Alvino Rey

Alvino Rey
Ilustracja
Alvino Rey (ok. 1944)
Imię i nazwisko

Alvin McBurney

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1908
Oakland

Data i miejsce śmierci

24 lutego 2004
Salt Lake City

Instrumenty

banjo, steel guitar

Gatunki

jazz, muzyka rozrywkowa

Zawód

muzyk

Powiązania

The King Sisters

Zespoły
Horace Heidt and His Musical Knights
Alvino Rey and His Orchestra
Multimedia w Wikimedia Commons
Szelakowa płyta Alvino Reya z utworem Guitar Boogie

Alvino Rey, właśc. Alvin McBurney (ur. 1 lipca 1908 w Oakland, zm. 24 lutego 2004 w Salt Lake City)[1] – amerykański bandżysta, gitarzysta i bandlider jazzowy. Pionier elektyfikacji instrumentów strunowych[2]. Był nazywany „Ojcem pedal steel guitar”[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od dzieciństwa interesował się elektroniką. W wieku ośmiu lat zbudował swój pierwszy odbiornik radiowy. Kilka lat później został najmłodszym radioamatorem w Stanach Zjednoczonych[2]. Kiedy miał dziesięć lat, rodzina przeprowadziła się z Kalifornii do Cleveland w Ohio[1]. Oprócz elektroniki lubił muzykę i będąc wczesnym nastolatkiem, dostał w prezencie urodzinowym banjo. W wieku piętnastu lat zbudował swój pierwszy wzmacniacz, który połączył z banjo. Nie otrzymał patentu, ale jego późniejsze, zmodyfikowane urządzenia uzyskały certyfikaty.

W 1927 zadebiutował jako muzyk zawodowy, grając na banjo w lokalnym zespole Eva Jonesa. W następnym roku pracował w orkiestrze skrzypka Phila Spitalnego. W tym czasie zamienił banjo na gitarę. W celach artystycznych zmienił również nazwisko i od 1929 występował jako Alvin Rey. W Nowym Jorku bowiem, gdzie grał, panowała wtedy moda na muzykę latynoską[1]. Współpracował z orkiestrą Russa Morgana, a następnie – Freddy’ego Martina. W tym czasie również poznawał tajniki gitary u Roya Smecka, instrumentalisty i prekursora gitary elektrycznej[3].

Od 1932 do 1938 był członkiem formacji Horace Heidt and His Musical Knights. Zwrócił uwagę na siebie i orkiestrę, kiedy zaczął grać na gitarze hawajskiej (steel guitar), którą szybko zmodyfikował. Późniejsze innowacje konstrukcyjne doprowadziły do powstania „gitary konsolowej”[1]. Był w tym czasie jednym z najlepiej opłacanych sidemanów w Stanach Zjednoczonych[3]. W 1935 Gibson, słynna wytwórnia sprzętu muzycznego, zwróciła się do niego z propozycją skonstruowania przy udziale inżynierów z firmy Lyon & Healy (produkującej m.in. harfy) prototypu elektrycznej przystawki do gitary na bazie urządzenia, które wcześniej zastosował w banjo. W rezultacie powstał przetwornik, który został zastosowany w pierwszej gitarze elektrycznej Gibsona – ES-150.

Alvino Rey: Zawsze byłem maniakiem elektroniki. Studiowałem ją na własna rękę. Byłem też radioamatorem. Tak naprawdę moją ambicją było zostać inżynierem elektronikiem. Ja po prostu zastosowałem wzmocnienie z urządzeń radiowych do gitary i instrumentów smyczkowych. O ile wiem, było to pierwsze zastosowanie takiego rozwiązania. Dzięki temu muzyka uzyskała zupełnie nowe brzmienie[2].

W 1937 ożenił się z Luise King Driggs, członkinią występującej z Heidtem grupy wokalnej The King Sister[4]. Rok później oboje postanowili odejść z zespołu Heidta i przenieść się do Kalifornii[2]. Założył orkiestrę i skłonił do współpracy siostry King. W Los Angeles objął stanowisko dyrektora muzycznego rozgłośni radiowej KHJ Mutual Broadcasting, jego orkiestra zaś otrzymała w niej stały angaż[2]. Dawała też koncerty na obu amerykańskich wybrzeżach w dużych audytoriach, takich jak południowokalifornijskie Pasadena Civic Auditorium oraz The Rustic Cabin w Englewood i amfiteatr The Meadowbrook w stanie New Jersey[2]. Występy w nowojorskim The Paramount Theatre zapoczątkowały ogólnokrajową sławę zespołu[5].

W 1939 skonstruował tzw. „śpiewającą gitarę” („Singing guitar”)[5]. Do modulowania brzmienia swojej gitary zastosował m.in. laryngofon, wynaleziony na potrzeby pilotów wojskowych[5]. Początkowo nosiła go stojąca za kotarą jego żona – Luise, która śpiewała unisono z gitarą. Później przez modulator śpiewał także on oraz inni wokaliści orkiestry. Finalnie urządzenie otrzymało nazwę: „Sonovox” i było wczesną wersją talk boxa. Jego innowacje techniczne miały pozytywny wpływ na niesłabnącą popularność orkiestry. W 1942 nagrany przez nią utwór Deep in the Heart of Texas dotarł do pierwszego miejsca na liście przebojów tygodnika „Billboard”, utrzymując się na niej przez dziesięć tygodni[6]. W tym samym roku powiększył orkiestrę, angażując do niej cenionych muzyków, m.in. Ala Cohna, Raya Conniffa, Neala Heftiego, Billy’ego Maya, Zoota Simsa i Herbie’go Stewarta. W 1943 zespół nie nagrywał z powodu trwającego w latach 1942–1944 strajku muzyków, będących w sporze z wytwórniami płytowymi. W rezultacie pod koniec tegoż roku został rozwiązany. Rey zatrudnił się wówczas jako mechanik w zakładach lotniczych Lockheeda[7].

