Aerojet General X-8

X-8 Aerobee

Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Aerojet General
Rodzaj	rakieta stabilizowana obrotowo
Przeznaczenie	rakieta badawcza
Data konstrukcji	24 listopada 1947
Lata produkcji	1947 - 1985
Długość	pocisku: 6,14 m całkowita: 8,06 m
Rozpiętość	1,58 m
Masa	X-8: 485 kg X-8A: 510 kg Silnik startowy: 260 kg
Napęd	startowy X103C10 na paliwo stałe o ciągu 80 kN marszowy RTC-N10 na paliwo płynne o ciągu 12 kN
Zasięg	pułap: 120 km
Masa głowicy	68 kg aparatury pomiarowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Aerojet General X-8 – niekierowana, stabilizowana obrotowo, amerykańska rakieta badawcza zaprojektowana do wynoszenia ładunku aparatury badawczej o masie 68 kg na pułap 61 km. W późniejszych rakietach X-8 zrezygnowano ze stabilizacji obrotowej dla celów projektu rakiety Aerobee.

Historia

Po zakończeniu II wojny światowej przechwycone przez wojska amerykańskie pociski rakietowe V-2 posłużyły do badań i rozwoju rodzimej technologii rakietowej. Użycie rakiet dawało także nowe możliwości badawcze, pozwalające badać warunki na dużych wysokościach. W odpowiedzi na rakietę, lub jak często ją nazywano, sondę badawczą zbudowano jednostopniowy pocisk RTV-8 Aerobee.

Start pocisku odbywał się przy pomocy silnika rakietowego na stały materiał pędny o ciągu 80 kN, który pracował przez 2,5 sekundy. Ze względu na niskie przyspieszenie początkowe rakiety, start odbywał się ze specjalnych wyrzutni w postaci długich pionowych szyn stabilizujących pocisk w pierwszej fazie lotu.
Po odstrzeleniu silnika startowego rozpoczynał pracę silnik marszowy RTC-N10 o ciągu 12 kN, zasilany paliwem płynnym, którego maksymalny czas pracy wynosił 40 sekund w zależności od żądanej wysokości lotu badawczego. Ładunek rakiety w postaci aparatury badawczej powracał na powierzchnie na spadochronie, a sama rakieta spadała po krzywej balistycznej.

Zbudowano ponad 900 egzemplarzy tych pocisków, których głównym zastosowaniem było badanie promieniowania słonecznego, wiatrów wiejących na bardzo dużych wysokościach, aerodynamiki pocisków rakietowych, testów biologicznych i pola magnetycznego Ziemi. X-8 przenosiła także aparaturę fotograficzną.

Wersje pocisku X-8 (RTV-8)

• RTV-N-8 - pierwsza wersja rakiety znana także pod oznaczeniem producenta XASR-1 napędzana silnikiem o ciągu 11,5 kN.
• RTV-A-1 - oblatana pod koniec 1949 roku druga wersja pocisku XASR-2 wyposażona we wspomagającą pracę silnika instalację helową zamiast powietrznej z XASR-1. Oznaczenie US Navy - RTV-N-10.
• RTV-A-1a – pocisk wyposażony w mocniejszy silnik marszowy Aerojet AJ10-25 o ciągu 18 kN, ale krótszym czasie działania. Oznaczenie US Navy RTV-N-10a.
• RTV-A-1b – pocisk z oryginalnym silnikiem o ciągu 11,5 kN i chemiczną instalacją ciśnieniową silnika.
• RTV-A-1c - identyczna jak wersja RTV-A-1a ale wystrzeliwana bez pomocy silnika startowego na stały materiał pędny.
• RTV-A-1d - napędzana takim samym silnikiem jak wersja RTV-A-1a o ciągu 18 kN ale z chemiczną instalacja ciśnieniową i wystrzeliwana bez pomocy silnika startowego.
• RTV-N-10b - eksperymentalny model US Navy napędzany silnikiem AJ10-24.
• RTV-N-10c - produkcyjna wersja RTV-N-10b z silnikiem AJ10-27.

W 1955 roku zmieniono oznaczenia pocisków zgodnie z nową nomenklaturą przemianowano je odpowiednio:

• RTV-A-1 na X-8
• RTV-A-1a na X-8A
• RTV-A-1b na X-8B
• RTV-A-1c na X-8C
• RTV-A-1d na X-8D

• Air Force-Hi - opracowana w 1952 i oblatana w 1955 roku rakieta Aerobee-Hi w wersji dla Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Charakteryzowała się dłuższym zbiornikiem paliwa, silnikami zbudowanymi z nowocześniejszych bardziej niezawodnych materiałów i statecznikami o większej rozpiętości zapewniającymi lepszą stabilność pocisku. Nie przypisano żadnego oficjalnego oznaczenia do tej wersji pocisku poza symbolem projektu MX-1961. Pułap maksymalny pocisku 240 km.
• RTV-N-13 Navy-Hi - później przemianowana na RV-N-13 rakieta dla marynarki wojennej. Prawie identyczna z modelem dla sił powietrznych, ale wyposażona w inny silnik umożliwiający osiągnięcie pułapu 270 km. Prędkość maksymalna pocisku: 7440 km/h.
• Aerobee 150 - opracowana w 1959 roku dla NASA wersja pocisku Aerobee-Hi oparta konstrukcyjnie na Air Force-Hi.
• Aerobee 150A - ostatnia wersja pocisku wyposażona w cztery, a nie trzy, jak do tej pory stateczniki i zbiornik paliwa o innej konstrukcji.