Antonio Manicone
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
177 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Antonio Manicone (ur. 27 października 1966 w Mediolanie) – włoski piłkarz, występujący podczas kariery na pozycji pomocnika.
Kariera klubowa
[edytuj | edytuj kod]Karierę piłkarską Antonio Manicone rozpoczął w Interze Mediolan, którego jest wychowankiem w 1986. Nie mając większych szans na grę w pierwszej drużynie odszedł w 1986 do trzecioligowej Licaty. W 1987 został zawodnikiem czwartoligowego US Palermo, z którym rok później awansował do Serie C1. W 1989 przeszedł do drugoligowej Foggii, z którą dwa lata później rozgrywki Serie B. Nie zagrał jednak w pierwszej lidze, gdyż odszedł do drugoligowego Udinese Calcio, z którym rok później awansował do Serie A. W Udinese zadebiutował w Serie A 6 września 1992 w wygranym 2-1 meczu z Interem. W listopadzie 1992 powrócił do Interu. W barwach nerroazurrich zadebiutow96ał 3 stycznia 1993 w wygranym 4-0 meczu z Genoą. Ostatni raz w barwach czarno-niebieskich wystąpił 12 maja 1971 w przegranym 0-1 meczu ligowym z Romą. Z Interem zdobył wicemistrzostwo Włoch w 1993 oraz Puchar UEFA rok później (Manicone wystąpił w obu meczach finałowych z Austrią Salzburg). W Interze rozegrał 79 spotkań (59 w lidze, 11 w europejskich pucharach i 9 w Pucharze Włoch) oraz strzelił dwie bramki (1 w lidze i 1 w Pucharze UEFA z Borussią Dortmund).
W 1996 został zawodnikiem beniaminka Serie A – Perugia. Z Perugią najpierw spadł, by rok później powrócić do Serie A. W Perugii pożegnał się z Serie A, w której w latach 1992–1998 w Serie A Manicone rozegrał 106 spotkań, w których zdobył 3 bramki. W 1999 był zawodnikiem drugoligowej Cosenzy, a w latach 1999–2000 Lecco. Karierę zakończył w trzecioligowej Pro Patrii w 2003.
Kariera reprezentacyjna
[edytuj | edytuj kod]Jedyny raz w reprezentacji Włoch Antonio Manicone wystąpił 22 września 1993 w wygranym 3-0 meczu eliminacji Mistrzostw Świata 1994 z Estonią.
Kariera trenerska
[edytuj | edytuj kod]Po zakończeniu kariery piłkarskiej Manicone został trenerem. W latach 2004–2012 szkolił młodzież w Interze. Następnie był asystentem Vladimira Petkovicia w S.S. Lazio, a także w reprezentacji Szwajcarii.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Antonio Manicone w bazie National Football Teams (ang.)
- Antonio Manicone, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-24].
- Antonio Manicone, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-27].
- Mecze w reprezentacji na FIGC. figc.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-29)].