Alberto Michelini
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 lipca 1941 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, dziennikarz, publicysta |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
poseł do Parlamentu Europejskiego (1984–1989), poseł do Izby Deputowanych (1987–2006) |
| Partia | |
Alberto Michelini (ur. 25 lipca 1941 w Rzymie) – włoski polityk, dziennikarz i publicysta, poseł do Parlamentu Europejskiego II i III kadencji, wieloletni parlamentarzysta krajowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwent studiów prawniczych[1] na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”. Zajął się działalnością dziennikarską[2], od 1968 do 1984 pracował w telewizji RAI[2], m.in. od 1970 jako prezenter serwisów informacyjnych. W mediach był także korespondentem krajowym i międzynarodowym, relacjonował m.in. wojnę w Afganistanie i konflikt w Irlandii Północnej. Jako jedna z pierwszych osób przeprowadzał wywiad z papieżem Janem Pawłem II, później zajmował się jego postacią w około 20 filmach i 10 książkach. Był korespondentem podczas zamachu na niego 13 maja 1981[3]. Podjął współpracę z Centro Televisivo Vaticano, stając się jednym z bardziej znanych watykanistów. Działał w Opus Dei, został też liderem organizacji Progetto Famiglia (chroniącej tradycyjną rodzinę) i Fabula in Art (zajmującej się edukacją w krajach rozwijających się)[2].
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Demokracji. W 1984 i 1989 wybierano go do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do grupy Europejskiej Partii Ludowej. Był przewodniczącym Delegacji do Wspólnej Komisji Parlamentarnej WE-Malta (1989–1994), należał też m.in. do Komisji ds. Rozwoju i Współpracy oraz Komisji ds. Kwestii Politycznych[4]. W 1985, kandydując do rady miejskiej Rzymu, otrzymał najwięcej głosów ze wszystkich kandydatów[5].
Od 1987 do 2006 zasiadał w Izby Deputowanych X, XI, XII, XIII i XIV kadencji[1]. Początkowo wybierano go z ramienia DC, a w 1994 mandat uzyskał z listy Patto Segni (partię tę opuścił już po kilku miesiącach od wyborów)[6]. W kwietniu 1994 współtworzył ugrupowanie Cattolici Liberali, a w grudniu tego roku wraz z nim wstąpił do frakcji parlamentarniej Federalisti e Liberaldemocratici (złożonej m.in. z byłych parlamentarzystów Ligi Północnej i Forza Italia). W 1995 dołączył do Forza Italia[7], uzyskując reelekcję na dwie kolejne kadencje[1]. Również w 1995 bez powodzenia kandydował na prezydenta regionu Lacjum[8]. W 2001 został pełnomocnikiem Silvia Berlusconi ds. planu dla Afryki[9]. W 2006 jako lider listy Waltera Veltroniego startował do rady miejskiej Rzymu (komitet nie przekroczył progu); wystąpił wówczas z FI, sprzeciwiając się wystawieniu kandydatury Gianniego Alemanno na burmistrza[10].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty z Flaminią Morandi[8], ma troje dzieci[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Alberto Michelini. camera.it. [dostęp 2019-12-12]. (wł.).
- ↑ a b c CV Alberto Micheliniego. fabulainart.org. [dostęp 2019-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-21)]. (wł.).
- ↑ Commemorazione del VII anniversario della visita di Papa Giovanni II al Parlamento italiano. vatican.va, 12 listopada 2009. [dostęp 2019-12-13]. (wł.).
- ↑ Alberto Michelini. europarl.europa.eu. [dostęp 2019-12-12].
- ↑ a b Comunali: Roma; Michelini, io ex DC e fi sto con Veltroni. primolaboratorio.com, 1 maja 2006. [dostęp 2019-12-13]. (wł.).
- ↑ Sebastiano Messina: Il ministro, il 'prete' e l'uomo delle tivvù.... ricerca.repubblica.it, 19 lutego 1994. [dostęp 2019-12-12]. (wł.).
- ↑ Sebastiano Messina: Da nemico a alleato, così Michelini lancia il 'ribaltino'. repubblica.it, 11 stycznia 1995. [dostęp 2019-12-12]. (wł.).
- ↑ a b Concita De Gregorio: E all'ombra del Cupolone si sfidano i due mezzibusti. repubblica.it, 30 marca 1995. [dostęp 2019-12-12]. (wł.).
- ↑ Emanuela Citterio: Parla Alberto Michelini. Il Continente nero? Salviamolo a Lugano. vita.it, 23 czerwca 2002. [dostęp 2019-12-13]. (wł.).
- ↑ Giovanna Vitale: Michelini, i moderati con Veltroni. repubblica.it, 30 kwietnia 2006. [dostęp 2019-12-12]. (wł.).