André Pirro, 1880 | |
Imię i nazwisko |
André Gabriel Edme Pirro |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
André Gabriel Edme Pirro[1][2], także Pirot, Pirrot[1] (ur. 12 lutego 1869 w Saint-Dizier, zm. 11 listopada 1943 w Paryżu[1][2]) – francuski muzykolog i organista.
Był synem organisty Jeana Pirro[1][2]. Muzyki uczył się u ojca, następnie wyjechał do Paryża, gdzie był organistą w Collège Stanislas[2]. W latach 1889–1891 studiował w Konserwatorium Paryskim u Césara Francka i Charles’a-Marie Widora[1][2]. Studiował też prawo na Sorbonie[1][2]. W latach 1898–1899 studiował na wydziale humanistycznym uniwersytetu w Nancy[1][2]. W 1907 roku uzyskał w Paryżu doktorat na podstawie pracy L’Éstetique de Jean-Sébastien Bach[1][2].
Od 1896 roku wykładał w Schola Cantorum de Paris[1][2]. Od 1900 do 1904 roku był organistą w paryskim kościele Saint-Jean-Baptiste de Belleville[1][2]. W latach 1904–1914 był wykładowcą École de Hautes Études Sociales[1][2]. Od 1912 do 1937 roku wykładał historię muzyki na Sorbonie[1][2], zorganizował tam pierwsze we Francji seminarium muzykologiczne[1]. Do grona jego studentów należeli Dragan Plamenac, Armand Machabey, Marc Pincherle i Yvonne Rokseth[2].
Zajmował się przede wszystkim muzyką dawną, był znawcą twórczości Johanna Sebastiana Bacha[1]. W swoich badaniach nad estetyką propagował popularne tezy ówczesnej hermeneutyki muzycznej[1]. W kręgu jego zainteresowań znajdowała się muzyka wieków XIV–XVI, zajmował się paleografią i krytyką źródłową[1]. Był autorem licznych artykułów naukowych poświęconych muzyce organowej i zagadnieniom jej wykonawstwa[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])