Aleksander Augustynowicz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 sierpnia 1944 |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
 
| |
Aleksander Augustynowicz (ur. 7 lutego 1865 w Iskrzyni[1] (ówczesny powiat krośnieński), zm. 23 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski malarz, portrecista i pejzażysta.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Aleksander Augustynowicz urodził się w rodzinie właścicieli ziemskich Wincentego i Julii z domu Habecka[2][1]. Uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie[2][1]; następnie w latach 1883–1886 studiował pod kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie[2]. Ukończywszy studia w Krakowie, pojechał kontynuować edukację do Monachium, odbył też podróże artystyczne do Włoch i na Węgry[2][1].
Od 1890 mieszkał we Lwowie, gdzie rozpoczął działalność artystyczną[2]. W 1895 ożenił się ze znaną lwowską poetką, dziennikarką i działaczką feministyczną Anną Czemeryńską[1], z którą doczekał się trzech córek: Stanisławy (ur. 1897) - żony znanego lekarza chirurga Antoniego Jurasza[3], Zofii (1899–1938)[4] i Aleksandry (ur. 1901)[5]. Po wybuchu I wojny światowej przeniósł się do Zakopanego, gdzie mieszkał od 1914 do 1921. Następnie wyjechał na stałe do Poznania, gdzie już w czasie wojny światowej wystawiał prace w Stowarzyszeniu Artystów[2]. W 1925 został członkiem Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie; w tym samym roku otrzymał najwyższe odznaczenie honorowe za całokształt twórczości[5]. W 1936 odbył w Poznaniu jubileusz pięćdziesięciolecia działalności artystycznej, którego częścią była wielka wystawa retrospektywna jego dzieł. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie zginął podczas powstania warszawskiego[5].
Malował kompozycje figuralne, a przede wszystkim portrety; w Poznaniu sportretował m.in. Wojciecha Trąmpczyńskiego, Ignacego Mościckiego, Witolda Celichowskiego; tam też powstała większość jego akwarel. Akwarele dominowały w późniejszym okresie jego działalności, w szczególności na tematy związane z krajobrazem i folklorem polskim. Malarstwo Augustynowicza cieszyło się dużą popularnością, jego prace znajdują się w wielu muzeach polskich i zbiorach prywatnych. Muzeum Narodowe w Poznaniu ma w swych zbiorach 14 obrazów olejnych i akwarel, a w tym autoportret w stroju mandaryna[5].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)[7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 14.
- ↑ a b c d e f Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 31.
- ↑ Luminarze nauki Uniwersytetu Poznańskiego 1919-2019, red. Zbigniew Pilarczyk, Poznań 2019, s. 208
- ↑ Wspomnienie „Śp. Zofia Augustynowiczówna” w Posłaniec Świętego Grzegorza, IV-VI 1938, nr 2 (110)
- ↑ a b c d Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 32.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu sztuki”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu rozwoju sztuki”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jubileusz artysty-lwowianina. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 63 z 19 marca 1937.
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 31-32. ISBN 83-01-02722-3.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Pocztówki z reprodukcjami prac w bibliotece Polona