Armata morska 381 mm (BL 15 inch Mk I naval gun) – brytyjska armata morska, pierwsza angielska armata o kalibrze 381 mm (15 cali). Najdłużej używane działo w historii Floty Brytyjskiej (Royal Navy), było w służbie w latach 1913-1959.
Długość lufy wynosiła 42 kalibry (15 cali x 42 = 630 cali). Z armat tego typu wystrzeliwano pociski o masie 871 kg z prędkością wylotową 785 m/s. Maksymalny kąt podniesienia lufy dział stosowanych na okrętach wynosił podczas I wojny światowej 20°, co dawało zasięg 21 702 m, a po modyfikacji przed II wojną światową – 30°, co dawało zasięg 29 720 m[1]. Używane było także na stanowiskach artylerii nadbrzeżnej w Singapurze i Wanstone koło Dover, co pozwalało na większy kąt podniesienia lufy i stosowanie mocniejszych ładunków, co z kolei zwiększało donośność pocisków do ponad 40 km[1]. Lufa z zamkiem ważyła 100 ton.
Armaty te były używane na kilku typach pancerników i monitorów od 1915 r. do ostatniego (zbudowanego) brytyjskiego pancernika HMS „Vanguard”. Razem były w nie uzbrojone 22 okręty[2].
Okręty uzbrojone w armaty 381 mm Mark I:
Pancerniki typu Queen Elizabeth – pięć okrętów po osiem dział każdy
Pancerniki typu Revenge – pięć okrętów po osiem dział każdy
Krążowniki liniowe typu Renown – dwa okręty po sześć dział każdy
W latach 1912–1918 wyprodukowano 184 działa (oraz 2 prototypowe) i 58 wież[1], niektóre z nich były zdejmowane z okrętów, odnawiane i montowane ponownie na okręty