| 1993 | |
|---|---|
| 1994 | |
| 1995 | |
| 1996 |
| 2004 | |
|---|---|
| 2005 | |
| 2006 | |
| 2007 | |
| 2008 | |
| 2009 |
| 2010 | |
|---|---|
| 2011 | |
| 2012 | |
| 2013 | |
| 2014 | |
| 2015 | |
| 2016 | |
| 2017 | |
| 2018 | |
| 2019 |
|
| 2020 | |
|---|---|
| 2021 |
| Imię i nazwisko |
Arnold Skaaland |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1925 |
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 2007 |
| Współmałżonek |
Betty Skaaland |
| Dzieci |
3 |
| Kariera wrestlera | |
| Pseudonimy ringowe |
Arnold Skaaland |
| Wzrost |
183 cm |
| Masa ciała |
110 kg |
| Zapowiadany z |
Norwegia |
| Debiut |
1946 |
| Emerytura |
1978 |
Arnold Skaaland (ur. 21 stycznia 1925 w White Plains, Nowy Jork, zm. 13 marca 2007 tamże) – amerykański wrestler, menedżer, promotor oraz producent gal wrestlingu. Członek galerii sław WWE Hall of Fame.
W czasie II wojny światowej służył w Piechocie Morskiej Stanów Zjednoczonych[1]. Po wojnie krótko trenował boks by przejść następnie do treningów wrestlingu[2].
W wrestlingu zadebiutował w 1946 pod własnym imieniem i nazwiskiem, a także zapowiadano go jako zawodnika z Norwegii, ze względu na skandynawskie nazwisko. Występował na obszarze północno-wschodnich stanów Ameryki otrzymując kolejno pseudonim The Golden Boy (pol. złoty chłopiec)[3]. W związku z niskim wzrostem, swoje walki prowadził w oparciu o zwinność i kondycję fizyczną w ringu. Pod koniec lat 50. przyjął nowy pseudonim ringowy występując pod imieniem Bobby Weaver.
Na początku lat 60. rywalizował z Patem O’Connorem i „Nature Boy” Buddym Rogersem o tytuł NWA World Heavyweight Championship, jednak nigdy go nie zdobył[3]. W 1962 był sędzią wysoko ocenianego pojedynku Freddiego Blassiego z Rikidōzanem, który odbył się w Japonii[4].
W 1963 zasilił roster nowo utworzonej federacji wrestlingu World Wide Wrestling Federation (WWWF). W 1967 zdobył ze Spirosem Arionem tytuł WWWF United States Tag Team Championship, a następnie stracił go na rzecz drużyny The Sicilians (Lou Albano i Tony Altimore)[5].
Oprócz występów w WWWF, Skaaland był także akcjonariuszem spółki Capitol Wrestling Corporation[6] oraz biznes-partnerem Vincenta J. McMahona. Zajmował się także produkowaniem gal wrestlingu na terenie Hrabstwa Westchester w stanie Nowy Jork oraz służył jako menedżer André the Gianta – później prowadził również Brunona Sammartina i Boba Backlunda. W 1978 przeszedł na częściową emeryturę od biznesu zawodowych zapasów, pojawiając się tylko okazjonalnie w ringu. W 1987 pojawił się w teledysku do utworu Piledriver, będącego muzyką wejściową wrestlera Koko B. Ware, gdzie odegrał postać brygadzisty na budowie[7].
W 1994 został wprowadzony do galerii sław WWF Hall of Fame przez Boba Backlunda[8].
Był żonaty z Betty, z którą doczekał się trzech synów: Edwarda Patricka, Jamesa Allena i George’a. Media określały go jako jedynego na świecie, „który mógłby choć trochę dorównać André the Giantowi w ilości wypitych płynów”[9][10].
Tuż przed śmiercią przewlekle chorował. Zmarł 13 marca 2007 w White Plains w stanie Nowy Jork. Został pochowany na cmentarzu Gate of Heaven Cemetery w Hawthorne[11].