955: The Ladykillers
- 1957: Town on Trial
- 1957: Time Without Pity
- 1960: The Boy Who Stole a Million
- 1963: Sammy Going South
- 1963: Silent Playground
- 1964: Daylight Robbery
- 1967: Quatermass and the Pit
- 1968: Sebastian – Sputik Code
- 1971: Blood from the Mummy's Tomb
Televisie
[bewerken | brontekst bewerken]- 1963: Jane Eyre
- 1964: Madame Bovary
- 1964: Mill on the Floss
- 1964–1966: Doctor Who
- 1966: The Head Waiter
- 1968: The Million Pound Banknote
- 1972: A Christmas Carol
Theater
[bewerken | brontekst bewerken]- 1960: Macbeth Old Vic Theatre
- 1961: Henry IV, Pt.I Old Vic Theatre
- 1965: La Contessa (Druon, dir: Helpmann)
- 1965: Die Ballade von Peckham Rye Salzburg Festival
- 1967: Escalator Music and Centre Music EXPO 67, Montreal
- 1968: Hamlet Theatre Roundabout,
- 1968: Music for Light Olympia London
- 1969: 'H' (Wood) National Theatre
- 1984: Echoes till Sunset - 3 uur Open Air Entertainment, Adelaide Festival
Radio
[bewerken | brontekst bewerken]- 1959: The Children of Lir (Craig)
- 1960: La Machine Infernale (Cocteau)
- 1960: The End of Fear (Saurat)
- 1960: King Lear (Shakespeare)
- 1961: The Flight of the Wild Geese (Dillon)
- 1962: The Ballad of Peckham Rye (Spark)
- 1963: The Ha-Ha (Dawson)
- 1964: The Rhyme of the Flying Bomb (Peake)
Orkest/kamermuziek
[bewerken | brontekst bewerken]- 1972/76: Peccata Mundi voor koor, orkest, gesproken woord, vier nummers op tape
- 1976: Contours & Densities at First Hill - vijftien Landscapes voor orkest
- 1991: The Dancing Girls vier mobiles voor orkest
- 1991: Sevens Concertino voor Yamaha Disklavier en Strings
- 1993: Inside Stories voor kamerorkest en voorbespeelde cd
- 1955/1996: The Ladykillers Suite voor orkest
Kamermuziek/solo
[bewerken | brontekst bewerken]- 1959: Sonata for Guitar Alone
- 1955: Three Threes and One Make Ten Mixed decet
- 1955: Narcissus voor fluit en twee recorders
- 1955: Romantic Interiors voor viool, cello en tape
- 1955: Family Conference voor vier klarinetten
- 1955: Seeds Mixed Quintet
- 1955: String Quartet No. 2
- 1955: Rivers vier percussionisten en twee bandrecorders
- 1955: Black, White & Rose marimba en tape
- 1955: Strange Places piano solo
- 1955: Messages cello solo
- 1955: Through Glass Piano en electronica
Zang
[bewerken | brontekst bewerken]- 1973: Divertimento (1973) - voor Olivetti machines, 16 zangers en jazzdrummer
- 1979: Two Nativity Songs from the Piae Cantiones (arr.)
- 1980: I Am Here sopraan en tape
- 1993: Earth Hold Songs sopraan en piano
- 1959/1998: Songs for Maid Marian sopraan, piano
Elektro-akoestiek - voor analoge tape
[bewerken | brontekst bewerken]- 1955: Suite - the Japanese Fishermen
- 1967: 4 5 - A Study in Limited Resources
- 1967: Birth is Life is Power is Death is God is....
- 1969: Continuum
- 1972: Suite - Leviathan '99
- 1978: Steam Music
Voor computer
[bewerken | brontekst bewerken]- 1955: Nonet (1979)
- 1955: Soft Walls (1980)
- 1955: Trellises (1984)
- 1955: The Impossible Piano (1994)
Boeken
[bewerken | brontekst bewerken]- 1992: Dictionary of Musical Technology (ook bekend als Illustrated Compendium of Musical Technology)
- ↑ (en) Tristram Cary. Discogs. Geraadpleegd op 05-02-2022.
- ↑ (en) Mark Ayres, Obituary: Tristram Cary. the Guardian (2 mei 2008). Geraadpleegd op 05-02-2022.
- ↑ (en) Tristram Cary Biography, Songs, & Albums. AllMusic. Geraadpleegd op 05-02-2022.
- ↑ (en) Peter Zinovieff. Discogs. Geraadpleegd op 05-02-2022.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Tristram Cary op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.