| Body Language Singel av Queen frå albumet Hot Space | ||
| B-side |
«Life is Real (Song for Lennon)» | |
|---|---|---|
| Utgjeve | 19. april 1982 | |
| Innspelt | Desember 1981 – februar 1982 | |
| Sjanger | Funk,[1] dance[2] | |
| Lengd | 4:29 | |
| Selskap | EMI, Elektra | |
| Komponist | Freddie Mercury | |
| Tekstforfattar | Freddie Mercury | |
| Låtskrivar(ar) | Freddie Mercury | |
| Produsent | Queen, Reinhold Mack | |
| Queen-kronologi | ||
| «Under Pressure» (1981) |
Body Language | «Las Palabras de Amor» (1982)
|
«Body Language» (trykt som «Body Language ↑⬱") er ein dance/funk-song av det britiske rockebandet Queen frå 1982. Han vart skriven av frontmannen Freddie Mercury og vart ein hit i Nord-Amerika, der han vart mykje spelt på radio. Singelen selde heller dårleg i heimlandet Storbritannia. Songen var den andre singelen frå albumet Hot Space. I ei melding for Rolling Stone skildra John Milward songen som «eit stykke funk som ikkje er gøy».[3]
Etter den massive suksessen med «Another One Bites the Dust» vart Queen inspirert til å ta eit steg til side for rockerøtene sine tidleg i 1980-åra og eksperimenterte med disco, funk og soul. «Body Language» og albumet Hot Space var resultat av denne endringa. «Body Language» er kjend for å nesten ikkje bruke gitarar. Det vert nytta atmosfæriske gitarakkordar på songen, og eit kort riff på to notar under avslutninga. Songen er minimal, med enkel produksjon og vekt på «megetsigande» tekst, ein synthbass og Freddie Mercury sine stønn. Songen vart spelt nokre få gonger under Hot Space-turneen i Europa. Han fekk ofte lunken mottaking, men på konsertane vart han spelt i eit anna arrangement enn studioversjonen. Songen vart spelt mykje oftare på den amerikanske delen av turneen, der songen var ein større salssuksess.
| Land | Plassering |
|---|---|
| Storbritannia | 25 |
| Australia | 28 |
| Canada | 1 |
| Tyskland | 27 |
| Italia | 13 |
| New Zealand | 19 |
| Polen | 3 |
| Sverige | 10 |
| Nederland | 6 |
| USA | 11 |
Dei drastiske endringane gjorde at singelen ikkje nådde høgare enn 25. plassen i Storbritannia. I USA nådde singelen 11. plassen på Billboard Hot 100 og 30. plassen på soullista.[4]
Den tilhøyrande musikkvideoen førte til mange kontroversar med erotiske undertonar og mykje hud og sveitte. Dette vart rekna ikkje rekna som høvande for fjernsyn i 1982. Musikkvideoen vart annonsert som «den første musikkvideoen som vart bannlyst frå MTV», og står oppført i Guinnes rekordbok som dette.