Barbara Piwnik
.JPG)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 marca 1955 |
|---|---|
| Minister sprawiedliwości, prokurator generalny | |
| Okres |
od 19 października 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Barbara Elżbieta Piwnik (ur. 5 marca 1955[1] w Kosowicach[2]) – polska prawniczka, sędzia, w latach 2001–2002 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Leszka Millera.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jest bratanicą Jana Piwnika (pseud. Ponury)[1]. Jej babka była spokrewniona z Witoldem Gombrowiczem[2].
Ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach odbyła aplikację w sądzie w Ełku, była asesorem sądowym Sądu Rejonowego w Łukowie, gdzie orzekała w sprawach cywilnych[2]. W 1982 otrzymała nominację na sędziego sądu rejonowego w tym sądzie, w 1983 przeszła do orzekania w Sądzie Rejonowym w Nowym Dworze Mazowieckim[3]. W 1984 po raz pierwszy była urzędniczką w Ministerstwie Sprawiedliwości. W 1987 awansowana do Sądu Wojewódzkiego w Warszawie[3], orzekała w sprawach karnych. Prowadziła m.in. sprawy członków tzw. gangu pruszkowskiego (na przykład sprawa strzelaniny w motelu George) oraz oskarżonych o zabójstwo studenta Wojciecha Króla, a także afery FOZZ (odeszła ze składu po wejściu w skład rządu, w związku z czym proces karny musiał zostać prowadzony od początku). Była rzeczniczką Sądu Okręgowego w Warszawie, w 2001 pracowała jako dyrektor Departamentu Sądów i Notariatu w Ministerstwie Sprawiedliwości.
Od 19 października 2001 do 6 lipca 2002 sprawowała urząd ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w gabinecie Leszka Millera.
Po odejściu z rządu wróciła do orzekania jako sędzia w wydziale karnym Sądu Okręgowego w Warszawie. We wrześniu 2013 sąd dyscyplinarny przy Sądzie Apelacyjnym w Lublinie wymierzył jej nieprawomocnie karę upomnienia, uznając ją za winną udziału w podjęciu błędnej decyzji procesowej[4]. W styczniu 2014 decyzja ta została zmieniona przez Sąd Najwyższy, który w drugiej instancji uniewinnił Barbarę Piwnik w postępowaniu dyscyplinarnym[5]. W grudniu 2022 przeszła w stan spoczynku[6].
W 2015 ukazała się książka będąca wywiadem Doroty Kowalskiej z Barbarą Piwnik[7].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001)[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Dorota Kowalska: Alfabet słynnej sędzi Barbary Piwnik. echodnia.eu, 28 grudnia 2018. [dostęp 2023-02-19].
- ↑ a b c Magdalena Fudala: Niezłomna pani minister. tygodnikprzeglad.pl, 15 października 2001. [dostęp 2015-10-06].
- ↑ a b Barbara Piwnik w serwisie Ludzie „Wprost”. [dostęp 2015-10-06].
- ↑ Sędzia Barbara Piwnik ukarana dyscyplinarnie upomnieniem. rp.pl, 27 września 2013. [dostęp 2014-09-27].
- ↑ Sędzia Piwnik oczyszczona z dyscyplinarnego zarzutu. Jest prawomocny wyrok. tvn24.pl, 22 stycznia 2014. [dostęp 2014-05-18].
- ↑ Agata Łukaszewicz, Barbara Piwnik. Odeszłam z sądu na własnych warunkach. „Rzeczpospolita”, s. A13, 30 stycznia 2023.
- ↑ Dorota Kowalska: Barbara Piwnik w rozmowie z Dorotą Kowalską. Warszawa: Melanż, 2015. ISBN 978-83-64378-24-9.
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 345
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
.jpg)
|