W 1944 otrzymał powołanie do U.S. Navy. Po zaliczeniu programu szkolenia elektronicznego został technikiem obsługi radarów[5]. Prowadził także orkiestrę wojskową. Zakończywszy służbę pod koniec 1945, powołał nowy big-band[5]. Szybko podpisał kontrakt z wytwórnią Capitol. Orkiestra z piętnastoosobową sekcją dętą nagrała kilka utworów, które zyskały popularność[1]. Wśród nich znajdowała się nowa wersja znanej kompozycji Cement Mixer Slima Gaillarda[7].

W latach 40. – w różnym okresach – pojawili się w orkiestrze także: Nelson Riddle, Johnny Mandel, George Handy, Kai Winding, Herbie Steward, Buddy Cole, Dick Morgan, Charles Mingus, Don Lamond, Irv Cottler, Nick Fatool, Mel Lewis, Dave Tough i Andy Russell. Wielka liczebnie formacja musiała jednak ulec rozwiązaniu ze względu na znaczne koszty utrzymania oraz zmniejszające się zainteresowanie dużymi zespołami. W końcu ww. dekady oraz w latach 50. grał na gitarze swojej konstrukcji z małymi grupami, m.in. ze swoim szwagrem, organistą i bandliderem – Buddym Colem[3]. Jego popularność wówczas znacznie spadła. Po 1957 pracował jako producent płytowy w wytwórni Warner Bros. M.in. nadzorował nagranie i wydanie kilku LP pianisty, kompozytora i bandlidera George’a Greeley’ego.

W latach 1965–1971 współpracował z cyklicznym, choć emitowanym z przerwami, familijnym programie rozrywkowym telewizji ABC „The King Family Show”[7]. Był w nim dyrektorem muzycznym oraz występował, zapowiadany jako „The Alvino Rey Talking Guitar”. Zgodnie z tytułem w widowisku występowały także śpiewające siostry King. W tym czasie uczestniczył w nagraniach takich muzyków, jak kompozytor i aranżer George Cates, perkusjonista Jack Costanzo, oraz bandlider i pianista Juan García Esquivel[7]. Nagrywał również ze studyjną grupą The Surfmen, grającą muzykę w konwencji exotica, cieszącą się przez krótki okres popularnością środowiskową[5].

W 1969 przystąpił do Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, stając się mormonem tak jak jego żona[5]. W 1978 został uhonorowany wprowadzeniem do Panteonu Sław Gitary Hawajskiej[8]. W latach 80. koncertował w Disneylandzie, w którym występował co roku od jego otwarcia w 1955[3][5]. Na początku następnego dziesięciolecia przeprowadził się z żoną do jej rodzinnego stanu Utah. W Salt Lake City sformował mały zespół, z którym występował w lokalnych klubach do 1994[5]. Nierzadko śpiewała z nim Luise, która zmarła w 1997 po sześćdziesięciu latach małżeństwa[7].

W 2004 złamał panewkę stawu biodrowego[2]. Następnie wywiązały się komplikacje: zapalenie płuc i niewydolność serca[2]. Zmarł w ośrodku rehabilitacyjnym. Miał 95 lat. Został pochowany w Cypress Lawn Memorial Park w kalifornijskim miasteczku Colma[9].

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1958
    • A Swingin’ Fling (Capitol)
    • My Reverie – Alvino Rey with the Jud Conlon Rhythmaires (Decca)
    • Refreshing Melodies – Alvino Rey/Ralph Carmichael Orchestra (Sacred Records)
  • 1960 That Lonely Feeling (Capitol)
  • 1961 Alvino Rey – His Greatest Hits (Dot Records)
  • 1962 As I Remember Hawaii (Dot)
  • 1965 Love at Home with Members of the Famous King Family – The King Sisters–Alvino Rey–Del Courtney (Capitol)
  • 1977 The Big Band Steel Guitar (Steel Guitar Record Club)
  • 1981 Dance With Me – The Big Band Sound of Alvino Rey (Alysa Records)
  • One Night Stand with Alvino Rey in 1945 – Alvino Rey–4 King Sisters (Joyce)
  • 2005 Headjug – Bob Moss & The Westernmen with Guest Star Alvino Rey (Headjug Records)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Alvino Rey. allmusic.com. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h Alvino Rey – Wizard of the Steel Pedal Guitar. bigbandlibrary.com. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e Alvino Rey. „The Guardian”. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  4. ↑ Luise King Driggs Rey. Find a Grave. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h i Alvino Rey. last.fm. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  6. ↑ Pop memories 1890–1954. Joel Whitburn’s the history of American popular music – compiled from America’s popular music charts 1890–1954. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  7. ↑ a b c d e Alvino Rey. Space Age Musicmaker. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  8. ↑ The Steel Guita Hall Of Fame. scottysmusic.com. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  9. ↑ Alvino Rey. Find a Grave. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]