Auschwitz Protocols[1][2], Auschwitz Reports[2][1] – zbiór raportów naocznych świadków z lat 1943–1944 dotyczących masowej zbrodni, która miała miejsce w obozie koncentracyjnym Auschwitz w okupowanej przez Niemców Polsce w czasie II wojny światowej[3][4].
Raporty są zbiorem trzech relacji uciekinierów z obozu w Auschwitz, które w 1944 roku zebrane zostały przez Amerykańską Radę do Spraw Uchodźców Wojennych (ang. United States War Refugee Board) i zarchiwizowane w raporcie liczącym w sumie 121 stron zatytułowanym „German Extermination Camps – Auschwitz and Birkenau” (pol. Niemiecki obóz eksterminacji – Auschwitz i Birkenau) skatalogowanym pod sygnaturą OF 5477[5]. Zostały one wykorzystane po zakończeniu II wojny światowej jako dokument oskarżenia o sygnaturze 022-L w procesach norymberskich[6]. Raportów z Auschwitz było więcej (m.in. Raporty Pileckiego) jednak zachodniej opinii publicznej najbardziej znane były trzy, które po wojnie nazwano po ang. Auschwitz Protocols[1].
Raporty zostały opracowane przez więźniów, uciekinierów z obozu Auschwitz-Birkenau i prezentowane są w kolejności ich znaczenia z punktu widzenia aliantów zachodnich, a nie w kolejności chronologicznej[7]. Autorami raportów byli: Rudolf Vrba i Alfred Wetzler (Vrba-Wetzler raport), Arnost Rosin i Czesław Mordowicz (raport Rosin-Mordowicz) oraz Jerzy Tabeau („raport polskiego majora”)[7]. Pełne raporty zostały opublikowane po raz pierwszy w tej formie przez Amerykańską Radę do Spraw Uchodźców Wojennych (ang. United States War Refugee Board) 26 listopada 1944 pod tytułem Niemieckie obozy zagłady-Auschwitz i Birkenau[2][5]. Zostały one później przedłożone jako dowody w procesie norymberskim pod nazwą dokument nr 022-L, a znajdują się obecnie w archiwach Wojennej Rady do Spraw Uchodźców w Presidential Library and Museum Franklina D. Roosevelta w Hyde Parku w Nowym Jorku[5][2].
Za twórcę terminu oficjalnie uznaje Randolpha L. Brahama, który użył go w 1981 roku w dokumencie opisującym politykę ludobójstwa oraz deportację Żydów z Węgier[2]. W zależności od różnych źródeł termin „Auschwitz Protocols” jest różnie stosowany. Czasami używany jest tylko w odniesieniu do raportu Vrby-Wetzlera. Encyklopedia Holokaustu wymienia dwa raporty Vrby-Wetzlera oraz uznawany za dodatek do niego raport Rosina-Mordowicza, zupełnie pomijając przy tym raport Jerzego Tabeau[1].
Raporty doprowadziły do ujawnienia zachodniej opinii publicznej w 1944 prawdy o przeznaczeniu obozu Auschwitz-Birkenau. 16 czerwca przedstawił je amerykański rząd, a trzy dni później omówiło je na swojej antenie radio BBC[1]. Zawartość protokołów została także szczegółowo przedstawiona przez „The New York Times” w dniu 26 listopada 1944 roku.