Arthur Foote

Arthur Foote
Ilustracja
Imię i nazwisko

Arthur William Foote

Data i miejsce urodzenia

5 marca 1853
Salem

Pochodzenie

amerykańskie

Data i miejsce śmierci

8 kwietnia 1937
Boston

Instrumenty

fortepian, organy

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Arthur William Foote (ur. 5 marca 1853 w Salem w stanie Massachusetts, zm. 8 kwietnia 1937 w Bostonie[1][2]) – amerykański kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uczył się harmonii u Stephana Emery’ego w New England Conservatory w Bostonie (1867–1870) oraz kontrapunktu i fugi u Johna Knowlesa Paine’a w Harvard College (1870–1874)[2]. Od 1874 do 1876 roku uczył się też gry na fortepianie i organach u Benjamina Johnsona Langa[1]. W 1883 roku udał się do Francji, gdzie kontynuował studia u Stephena Hellera[2]. W Bostonie pełnił funkcję organisty w Church of the Disciples (1876–1878) i First Unitarian Church (1878–1910)[2]. Od 1890 do 1910 roku grał jako pianista w Kneisel Quartet[2]. Był współzałożycielem American Guild of Organists, od 1909 do 1912 roku był jej przewodniczącym[1][2]. W latach 1921–1937 był profesorem klasy fortepianu w New England Conservatory w Bostonie[1][2].

Od 1898 roku był członkiem National Institute of Arts and Letters[2]. Otrzymał doktoraty honoris causa Trinity College w Hartford (1919) i Dartmouth College (1925)[1]. Opublikował prace Modern Harmony in Its Theory and Practice (wraz z Walterem Raymondem Spaldingiem, 1905, 2. wydanie 1959), Some Practical Things in Piano- Playing (1909) i Modulation and Related Harmonic Questions (1919)[2]. Napisał także autobiografię, wydaną po jego śmierci własnym sumptem przez córkę, Katherine Foote Raffy (1946)[2].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Wraz z George’em Whitefieldem Chadwickem, Edwardem MacDowellem i Horatio Parkerem zaliczany jest do tzw. drugiej szkoły nowoangielskiej, w przeciwieństwie do jej pozostałych przedstawicieli swoją edukację muzyczną odebrał w całości w Ameryce[1]. Jego twórczość ma charakter konwencjonalny, kompozytor nawiązywał do muzyki europejskiego klasycyzmu i romantyzmu[1]. W utworach kameralnych Foote’a widoczny jest wpływ twórczości Beethovena i Brahmsa, w dziełach wokalno-instrumentalnych natomiast Händla i Mendelssohna[1].

Ważniejsze kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 4 suity (I E-dur na orkiestrę smyczkową 1886, II D-dur na orkiestrę smyczkową 1886, III d-moll 1896, IV E-dur na orkiestrę smyczkową 1910)
  • Serenada E-dur na orkiestrę smyczkową (1886)
  • uwertura In the Mountains (1887)
  • Koncert wiolonczelowy (1887–1893)
  • prolog symfoniczny Francesca da Rimini (1893)
  • Four Character Pieces after Omar Kahyyám (1912)
  • Night Piece na flet i fortepian (1914)

Utwory kameralne

  • Kwintet fortepianowy a-moll (1885)
  • 3 kwartety smyczkowe (I g-moll 1883, II E-dur 1893, III D-dur 1907–1911)
  • Kwartet fortepianowy C-dur (1891)
  • 2 tria fortepianowe (I c-moll 1882 zrewid. 1883, II B-dur 1907–1908)
  • Sonata g-moll na skrzypce i fortepian (1890)
  • Romance and Scherzo na wiolonczelę i fortepian (1890)
  • Sonata na wiolonczelę i fortepian (b.d.)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • The Farewell of Hiawatha na baryton, chór mieszany i orkiestrę do słów H.W. Longfellowa (1886)
  • The Wreck of Hesperus na chór i orkiestrę do słów H.W. Longfellowa (1888)
  • The Skeleton in Armour na chór i orkiestrę do słów H.W. Longfellowa (1893)
  • O Fear the Immortals, Ye Children of Men na mezzosopran i orkiestrę do słów J.W. Goethego (1900)
  • Lygeia na chór żeński i orkiestrę do słów G. Rogers (1906)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 125–126. ISBN 83-224-0344-5.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1147. ISBN 0-02-865527-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]