|
Robert Combas
| |
|---|---|
| Naissença | 25 de mai de 1957 Lion |
| Activitat(s) | Pintura, Arts plasticas |
| Movement artistic | Figuration libre |
Robert Combas es un plastician e pintre francés contemporanèu, nascut lo 25 de mai de 1957 a Lion. Viu e trabalha en region parisenca dempuèi de 1980.
Es l'iniciador, amb Arvei di Rosa, del movement de la Figuration libre, que debutèt en 1979 amb la revista Bato.
Robert Combas passèt son enfança e son adolescéncia a Seta, dins una familha de conviccions comunistas[1].
De 1975 a 1979, estudièt a l'escòla de las bèlas arts de Montpelhièr[2].
Al començament de las estudis, Combas balha una estetica novatritz. Alara que l’art conceptual domina la produccion artistica francesa, seguís una autra dralha del courent dominant e s’ensaja a tornar definir l’utilizacion de l’espaci, de la color e de la figuracion. Amb per principi que «tot, de quina mena que siá, ja se faguèt», Combas s’apropria los grands poncius de l’art, e dobrís atal de novèlas possibilitats dins la dralha que tornar menar a la figuracion.
Dempuèi de 1977, Combas pinta la seriá de las « Batalhas », puèi seguís, entre autres, amb sas apropriacions de la cara de Mickey Mouse. Aprèp creèt lo « Pop Art Arabe ». Aquela expression de son invencion designa las òbras que semblan a de publicitats « dels païses sosdesvelopats », marcada de falsas escrituras arabas. Son estetica èra a l’epòca gaireben bruta e influenciada per tot çò que fa sa vida de jova adulta: television, rock, benda dessenhada, sexe...
Combas passèt son diplòma de las bèlas arts en 1979 a Sant Estève. Bernard Ceysson qu'èra jurat, li propausèt de participar a l'exposicion « Après le classicisme » al musèu d'art modèrne[3].
Robert Combas e Arvei di Rosa son originaris de Seta. Dins aquela vila, creèron, en 1979, en companhiá de Catherine Brindel (Ketty), la revista Bato, « œuvre d'art assemblagiste et collective ».
Parallelament, Combas e Ketty formèron, amb Buddy (lo fraire d'Arvei di Rosa), un grope de rock, Les Démodés, que foguèt presat dins la de region.
Quand Combas èra a las bèlas arts de Montpelhièr, Di Rosa s'inscriguèt a l'Escòla nacionala superiora de las arts decoratius de París. Alá encontrèt François Boisrond. Mejans lo paire d'aquel, coneguèron lo critica d'art Bernard Lamarche-Vadel que lor propausèt de participar a una exposicion dins l'apartament que deguèt daissar; es « Finir en beauté », en 1981. Pendent l'exposicion, Lamarche-Vadel lor presenta Rémi Blanchard, qu'èra son estudiant a l'escòla de las bèlas arts de Quimper. Aquela exposicion, que tanben participan Jean-Charles Blais, Jean-Michel Alberola, Denis Laget e Catherine Viollet, constituís lo vertadièr punt de despart de la Figuration Libre.
L'expression « figuration libre » foguèt trobada, dins l'estiu de 1981, per l'artista Ben qu'aviá invitat Combas e Di Rosa a expausar dans sa galariá de Niça (« 2 Sétois à Nice »). Aquel movement amassa quatre artistas « legitimas », Rémi Blanchard, François Boisrond, Robert Combas, Arvei di Rosa, e lo solitari, Ludovic Marchand.
L'exposicion « 5/5, Figuration libre France/USA » organizada en 1984 pel musèu d'Art modèrne de la Vila de París consacrèt oficialament aquel movement en lo presentant amb la generacion dels « graffitistas » novayorkeses (Jean-Michel Basquiat, Crash, Keith Haring, Kenny Scharf), mostrant atal punts comuns e divergéncias entre ambedos gropes.
Aquela novèla generacion de pintres es animada per un entosiasme e una desinvoltura que fa contraste amb la severitat dels ans 1970 (art minimal e conceptual, Arte povera, Supports/Surfaces, etc.). Pasmens, a la diferéncia de la Transavangardia italiana e dels neoexpressionistas alemands, aqueles pintres s'aparan de pas cap de nostalgia. Se posicionan sens geina nimai culpabilitat dins l'actualitat, amb un estil colorat, grafic e simplificat inspirat de la benda dessenhada, de la Sciéncia-ficcion, dels dessenhs d'enfants e de la cultura de las banlègas.
Los artistas de Figuration libre son pasmens mens influenciats pels graffitis que los estatsunians. Lor pintura a mai de referéncias dins los « arts populars »: mostres e robòts per Di Rosa ; art brut e imatjariá araba e africana per Combas; contes e legendas, cirque per Blanchard; publicitat e objètes industrials per Boisrond.